"കണ്ണ് ഇല്ലെങ്കിലെ കണ്ണിന്റെ വില അറിയൂ " എന്ന് പഴമക്കാര് പറയും. നമ്മള്ക് എല്ലാവര്കും അറിയാം അത്. പക്ഷെ എത്ര പേര് അത് ശെരിക്കും മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ട്. നമ്മള് തീരെ പ്രാധാന്യം കൊടുക്കാത്ത ഒരു അവയവം ആണ് കണ്ണ്. എന്നാല് നമുക്ക് ഏറ്റവും പ്രധാനപെട്ടതും. ഒരു നിമിഷം ചിന്തിച്ചു നോക്കൂ. കയ്യോ കാലോ നഷ്ടപെട്ടാലും നമുക്ക് ജീവിക്കാം. കേള്വി നഷ്ടപെട്ടാലും ജീവിക്കാം. എന്നാല് ഒരു സുപ്രഭാതത്തില് കാഴ്ച നഷ്ടപെട്ടാലോ. ഒരു ദിവസം രാവിലെ ഉറക്കം ഉണരുമ്പോള് നിങ്ങള്ക്ക് ചുറ്റും ഇരുട്ടാനെങ്കിലോ? ആ ഒരു അവസ്ഥയെ കുറിച്ച ആലോജിചിടുണ്ടോ? ഞാന് അത് അനുഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ കഥ പിന്നീട്. ഞാന് പറഞ്ഞു വരുന്നത് കെന്നഡിയെ കുറിച്ചാണ്. ഒരു ദിവസം അപ്രതീക്ഷിതമായി കാഴ്ച നഷ്ടപെട്ടിട്ടും തളരാതെ ജീവിതം തിരിച്ചു പിടിച്ചു, ആ ദുരവസ്ഥ മനസ്സിലാകി, കാഴ്ച നഷ്ടപെട്ടവര്ക്ക് വേണ്ടി തന്നാല് കഴിയുന്നത് ചെയ്യുന്ന കെന്നഡിയെ കുറിച്ച്.
പതനംതിട്ടയിലാണ് കെന്നഡി ചാക്കോ എന്നാ കെന്നഡിയുടെ വീട്. കെന്നഡി, ബാങ്ക്ലൂരില് ഡല് കമ്പനിയിലെ ഡ്രൈവര് ആയിരുന്നു. ഒരു ദിവസം കമ്പനിയിലെ ജീവനക്കാരുമായി കാറില് പോകുമ്പോള് വളരെ പെട്ടെന്ന് കെന്നഡിയുടെ കണ്ണില് ഇരുട്ട് കയറി. ഒന്നും കാണാനാവാതെ കെന്നഡി വണ്ടി വഴിയരികില് ഒതുക്കി ഇട്ടു. ആശുപത്രിയില് അഡ്മിറ്റ് ആയ കെന്നടിയോടു ഡോക്ടര്മാര് പറഞ്ഞു കണ്ണിലേക്കുള്ള ഞരമ്പില് വ്രണം ഉണ്ട്, ഇനി കാഴ്ച തിരിച്ചു കിട്ടുന്ന കാര്യം സംശയമാണ് എന്ന്. അന്നന്നത്തെ കൂലിക്കായി ഡ്രൈവര് ജോലി ചെയ്യുന്ന കെന്നഡി ഇത് കേട്ടു തകര്ന്നത് തന്നെ കുറിച്ച ഒര്തായിരുന്നില്ല , ജന്മനാ കാഴ്ചയ്ക് തകരാറുള്ള ഭാര്യ അനിതയെയും കണ്ണ് കാണാത്ത മകനെയും ഓര്ത്തായിരുന്നു. അതേ. കണ്ണിനു തകരാര് ഉണ്ട് എന്ന് അറിഞ്ഞു തന്നെ ആണ് കെന്നഡി അനിതയെ കല്യാണം കഴിച്ചത്. അവര്ക് ജനിച്ച കുഞ്ഞിനും കാഴ്ച ശക്തി ഇല്ലായിരുന്നു. കുടുംബത്തിനു താങ്ങായ കേന്നടിയും ഇപ്പോള് ഇരുട്ടിന്റെ ലോകത്തേക്ക്. ആരായാലും തകര്ന്നു പോകുന്ന അവസ്ഥ.
ഇവിടെയാണ് ഈശ്വരന്റെ കരങ്ങള് പ്രവര്ത്തിച്ചത്. സകല രോഗങ്ങളും ചികിത്സിച്ചു മാറ്റാന് അറിയാവുന്ന "ദി സുപ്രീം ഡോക്ടര്" ആയ ഈശ്വരന് കെന്നഡിയെ കൈ വിട്ടില്ല. ഡോക്ടര്മാര് പോലും കണ്ണിനു കാഴ്ച കിട്ടില്ല എന്ന് വിധി എഴുതിയ കെന്നഡിയുടെ കണ്ണുകളിലേക് ഇരുളിന്റെ മറ നീകി പ്രതീക്ഷകളുടെ പൊന് കിരണം തെളിയിച്ചു കൊണ്ട് ,വെളിച്ചം കടന്നു വന്നു, മൂന്നാം നാള്. മൂന്നു ദിവസത്തെ അന്ധതയ്ക്കു ശേഷം കെന്നഡിയുടെ കണ്ണുകളിലേക് കാഴ്ച്ചയുടെ വസന്തം പൂത്തു. പക്ഷെ, എല്ലാം രണ്ടായിട്ടായിരുന്നു കെന്നഡി കണ്ടിരുന്നത്. ബംഗ്ലൂരിലെ സത്യാ സായ് ബാബ ഹോസ്പിടലിലെ വിദഗ്ധ ഡോക്ടര്മാര് കെന്നഡിയെ ചികിത്സിച്ചു.ക്രമേണ കെന്നഡിയുടെ കാഴ്ചശക്തി പഴയത് പോലെ ആയി. മറ്റു ഏതൊരാളെയും പോലെ ഈശ്വരന് നന്ദി പറഞ്ഞു കെന്നടിക്ക് സ്വന്തം ജീവിതം തുടരാമായിരുന്നു. പക്ഷെ ഇവിടെ ആണ് ആ മനുഷ്യന് വ്യത്യസ്തനാകുന്നത്.
ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം ബംഗ്ലൂരില് നിന്ന് തിരിച്ചു നാട്ടില് എത്തിയ കെന്നഡി പത്തനംതിട്ടയില് ഒരു ആട്ടോ റിക്ഷ ഓടിക്കാന് തുടങ്ങി. 3 ദിവസത്തെ അന്ധത അനുഭവിച്ച കെന്നഡി പിനീട് അന്ധന്മാരെ തന്നാല് കഴിയും വിധം സഹായിക്കാന് തീരുമാനിച്ചു. അതിന്റെ ആദ്യ പടി എന്നാ വണ്ണം കെന്നഡി തന്റെ ആട്ടോയില് അന്ധന്മാര്ക്ക് സൌജന്യ യാത്ര ഒരുക്കി. വഴിയരികില് ഒരു അന്ധനെ കണ്ടാല് എത്ര തിരക്കാണെങ്കിലും വണ്ടി നിര്ത്തി അയാളെ സഹായിക്കാനും കൃത്യ സ്ഥലത്ത് എത്തിക്കാനും കെന്നഡി ശ്രമിച്ചു. "അന്ധന്മാര്ക് സൌജന്യം, അന്ധരെ സഹായിക്കു" എന്നാ വരികള് കെന്നഡിയുടെ ആട്ടോയുടെ പുറകില് എഴുതി വെച്ചിട്ടുണ്ട്. തുടര്ന്ന് കെന്നഡിയുടെ ഫോണ് നമ്പരും. കെന്നഡിയെ പരീക്ഷിക്കാനും കബളിപ്പിക്കാനുമായി വഴിയരികള് ഒരു അന്ധന് നില്ക്കുന്നു , വന്നു സഹായിക്കുമോ എന്ന് ചോദിച്ചു വിളിച്ചു വരുത്തി കബളിപ്പിക്കുന്നവരും സംസ്കാര സമ്പന്നമായ കേരളത്തില് കുറവല്ല. പക്ഷെ കെന്നഡി ചാക്കോ തളരുന്നില്ല. അന്ധന്മാരെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിനും അവരെ സഹായിക്കുന്നതിനും വേണ്ടി മനോരമ വഴി മുഖ്യമന്ത്രിക്ക് നിവേദനം നല്കിയിരിക്കുകയാണ് കെന്നഡി ചാക്കോ.
ഇപ്പോള് ഞാന് ഇത് എഴുതാന് കാരണം, മറ്റു ഏതൊരാളെ കാലും കാഴ്ച്ചയുടെ വില എന്താണ് എന്ന് എനിക്കറിയാവുന്നത് കൊണ്ടാണ്. 2008 ഡിസംബര് 12 ആം തീയതി ആഫീസില് നിന്ന് ബൈക്കില് വീടിലെക് പുറപ്പെട്ട ഞാന് ബൈക്ക് ആക്സിടന്റ്റ് ആയി 6 മണിക്കൂര് നേരം ചോര ഒലിപ്പിച്ചു ആരും തിരിഞ്ഞു നോക്കാനില്ലാതെ വഴി അരികില് കിടക്കുക ഉണ്ടായി. പിറ്റേന്നു നേരം പുലര്ന്നു ആളുകള് എന്നെ ആശുപത്രിയില് എത്തിച്ചപ്പോഴേക്കും ഞാന് മരണത്തിന്റെ വക്കില് എത്തിയിരുന്നു. മരണത്തിന്റെ വക്കില് നിന്ന് ദൈവാനുഗ്രഹം ഒന്ന് കൊണ്ട് മാത്രം തിരിച്ചു ജീവിതം കൈയെത്തി പിടിച്ച എനിക്ക് ഒരു കണ്ണിനു കാഴ്ച ശക്തി ഇല്ലായിരുന്നു. അതേ. എന്റെ ഇടത്തെ കണ്ണില് ഇരുട്ടല്ലാതെ മറ്റൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. എന്റെ ഇടതു കണ്ണിന്റെ കാഴ്ച പരിപൂര്ണമായും നഷ്ടപെട്ടു എന്നും ഇനി അത് തിരിച്ചു കിട്ടില്ല എന്നും മൈസൂര് അപ്പോളോ ആശ്പതൃയിലെ ഡോക്ടര്മാര് വിധി എഴുതിയപ്പോള്, ഞാന് മുന്പ് പറഞ്ഞ "സുപ്രീം ഡോക്ടര്" വിധി എഴുതിയത് മറ്റൊന്നായിരുന്നു. പിന്നീട് ഏകദേശം ഒരു മാസത്തിനു ശേഷം എറണാകുളം അമൃത ഇന്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് മെഡിക്കല് സയന്സിലെ ചികിത്സ വഴി എന്റെ കണ്ണില് വീണ്ടും പ്രകാശം തിരി കൊളുത്തുക ആയിരുന്നു. എന്നാല് അതിനു ശേഷം ആ ദിവ്യ കാരുണ്യത്തിനു പ്രതിഭലമായി എന്തെങ്കിലും ചെയ്യാന് സാധിച്ചിട്ടുണ്ടോ എന്ന് എന്നോട് ചോദിച്ചാല് ,കുംബിട്ട ശിരസ്സോടെ , കുറ്റബോധത്തോടെ , നിറ കണ്ണുകളോടെ ഞാന് മറുപടി പറയും "ഇല്ല" എന്ന്. അവിടെയാണ് കെന്നഡി ചാക്കോ എന്നാ പത്തനംതിട്ടയിലെ ആട്ടോ റിക്ഷ ഡ്രൈവറുടെ മഹത്വം നമുക്ക് മനസ്സിലാകുന്നത്.
KL -03 S 9994 എന്നാ ആട്ടോയില് നിങ്ങള് എപ്പോഴെങ്കിലും സന്ജരിചിട്ടുന്ടെങ്കില്, അല്ലെങ്കില് സന്ജരിക്കുകയാനെങ്കില്, ഓര്ക്കുക, ഡ്രൈവര് സീറ്റില് കെന്നടിയാണ്, ഒരു മനുഷ്യ സ്നെഹിയാണ്. ഒരു ലക്ഷ്യത്തില് നിന്ന് മറ്റൊന്നിലേക്കു യാത്രക്കാരുമായി കെന്നഡി കുതിക്കുകയാണ് , വഴിയരികില് ഏതെങ്കിലും അന്ധന് കാത്തു നില്പ്പുണ്ടോ എന്ന് കണ്ണ് പായിച്ചു കൊണ്ട്...
ജി.ശരത് മേനോന്
****************************************************
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 India License.
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR
Monday, February 21, 2011
Friday, February 11, 2011
Sumathiyude Kadha
My 50th Article......
ഇത് സുമതിയുടെ കഥ. പ്രണയകുരുക്കില് പെട്ട് , വിശ്വസിച്ച കാമുകന്റെ വഞ്ചന ഏറ്റു വാങ്ങി , കാമുകന്റെ കുഞ്ഞിനെ വയറ്റില് ചുമന്നു, കാമുകന് തന്നെ വെട്ടി കൊലപെടുത്തി, പ്രതികാര ദാഹിയായ യക്ഷിയായി മാറിയ സുമതിയുടെ കഥ. വന്ജിക്കപെടുന്ന സ്ത്രീകളുടെ കഥ നമ്മള് ഒരുപാട് കേട്ടിടുണ്ട്. ഇതും അതില് നിന്ന് വ്യത്യസ്തമല്ല. പക്ഷെ 50 വര്ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷവും ആ പക മനസ്സില് കൊണ്ട് നടന്നു തന്റെ ചോരയ്ക്ക് പകരം ചോദിക്കുന്ന യക്ഷിയുടെ കഥ ഒരു പക്ഷെ പുതുമ ആയിരിക്കും.
തിരുവനന്തപുരത്തിനടുത് കല്ലറ എന്ന ഗ്രാമം. ഇതൊരു റിസര്വ്ഡ് ഫോറസ്ട് ഏരിയ ആണ്. ടൌണില് നിന്ന് കുറച്ച മാറി കഴിഞ്ഞാല് പിന്നെ കാടാണ്. ഇപ്പോള് ഇരു വശത്തുമുള്ള കാടിന് നടുവിലുടെ റോഡു വന്നെങ്കിലും പണ്ട് ഇത് പകല് സമയങ്ങളില് പോലും ആരും വഴി നടക്കാത്ത പ്രദേശമായിരുന്നു. ഈ കാടിന് സമീപത്തായി ഇപ്പോള് റോഡു വന്നിട്ടുള്ള ഒരു വളവില് വെച്ചാണ് 50 വര്ഷങ്ങള്ക് മുന്പ് 18 വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള സുന്ദരിയായ സുമതി മൃഗീയമായി കൊലപെട്ടത്. അന്ന് മുതല് ഈ വളവു "സുമതി വളവു" എന്ന പേരിലാണ് അറിയപെടുന്നത് . ഈ വളവിലും കാടിന് ഉള്ളിലുമായി പലരും സുമതിയെ കണ്ടവരുണ്ട്. 50 വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷവും ഗതി കിട്ടാതെ അലയുന്ന സുമതിയുടെ പ്രേതത്തിനെ 21 ആം നൂറ്റാണ്ടിലെ യുവ തലമുറയും ഭയപെടുന്നു. 6 മണിക്ക് ശേഷം ഈ വഴിയില് കൂടി ഇപ്പോഴും മനുഷ്യ സഞാരമില്ല. അഥവാ ആരെങ്കിലും പോകുകയാണെങ്കില് കൂട്ടമായിട്ടോ അല്ലെങ്കില് തങ്ങളുടെ വാഹനത്തില് മാറ്റാരെ എങ്കിലും കയറ്റിയോ മാത്രം. 200 ഇല് പരം ദുരുഹ മരണങ്ങളാണ് ഈ പ്രദേശത്ത് മാത്രമായി ഇത് വരെ രേഖപെടുതിയിട്ടുല്ലത്. കേരളത്തില് തന്നെ ഏറ്റവും കുടുതല് ദുരുഹ മരണങ്ങള് സംഭവിച്ചതിന്റെ റെക്കോര്ഡ് ഈ ഗ്രാമതിനാണ്. രാത്രി കാലങ്ങളില് 1 മണിക്ക് ശേഷമാണ് സുമതി വഴിയരികില് പ്രത്യക്ഷപെടാരുള്ളത്. എന്നാല് ഒന്നില് കുടുതല് ആളുകളോ, ആളുകള് കുട്ടമായി ചെല്ലുകയോ ചെയ്താല് സുമതിയുടെ പ്രേതം കാട്ടിലേക്ക് ഓടി മറയുകയാണ് ചെയ്യുന്നത് .
ഇനി സുമതിക്ക് പറയാനുള്ളത്. വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് ഈ പ്രദേശത്തെ രത്നാകരന് എന്ന ആളുടെ വീട്ടില് ജോലിക്ക് നില്ക്കുകയായിരുന്നു സുന്ദരിയായ സുമതി. അവര് തമ്മില് അടുപ്പത്തിലായി. രത്നാകരനില് നിന്ന സുമതി ഗര്ഭിണി ആകുകയും ചെയ്തു. ഇക്കാര്യം അറിഞ്ഞ രത്നാകരന്റെ അമ്മ ഈ ബന്ധം എതിര്ക്കുകയും എത്രയും പെട്ടെന്ന് സുമതിയെ ഒഴിവാകുകയും ചെയ്യണമെന്ന് മകനോട് ആവശ്യപെടുന്നു. അങ്ങനെ ആ ഗ്രാമത്തിനടുത്തുള്ള മതുര ക്ഷേത്രത്തിലെ ഉത്സവം കാണാനായി രത്നാകരന് സുമതിയും കുട്ടി പോകുന്നു. ഉത്സവം കണ്ടു മടങ്ങിയത് കാടിനടുത്തു കൂടിയാണ്. മുന്പ് പലപ്പോഴും സുമതിയും രത്നാകരനും മറ്റാരും കാണാതെ ഈ കാട്ടില് വന്നിട്ടുണ്ട്. അതിനാല് സുമതി സംശയിച്ചില്ല. അന്ന് രാത്രിയും പതിവ് പോലെ രത്നാകരന് സുമതിയെ ആ കാട്ടിലേക്ക് കുട്ടികൊണ്ട് പോയി. അതിനു ശേഷം ഗര്ഭിണിയായ സുമതിയെ അവിടെ വെച്ച് മൃഗീയമായി വെട്ടി കൊലപ്പെടുതുകയാണ് ഉണ്ടായത്. പിന്നീട് കുറ്റബോധം കൊണ്ട് രത്നാകരന് പോലീസിനു കീഴടങ്ങിയെങ്കിലും സുമതിയുടെ പക ആളി കത്തുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
തുടര്ന്നങ്ങോട്ട് മരണങ്ങളുടെ ഒരു ഖോഷയാത്ര തന്നെ ആയിരുന്നു. ഒടുവില് പരിസര വാസികള് സുമതിയുടെ ആക്രമണത്തില് സഹി കേട്ടപ്പോള് ഏതോ മന്ത്രവാദിയെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന സുമതിയെ ആവാഹിച്ചു കാട്ടിലെ ഒരു പടു കൂറ്റന് മരത്തില് ബന്ധനസ്തയാകി. ആ മരവും, അന്ന് കെട്ടിയ പട്ടു തുണിയും ഇപ്പോഴും ആ കാട്ടില് ഉണ്ട്. എന്നാല് എങ്ങനെ ആണ് സുമതി ആ ബന്ധനത്തില് നിന്ന മോചിതയായത് എന്നത് അക്ഞ്ഞാതം.
സമീപ വാസികളില് പലരും സുമതിയുടെ പ്രേതത്തിനെ കണ്ടതായും അവിടെ പ്രേതം ഉണ്ട് എന്ന വിശ്വസിക്കുമ്പോഴും പീതാംബരന് എന്ന വൃദ്ധനു പറയാനുള്ളത് വ്യത്യസ്തമാണ്. ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരില് സുമതിയെ ജീവനോടെ കണ്ടത് പീതാംബരന് മാത്രം. പ്രായത്തിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടുകള് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓര്മകളെ ക്ഷയിപ്പിചിരുന്നില്ല. പീതാംബരന്, തന്റെ ചെറു പ്രായത്തില് സുമതിയെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. സുമതിയുടെയും രത്നാകരന്റെയും കഥയും തുടര്ന്ന് കാട്ടില് വെച്ച് രത്നാകരന് സുമതിയെ കൊലപെടുത്തിയ കഥയുമെല്ലാം പീതാംപരന് അംഗീകരിക്കുന്നു. സുമതി പ്രേതമായി മാറി എന്നതൊഴികെ. അങ്ങനെ ഒരു പ്രേതം ഇല്ലെന്നും അത് ചില സാമൂഹ്യ വിരുദ്ധരുടെ നുണ പ്രചരണം ആണെന്നും പീതാംപരന് വിശ്വസിക്കുന്നു. പീതാംപരനെ അനുകൂലിക്കുന്നവരുമ് കുറവല്ല. പ്രേത ശല്യം ഉള്ളതിനാല് ഈ പ്രദേശത്ത് ആളനക്കം ഉണ്ടാകില്ല. അത് മുതലെടുത് പല സദാചാര വിരുദ്ധ പ്രവര്ത്തനങ്ങളും ഇവിടെ നടക്കാരുന്ടെന്നു നാട്ടുകാര് സാക്ഷ്യപെടുത്തുന്നു. പലപ്പോഴും പുറത്തു നിന്നുള്ളവര് വാഹനങ്ങളില് പെണ്കുട്ടികളെയും കൂട്ടി ഇവിടെ ഏതാരുന്ടെന്നും, കൂട്ടമായി മദ്യപിക്കാരുന്ടെന്നും, ഇവിടെ പല പീഡന സംഭവങ്ങളും അരങ്ങെരിയിട്ടുന്ടെന്നും പരിസര വാസികള് പറയുന്നു. ഈ പ്രദേശത്തെ ദുരുഹ മരണങ്ങള് ഇത്തരക്കാരുടെ ആക്രമണം ആണെന്ന് നാടുകാര് വിലയിരുത്തുമ്പോള്, അങ്ങനെ ഒന്നും ഇവിടെ സംഭവിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് പോലീസിന്റെ ഭാഷ്യം. കുറെ ആത്മഹത്യകള് നടന്നിട്ടുണ്ട് എന്നുള്ളതല്ലാതെ ദുരുഹ മരണങ്ങള് ഇവിടെ സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്നവര് പറയുന്നു. എന്നാല് ഇവിടെ മരണമടഞ്ഞവരുടെ മരണ കാരണം എന്താണെന്ന് ചോദിച്ചാല് അതിനുത്തരം പോലീസുകാരുടെ കയ്യിലും ഇല്ല എന്നതാണ് സത്യം.
സുമതി വളവില് ഇന്നും സുമതി ഉണ്ട്. അവള് തനിയെ വരുന്ന വഴിയാത്രകാര്ക്കായി കാത്തിരിക്കുകയാണ്. ഇത് വിശ്വസിക്കുന്ന ജനങ്ങള് സംഭവിച്ച ദുരുഹ മരണത്തിനു കാരണക്കാരിയായി സുമതിയെ പഴി ചാരുമ്പോള് , സുമതിയുടെ മറവില് ഒരു പട്ടം നരാധമന്മാര് നടത്തുന്ന ക്രൂരതകല് അല്ലെ ഇത് എന്നും സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഒരു പക്ഷെ അതാണ് സത്യമെങ്കില് കാട്ടിലെ മരണം പതിവായ ഈ ഗ്രാമത്തില്, ഇവിടുത്തെ പോലീസുകാര് എന്ത് കൊണ്ട് ഇത് വരെ ഈ സാമുഹ്യ വിരുദ്ധരെ അറസ്റ്റു ചെയ്തില്ല? ഒരു പക്ഷെ പോലീസിനും സുമതിയെ ഭയമായിരിക്കുമോ? യഥാര്ത്ഥത്തില് ഈ മരണങ്ങളുടെ പിന്നില് തന്നോട് ചെയ്ത വന്ജനക്ക് പ്രതികാരമായി സുമതി എന്ന ആത്മാവിന്റെ പകയാണോ അതോ തിരിച്ചറിവില്ലാത്ത പ്രായത്തില് ആണ് വര്ഗ്ഗത്തിന്റെ ചതിക്കിരയായ ഒരു പെണ്കുട്ടിയുടെ മേല് അവളുടെ മരണ ശേഷവും ഈ സമൂഹം പഴി ചാരുകയാണോ? സത്യം എന്ത് ആണെന്ന് അറിയാവുന്നത് സുമതിക്ക് മാത്രം. സുമതി വളവില് സുമതി കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. സത്യങ്ങളുടെ ഒരു പിടി പ്രേത കഥകള് പറയാന്.......
-ജി. ശരത് മേനോന്
****************************************************
Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 India License.
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR rticle...
ഇത് സുമതിയുടെ കഥ. പ്രണയകുരുക്കില് പെട്ട് , വിശ്വസിച്ച കാമുകന്റെ വഞ്ചന ഏറ്റു വാങ്ങി , കാമുകന്റെ കുഞ്ഞിനെ വയറ്റില് ചുമന്നു, കാമുകന് തന്നെ വെട്ടി കൊലപെടുത്തി, പ്രതികാര ദാഹിയായ യക്ഷിയായി മാറിയ സുമതിയുടെ കഥ. വന്ജിക്കപെടുന്ന സ്ത്രീകളുടെ കഥ നമ്മള് ഒരുപാട് കേട്ടിടുണ്ട്. ഇതും അതില് നിന്ന് വ്യത്യസ്തമല്ല. പക്ഷെ 50 വര്ഷങ്ങള്ക്ക് ശേഷവും ആ പക മനസ്സില് കൊണ്ട് നടന്നു തന്റെ ചോരയ്ക്ക് പകരം ചോദിക്കുന്ന യക്ഷിയുടെ കഥ ഒരു പക്ഷെ പുതുമ ആയിരിക്കും.
തിരുവനന്തപുരത്തിനടുത് കല്ലറ എന്ന ഗ്രാമം. ഇതൊരു റിസര്വ്ഡ് ഫോറസ്ട് ഏരിയ ആണ്. ടൌണില് നിന്ന് കുറച്ച മാറി കഴിഞ്ഞാല് പിന്നെ കാടാണ്. ഇപ്പോള് ഇരു വശത്തുമുള്ള കാടിന് നടുവിലുടെ റോഡു വന്നെങ്കിലും പണ്ട് ഇത് പകല് സമയങ്ങളില് പോലും ആരും വഴി നടക്കാത്ത പ്രദേശമായിരുന്നു. ഈ കാടിന് സമീപത്തായി ഇപ്പോള് റോഡു വന്നിട്ടുള്ള ഒരു വളവില് വെച്ചാണ് 50 വര്ഷങ്ങള്ക് മുന്പ് 18 വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള സുന്ദരിയായ സുമതി മൃഗീയമായി കൊലപെട്ടത്. അന്ന് മുതല് ഈ വളവു "സുമതി വളവു" എന്ന പേരിലാണ് അറിയപെടുന്നത് . ഈ വളവിലും കാടിന് ഉള്ളിലുമായി പലരും സുമതിയെ കണ്ടവരുണ്ട്. 50 വര്ഷങ്ങള്ക്കു ശേഷവും ഗതി കിട്ടാതെ അലയുന്ന സുമതിയുടെ പ്രേതത്തിനെ 21 ആം നൂറ്റാണ്ടിലെ യുവ തലമുറയും ഭയപെടുന്നു. 6 മണിക്ക് ശേഷം ഈ വഴിയില് കൂടി ഇപ്പോഴും മനുഷ്യ സഞാരമില്ല. അഥവാ ആരെങ്കിലും പോകുകയാണെങ്കില് കൂട്ടമായിട്ടോ അല്ലെങ്കില് തങ്ങളുടെ വാഹനത്തില് മാറ്റാരെ എങ്കിലും കയറ്റിയോ മാത്രം. 200 ഇല് പരം ദുരുഹ മരണങ്ങളാണ് ഈ പ്രദേശത്ത് മാത്രമായി ഇത് വരെ രേഖപെടുതിയിട്ടുല്ലത്. കേരളത്തില് തന്നെ ഏറ്റവും കുടുതല് ദുരുഹ മരണങ്ങള് സംഭവിച്ചതിന്റെ റെക്കോര്ഡ് ഈ ഗ്രാമതിനാണ്. രാത്രി കാലങ്ങളില് 1 മണിക്ക് ശേഷമാണ് സുമതി വഴിയരികില് പ്രത്യക്ഷപെടാരുള്ളത്. എന്നാല് ഒന്നില് കുടുതല് ആളുകളോ, ആളുകള് കുട്ടമായി ചെല്ലുകയോ ചെയ്താല് സുമതിയുടെ പ്രേതം കാട്ടിലേക്ക് ഓടി മറയുകയാണ് ചെയ്യുന്നത് .
ഇനി സുമതിക്ക് പറയാനുള്ളത്. വര്ഷങ്ങള്ക്കു മുന്പ് ഈ പ്രദേശത്തെ രത്നാകരന് എന്ന ആളുടെ വീട്ടില് ജോലിക്ക് നില്ക്കുകയായിരുന്നു സുന്ദരിയായ സുമതി. അവര് തമ്മില് അടുപ്പത്തിലായി. രത്നാകരനില് നിന്ന സുമതി ഗര്ഭിണി ആകുകയും ചെയ്തു. ഇക്കാര്യം അറിഞ്ഞ രത്നാകരന്റെ അമ്മ ഈ ബന്ധം എതിര്ക്കുകയും എത്രയും പെട്ടെന്ന് സുമതിയെ ഒഴിവാകുകയും ചെയ്യണമെന്ന് മകനോട് ആവശ്യപെടുന്നു. അങ്ങനെ ആ ഗ്രാമത്തിനടുത്തുള്ള മതുര ക്ഷേത്രത്തിലെ ഉത്സവം കാണാനായി രത്നാകരന് സുമതിയും കുട്ടി പോകുന്നു. ഉത്സവം കണ്ടു മടങ്ങിയത് കാടിനടുത്തു കൂടിയാണ്. മുന്പ് പലപ്പോഴും സുമതിയും രത്നാകരനും മറ്റാരും കാണാതെ ഈ കാട്ടില് വന്നിട്ടുണ്ട്. അതിനാല് സുമതി സംശയിച്ചില്ല. അന്ന് രാത്രിയും പതിവ് പോലെ രത്നാകരന് സുമതിയെ ആ കാട്ടിലേക്ക് കുട്ടികൊണ്ട് പോയി. അതിനു ശേഷം ഗര്ഭിണിയായ സുമതിയെ അവിടെ വെച്ച് മൃഗീയമായി വെട്ടി കൊലപ്പെടുതുകയാണ് ഉണ്ടായത്. പിന്നീട് കുറ്റബോധം കൊണ്ട് രത്നാകരന് പോലീസിനു കീഴടങ്ങിയെങ്കിലും സുമതിയുടെ പക ആളി കത്തുന്നതെ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
തുടര്ന്നങ്ങോട്ട് മരണങ്ങളുടെ ഒരു ഖോഷയാത്ര തന്നെ ആയിരുന്നു. ഒടുവില് പരിസര വാസികള് സുമതിയുടെ ആക്രമണത്തില് സഹി കേട്ടപ്പോള് ഏതോ മന്ത്രവാദിയെ വിളിച്ചു കൊണ്ട് വന്ന സുമതിയെ ആവാഹിച്ചു കാട്ടിലെ ഒരു പടു കൂറ്റന് മരത്തില് ബന്ധനസ്തയാകി. ആ മരവും, അന്ന് കെട്ടിയ പട്ടു തുണിയും ഇപ്പോഴും ആ കാട്ടില് ഉണ്ട്. എന്നാല് എങ്ങനെ ആണ് സുമതി ആ ബന്ധനത്തില് നിന്ന മോചിതയായത് എന്നത് അക്ഞ്ഞാതം.
സമീപ വാസികളില് പലരും സുമതിയുടെ പ്രേതത്തിനെ കണ്ടതായും അവിടെ പ്രേതം ഉണ്ട് എന്ന വിശ്വസിക്കുമ്പോഴും പീതാംബരന് എന്ന വൃദ്ധനു പറയാനുള്ളത് വ്യത്യസ്തമാണ്. ഇന്ന് ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരില് സുമതിയെ ജീവനോടെ കണ്ടത് പീതാംബരന് മാത്രം. പ്രായത്തിന്റെ ബുദ്ധിമുട്ടുകള് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഓര്മകളെ ക്ഷയിപ്പിചിരുന്നില്ല. പീതാംബരന്, തന്റെ ചെറു പ്രായത്തില് സുമതിയെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. സുമതിയുടെയും രത്നാകരന്റെയും കഥയും തുടര്ന്ന് കാട്ടില് വെച്ച് രത്നാകരന് സുമതിയെ കൊലപെടുത്തിയ കഥയുമെല്ലാം പീതാംപരന് അംഗീകരിക്കുന്നു. സുമതി പ്രേതമായി മാറി എന്നതൊഴികെ. അങ്ങനെ ഒരു പ്രേതം ഇല്ലെന്നും അത് ചില സാമൂഹ്യ വിരുദ്ധരുടെ നുണ പ്രചരണം ആണെന്നും പീതാംപരന് വിശ്വസിക്കുന്നു. പീതാംപരനെ അനുകൂലിക്കുന്നവരുമ് കുറവല്ല. പ്രേത ശല്യം ഉള്ളതിനാല് ഈ പ്രദേശത്ത് ആളനക്കം ഉണ്ടാകില്ല. അത് മുതലെടുത് പല സദാചാര വിരുദ്ധ പ്രവര്ത്തനങ്ങളും ഇവിടെ നടക്കാരുന്ടെന്നു നാട്ടുകാര് സാക്ഷ്യപെടുത്തുന്നു. പലപ്പോഴും പുറത്തു നിന്നുള്ളവര് വാഹനങ്ങളില് പെണ്കുട്ടികളെയും കൂട്ടി ഇവിടെ ഏതാരുന്ടെന്നും, കൂട്ടമായി മദ്യപിക്കാരുന്ടെന്നും, ഇവിടെ പല പീഡന സംഭവങ്ങളും അരങ്ങെരിയിട്ടുന്ടെന്നും പരിസര വാസികള് പറയുന്നു. ഈ പ്രദേശത്തെ ദുരുഹ മരണങ്ങള് ഇത്തരക്കാരുടെ ആക്രമണം ആണെന്ന് നാടുകാര് വിലയിരുത്തുമ്പോള്, അങ്ങനെ ഒന്നും ഇവിടെ സംഭവിക്കുന്നില്ല എന്നതാണ് പോലീസിന്റെ ഭാഷ്യം. കുറെ ആത്മഹത്യകള് നടന്നിട്ടുണ്ട് എന്നുള്ളതല്ലാതെ ദുരുഹ മരണങ്ങള് ഇവിടെ സംഭവിച്ചിട്ടില്ല എന്നവര് പറയുന്നു. എന്നാല് ഇവിടെ മരണമടഞ്ഞവരുടെ മരണ കാരണം എന്താണെന്ന് ചോദിച്ചാല് അതിനുത്തരം പോലീസുകാരുടെ കയ്യിലും ഇല്ല എന്നതാണ് സത്യം.
സുമതി വളവില് ഇന്നും സുമതി ഉണ്ട്. അവള് തനിയെ വരുന്ന വഴിയാത്രകാര്ക്കായി കാത്തിരിക്കുകയാണ്. ഇത് വിശ്വസിക്കുന്ന ജനങ്ങള് സംഭവിച്ച ദുരുഹ മരണത്തിനു കാരണക്കാരിയായി സുമതിയെ പഴി ചാരുമ്പോള് , സുമതിയുടെ മറവില് ഒരു പട്ടം നരാധമന്മാര് നടത്തുന്ന ക്രൂരതകല് അല്ലെ ഇത് എന്നും സംശയിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ഒരു പക്ഷെ അതാണ് സത്യമെങ്കില് കാട്ടിലെ മരണം പതിവായ ഈ ഗ്രാമത്തില്, ഇവിടുത്തെ പോലീസുകാര് എന്ത് കൊണ്ട് ഇത് വരെ ഈ സാമുഹ്യ വിരുദ്ധരെ അറസ്റ്റു ചെയ്തില്ല? ഒരു പക്ഷെ പോലീസിനും സുമതിയെ ഭയമായിരിക്കുമോ? യഥാര്ത്ഥത്തില് ഈ മരണങ്ങളുടെ പിന്നില് തന്നോട് ചെയ്ത വന്ജനക്ക് പ്രതികാരമായി സുമതി എന്ന ആത്മാവിന്റെ പകയാണോ അതോ തിരിച്ചറിവില്ലാത്ത പ്രായത്തില് ആണ് വര്ഗ്ഗത്തിന്റെ ചതിക്കിരയായ ഒരു പെണ്കുട്ടിയുടെ മേല് അവളുടെ മരണ ശേഷവും ഈ സമൂഹം പഴി ചാരുകയാണോ? സത്യം എന്ത് ആണെന്ന് അറിയാവുന്നത് സുമതിക്ക് മാത്രം. സുമതി വളവില് സുമതി കാത്തിരിപ്പുണ്ട്. സത്യങ്ങളുടെ ഒരു പിടി പ്രേത കഥകള് പറയാന്.......
-ജി. ശരത് മേനോന്
****************************************************
Creative Commons License
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 India License.
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR rticle...
Friday, February 4, 2011
Modern World
"Hi, how are you doing?"
"Am fine dude. You tell me.Whats news?"
"I called to remind you about the re-union. You are coming, right?"
"Not sure buddy. You know i am a busy man and every second is valuable for me. There are lot of things out here which is more important and needs my attention. I had called Deepak and he is yet to decide. Anyways, lets see. Ok. i got to go now. I will call you back later."
Anil was highly disappointed after Bharath disconnected the call. From morning, he had been calling all his childhood school mates to make sure that they are coming for the re-union.Date and venue was informed to everyone well in advance. But it seems that all of them are busy with their lives and have much more important things in life than meeting their old buddies and catching up with some good old times.
"Am i the only one who is left behind in the race of time? Everyone had caught up with their dreams and goals. All my friends are running in a high pace in the modern rat race. Is it only me who is outdated in this modern world?" , Anil asked himself.
He got out from his shady 1 bedroom old house and walked through the long path aimlessly. For a moment, he turned back and looked at his 50 year old home. The house which witnessed a thousand laughter. The house where Anil's classmates used to come during the lunch break everyday to eat the delicious food which his mother used to make. Yes, there were hardly one or two dishes.But Anil and his friends were more than happy to have it. This house had kept a 100 secrets deep inside its heart. This house witnessed the tears, which were flowing like a river on the last get together, which was some 15 years ago. The house which saw what friendship really mean. Now it has become really old and colorless. The faded cement bricks still remain as a monument of some everlasting memories.
It was getting dusky and the sun was trying to hide behind the clouds. Anil reached the old banyan tree on the way to their school, which took him back to 15 years. Birds had reached their home and started chirping. Even this tree had its own share of stories to tell about those 4 friends.This is the place where Kiran proposed to Maya unknowing that Maya is already in love with Deepak. Me and Bharath already knew about their Relation. But since Both Kiran and Deepak were our friends, we could not take any side. During exam times, it is beneath this banyan tree, they used to make chits by asking me which question is more likely to be asked.Being the topper of the class, i never had any problem with exams and i was just happy to help them. Yea, it may be true that i was good in learning the letters printed in textbooks.But i am a failure in learning the lesson of life and i couldnt pass the exam called "Life". May be, the things which never changed after these 15 years are just me, this cool breeze and the music of these chirping birds.
Anil was brought back from his memories by Sankaran Sir.
"Oh Anil, how are you? what are you doing here?"
"Nothing Sir, I was just... " , he mumbled while standing up from the cement platform
"How is your work going on? Now you are..."
"A Clerk at the Secretariat,Sir. Work is going on well and i am happy with that"
"Good.Memories are fading away my son. A sign of ageing. Health is also not so good now a days. Even now, i am returning from the hospital"
"What happened sir? Anything wrong?"
"The usual health problems of a man whose biggest enemy is his age itself.Anyways how are your friends?"
"All are fine Sir. Deepak is an industrialist at Mumbai. Bharat is now working in a Software company and Kiran has taken up his father's business.do you remember them?"
"Yes, mildly. Most of the names are faded from my mind, but still i remember the faces of you naughty kids. Happy to hear that my students have succeeded in life. I am leaving. I have to be at home before it gets too dark. Even my eyes have started to fight against me"
Anil just smiled and Sankaran Sir walked away with his trademark old umbrella. Anil remembered how he and his friends used to make fun of this Sir and his umbrella when they were at school. But all of them had liked him as he was the most friendly teacher of the school. All those lovely days of school flashed like a movie in front of Anil's eyes. The first day in school which was filled with fear and tension. The "Good Morning Sir" chorus which the kids wish when a teacher enter the class.The youth festivals, First Crush, Lunch time where all kids sit in circle in a corner of the class and share their lunch boxes.The teachers whom they were afraid of and the classes which they were eagerly wait for.The compositions, impositions, cane strokes and the prayer assembly. The fight for the window seat in school bus and the pain of departure once the final exams are finished.Everything flashed right in front of him and Anil realized a drop of tear in a corner of his eye.
**************************************************
"Yes, i will be there in another 15 minutes. Bharath will join us in another hour. His flight has been delayed. What about Deepak?Oh, ok.If he calls at your number again, ask him better not to come without what i have said. There is less coverage for my number here. ok. Will c u soon"
Anil was extremely happy after Kiran hung up. Finally, all of them are coming. It is a time to be cherished for the rest of their lives. He got ready without wasting any time and set off to the high school junction.That was the place where they met for the last time.
A luxurious Pajero came and stood infront of Anil. Kiran got out of the car and smiled at him.A heafty man with a golden bracelet, expensive clothing and cell phone, luxury car, costly sunshades; For a moment, Anil couldnt recognize his old class mate. He smiled back and Hugged Kiran tightly.
"You have changed a lot", said anil in excitement
"But you look quite the same. so how are you? where are others?"
"They would be coming soon"
"Then lets go to some good restaurant and wait for them"
"Kiran, they will be here soon. Why dont we go and visit our old school first?"
"Oh, they might take some time and it is pretty hot in here now. I want to relax for some time.Get into the car Anil"
Both of them reached a five star hotel in the town. Anil had seen this hotel many times on his daily trip to office but never ever imagined of getting inside. Kiran dashed into the bar lounge with Anil.
"Chivas Regal Large for me. And you?"
Kiran asked Anil who was looking around the hotel as if he is in a wonderland. The upper class atmosphere was new to him and the neon lights in the dark room gave him a feel that he is in some other world.Bottles of Different color and shape were arranged in the Bar counter and slow music was playing all over.
"Anil, i asked you. what would you like to have?"
"No Kiran, i dont drink.Thanks"
Bearer took the order and disappeared in dark. Kiran was busy sending some mails from his palmtop.It was Anil who breaked the silence.
"So how is your business going on?"
"Oh, Dont ask man.A million tension it give as a gift and require attention each minute. When the game is for high money, the risk is also high. I was getting all cracked up with my hectic schedules and tensions and it is then you called up for a meet and i thought it would be a good change. So how is your work?"
"Yea its..."
A loud howl interrupted anil and he turned back to see what is happening. It was Bharath and Deepak
"You guys are enjoying with out us, huh?" Deepak hugged them both while Bharath asked this.
"No dude, we just came in. Sit down. How was the trip?",asked Kiran
"Oh it was horrible. I missed my flight from mumbai.Then i had to really speed up to catch the next flight and it got delayed because of whether. I have a conference to attend here tomorrow and it cannot be missed.So i thought i will drop in for our reunion", Deepak Said.
"Oh. You can never trust these Airline guys. And hey, By the way i saw your Facebook status. Cool that your industry is top on the list", Said Bharath while settling down.
Anil couldnt understand what they were talking. He asked in doubt,
"Facebook??? What is that?"
"Facebook is a social networking site on internet where you connect with your friends. You can chat, update ur status, put some photos or videos, find some good old friends, Send mails as messages and its quite fun", Said Deepak
By then bearer had brought drinks for Deepak and Bharath. They quickly finished it in one gulp and ordered for another.
"But isnt it more fun to send real handwritten letters to friends and families?" , Anil asked.
This time, Kiran sat straight and told, "In which world you are living in Anil? Look outside its a fast world. Who has the time to buy an envelope and then write a letter and go to post office and send it? You need to be faster in a fast world else you would be left behind"
Drinks poured in to the 3 glasses peg after peg. Music has changed from slow track to some western rock band.
Bharat lit up a Davidoff cigerette and asked,
"Anil, so whats the plan?"
"I had plans to visit our old school, that Banyan tree near to my home and..."
"Oh, cuhmon man. What is there at school now? You dont expect our old batchmates or the same teachers still there, do you?"
"No but... yea and i should say, i saw Sankaran Sir yesterday. He had enquired about all of you"
"Sankaran Sir? Oh..the one with the Umbrella?", Kiran asked while taking in some peanuts
"Yes. He is in a bad condition now.His health is also not so good. May be we can visit him too"
"Are you crazy or something?All of us have come from different places breaking our busy schedules just to relax for a while. Not to visit the old school which is now on the verge of kissing the ground or to spoil some good time", said Deepak in an irritated tone
"But guys, these are the good times which we make for our tomorrow.These little things mean a lot to them.You dont know how happy our old teachers become when they see their students. After today, we would be in our own world and may not see again. Then, these would be the memories which we cherish"
"Anil, Stop being so outdated. What you are telling is good to hear but is there any benefit for us for the time we spend? Look at us. We all 4 studied in same school for years, we lived nearby, passed out together. We 3 have moved on to get our goals and we know how this world is working. But you are still inside a shell. This place, the old Banyan Tree, the Pond where we used to sit when we bunk classes, Temple and all these are the world to you. But you dont know what is happening outside. come with us and we will show you what life is and how to live." , Kiran took another peg after saying this and crushed the cigerette in the ash tray.
Anil was disappointed and quiet. He dint know what to say. He looked at Deepak and Bharath.
Deepak sat close to him and said,
"Look Anil, What Kiran said is right. You were the most brilliant student in our class and all of us were far behind you. But at some point of time, you dint chose the right way to travel in this modern world. That is why still you are just a clerk in a govt.organization waiting for your bills to be passed to get a salary hike. Some guys like you are happy in what you get out here. But there is more to do outside"
"If i am happy with what i am getting, then what more i want Deepak?. All of us are struggling hard for some happiness. That is the final goal. When i am happy with my stupid outdated shell, why should i come to your modern world?" , asked Anil
"because today or tomorrow there would be no one with you to give a company. Now that you have called, we 3 came here for friendship. But tomorrow you would be all alone. This society itself is changing. Fast life, metros, multiplexes, facebook, twitter, Food joints, Corporate life, Business Wars, Industrial hypes, Gambling....People are living in moving in a real fast pace. Who will spoil their life for a banyan tree and a pond?", Said Bharath
"What you guys are telling might be true. There would be fun to race, but there is no point in living like that.There is no "Life" in it. You struggle to earn money, All day long, u spend in office to triple your bank balance.But you forget to smile or to kiss your kid at home. You forget to love your wife and family.You work hard like a dog and might earn millions.When your kids grow up, u retire from the race and take a rest.If you are thinking, then you will relax in life, then it would be too late. Enjoy your life at the right time. The Old memories and laughter which we shared are my bank balance. I might not have a million Rupees in my account. But i have smile in my face when i think about our past. I am sorry, i dont understand your hi-fi life culture and i love to write a letter with my old pen than sending a message through facebook"
,Anil said in a broken voice.
"Anil, we dint mean to make you emotional. All we are trying to say is you cannot succeed with all these stuff. Be Practical for God's Sake. It is mandatory to swim with the flow to live out here. If you are happy with your current life, then fine. Its your wish. We have our own goals to do. Anyways, I gotto leave now guys. Told you right, i have a conference tomorrow. So need to make some preparations for that",
Deepak said while sipping the last drink
"Yea, me too have to go.There is a deal being fixed tonight", Kiran said and Deepak too got up.
"It was nice meeting you guys after 15 years. We had some good time", Anil said and hugged each one of them.
All four came out of the hotel and they got into the cars, except anil.He preferred to walk to his home as it was nearby. Pajero raced off to the highway with a buzzing sound and Anil stood there looking at the car till it vanish from his eye with a blank mind
***************************************************
Anil thought a lot about what his friends said. He dint know what he had in mind. Was it the joy of meeting his friends after 15 years or was it the disappointment that things dint happen like what he had in mind. He never felt bad about his 3 friends as they mean the world to them. He knew them since childhood and he understand them more than anyone else. Their words were ringing in his ear. Anil had decided something. He got up from his bed and locked the front door. Anil got out of the house and started walking.
Sun was setting and the birds had already started singing their usual song. Anil crossed the Banyan tree and dint feel like he should stop by for a while. He reached the town and got into a cyber cafe which was run by his friend Susheel. With the help of Susheel, Anil opened a web browser and typed in www.facebook.com. He was getting ready to begin the race of the modern world. Anil started a new account and Susheel explained him about the site.
Yes,
"Anil Kumar has joined Facebook!!!"
He started to search vigorously for his friends in Facebook.
-G.Sarath Menon
****************************************************
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 India License.
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR
"Am fine dude. You tell me.Whats news?"
"I called to remind you about the re-union. You are coming, right?"
"Not sure buddy. You know i am a busy man and every second is valuable for me. There are lot of things out here which is more important and needs my attention. I had called Deepak and he is yet to decide. Anyways, lets see. Ok. i got to go now. I will call you back later."
Anil was highly disappointed after Bharath disconnected the call. From morning, he had been calling all his childhood school mates to make sure that they are coming for the re-union.Date and venue was informed to everyone well in advance. But it seems that all of them are busy with their lives and have much more important things in life than meeting their old buddies and catching up with some good old times.
"Am i the only one who is left behind in the race of time? Everyone had caught up with their dreams and goals. All my friends are running in a high pace in the modern rat race. Is it only me who is outdated in this modern world?" , Anil asked himself.
He got out from his shady 1 bedroom old house and walked through the long path aimlessly. For a moment, he turned back and looked at his 50 year old home. The house which witnessed a thousand laughter. The house where Anil's classmates used to come during the lunch break everyday to eat the delicious food which his mother used to make. Yes, there were hardly one or two dishes.But Anil and his friends were more than happy to have it. This house had kept a 100 secrets deep inside its heart. This house witnessed the tears, which were flowing like a river on the last get together, which was some 15 years ago. The house which saw what friendship really mean. Now it has become really old and colorless. The faded cement bricks still remain as a monument of some everlasting memories.
It was getting dusky and the sun was trying to hide behind the clouds. Anil reached the old banyan tree on the way to their school, which took him back to 15 years. Birds had reached their home and started chirping. Even this tree had its own share of stories to tell about those 4 friends.This is the place where Kiran proposed to Maya unknowing that Maya is already in love with Deepak. Me and Bharath already knew about their Relation. But since Both Kiran and Deepak were our friends, we could not take any side. During exam times, it is beneath this banyan tree, they used to make chits by asking me which question is more likely to be asked.Being the topper of the class, i never had any problem with exams and i was just happy to help them. Yea, it may be true that i was good in learning the letters printed in textbooks.But i am a failure in learning the lesson of life and i couldnt pass the exam called "Life". May be, the things which never changed after these 15 years are just me, this cool breeze and the music of these chirping birds.
Anil was brought back from his memories by Sankaran Sir.
"Oh Anil, how are you? what are you doing here?"
"Nothing Sir, I was just... " , he mumbled while standing up from the cement platform
"How is your work going on? Now you are..."
"A Clerk at the Secretariat,Sir. Work is going on well and i am happy with that"
"Good.Memories are fading away my son. A sign of ageing. Health is also not so good now a days. Even now, i am returning from the hospital"
"What happened sir? Anything wrong?"
"The usual health problems of a man whose biggest enemy is his age itself.Anyways how are your friends?"
"All are fine Sir. Deepak is an industrialist at Mumbai. Bharat is now working in a Software company and Kiran has taken up his father's business.do you remember them?"
"Yes, mildly. Most of the names are faded from my mind, but still i remember the faces of you naughty kids. Happy to hear that my students have succeeded in life. I am leaving. I have to be at home before it gets too dark. Even my eyes have started to fight against me"
Anil just smiled and Sankaran Sir walked away with his trademark old umbrella. Anil remembered how he and his friends used to make fun of this Sir and his umbrella when they were at school. But all of them had liked him as he was the most friendly teacher of the school. All those lovely days of school flashed like a movie in front of Anil's eyes. The first day in school which was filled with fear and tension. The "Good Morning Sir" chorus which the kids wish when a teacher enter the class.The youth festivals, First Crush, Lunch time where all kids sit in circle in a corner of the class and share their lunch boxes.The teachers whom they were afraid of and the classes which they were eagerly wait for.The compositions, impositions, cane strokes and the prayer assembly. The fight for the window seat in school bus and the pain of departure once the final exams are finished.Everything flashed right in front of him and Anil realized a drop of tear in a corner of his eye.
**************************************************
"Yes, i will be there in another 15 minutes. Bharath will join us in another hour. His flight has been delayed. What about Deepak?Oh, ok.If he calls at your number again, ask him better not to come without what i have said. There is less coverage for my number here. ok. Will c u soon"
Anil was extremely happy after Kiran hung up. Finally, all of them are coming. It is a time to be cherished for the rest of their lives. He got ready without wasting any time and set off to the high school junction.That was the place where they met for the last time.
A luxurious Pajero came and stood infront of Anil. Kiran got out of the car and smiled at him.A heafty man with a golden bracelet, expensive clothing and cell phone, luxury car, costly sunshades; For a moment, Anil couldnt recognize his old class mate. He smiled back and Hugged Kiran tightly.
"You have changed a lot", said anil in excitement
"But you look quite the same. so how are you? where are others?"
"They would be coming soon"
"Then lets go to some good restaurant and wait for them"
"Kiran, they will be here soon. Why dont we go and visit our old school first?"
"Oh, they might take some time and it is pretty hot in here now. I want to relax for some time.Get into the car Anil"
Both of them reached a five star hotel in the town. Anil had seen this hotel many times on his daily trip to office but never ever imagined of getting inside. Kiran dashed into the bar lounge with Anil.
"Chivas Regal Large for me. And you?"
Kiran asked Anil who was looking around the hotel as if he is in a wonderland. The upper class atmosphere was new to him and the neon lights in the dark room gave him a feel that he is in some other world.Bottles of Different color and shape were arranged in the Bar counter and slow music was playing all over.
"Anil, i asked you. what would you like to have?"
"No Kiran, i dont drink.Thanks"
Bearer took the order and disappeared in dark. Kiran was busy sending some mails from his palmtop.It was Anil who breaked the silence.
"So how is your business going on?"
"Oh, Dont ask man.A million tension it give as a gift and require attention each minute. When the game is for high money, the risk is also high. I was getting all cracked up with my hectic schedules and tensions and it is then you called up for a meet and i thought it would be a good change. So how is your work?"
"Yea its..."
A loud howl interrupted anil and he turned back to see what is happening. It was Bharath and Deepak
"You guys are enjoying with out us, huh?" Deepak hugged them both while Bharath asked this.
"No dude, we just came in. Sit down. How was the trip?",asked Kiran
"Oh it was horrible. I missed my flight from mumbai.Then i had to really speed up to catch the next flight and it got delayed because of whether. I have a conference to attend here tomorrow and it cannot be missed.So i thought i will drop in for our reunion", Deepak Said.
"Oh. You can never trust these Airline guys. And hey, By the way i saw your Facebook status. Cool that your industry is top on the list", Said Bharath while settling down.
Anil couldnt understand what they were talking. He asked in doubt,
"Facebook??? What is that?"
"Facebook is a social networking site on internet where you connect with your friends. You can chat, update ur status, put some photos or videos, find some good old friends, Send mails as messages and its quite fun", Said Deepak
By then bearer had brought drinks for Deepak and Bharath. They quickly finished it in one gulp and ordered for another.
"But isnt it more fun to send real handwritten letters to friends and families?" , Anil asked.
This time, Kiran sat straight and told, "In which world you are living in Anil? Look outside its a fast world. Who has the time to buy an envelope and then write a letter and go to post office and send it? You need to be faster in a fast world else you would be left behind"
Drinks poured in to the 3 glasses peg after peg. Music has changed from slow track to some western rock band.
Bharat lit up a Davidoff cigerette and asked,
"Anil, so whats the plan?"
"I had plans to visit our old school, that Banyan tree near to my home and..."
"Oh, cuhmon man. What is there at school now? You dont expect our old batchmates or the same teachers still there, do you?"
"No but... yea and i should say, i saw Sankaran Sir yesterday. He had enquired about all of you"
"Sankaran Sir? Oh..the one with the Umbrella?", Kiran asked while taking in some peanuts
"Yes. He is in a bad condition now.His health is also not so good. May be we can visit him too"
"Are you crazy or something?All of us have come from different places breaking our busy schedules just to relax for a while. Not to visit the old school which is now on the verge of kissing the ground or to spoil some good time", said Deepak in an irritated tone
"But guys, these are the good times which we make for our tomorrow.These little things mean a lot to them.You dont know how happy our old teachers become when they see their students. After today, we would be in our own world and may not see again. Then, these would be the memories which we cherish"
"Anil, Stop being so outdated. What you are telling is good to hear but is there any benefit for us for the time we spend? Look at us. We all 4 studied in same school for years, we lived nearby, passed out together. We 3 have moved on to get our goals and we know how this world is working. But you are still inside a shell. This place, the old Banyan Tree, the Pond where we used to sit when we bunk classes, Temple and all these are the world to you. But you dont know what is happening outside. come with us and we will show you what life is and how to live." , Kiran took another peg after saying this and crushed the cigerette in the ash tray.
Anil was disappointed and quiet. He dint know what to say. He looked at Deepak and Bharath.
Deepak sat close to him and said,
"Look Anil, What Kiran said is right. You were the most brilliant student in our class and all of us were far behind you. But at some point of time, you dint chose the right way to travel in this modern world. That is why still you are just a clerk in a govt.organization waiting for your bills to be passed to get a salary hike. Some guys like you are happy in what you get out here. But there is more to do outside"
"If i am happy with what i am getting, then what more i want Deepak?. All of us are struggling hard for some happiness. That is the final goal. When i am happy with my stupid outdated shell, why should i come to your modern world?" , asked Anil
"because today or tomorrow there would be no one with you to give a company. Now that you have called, we 3 came here for friendship. But tomorrow you would be all alone. This society itself is changing. Fast life, metros, multiplexes, facebook, twitter, Food joints, Corporate life, Business Wars, Industrial hypes, Gambling....People are living in moving in a real fast pace. Who will spoil their life for a banyan tree and a pond?", Said Bharath
"What you guys are telling might be true. There would be fun to race, but there is no point in living like that.There is no "Life" in it. You struggle to earn money, All day long, u spend in office to triple your bank balance.But you forget to smile or to kiss your kid at home. You forget to love your wife and family.You work hard like a dog and might earn millions.When your kids grow up, u retire from the race and take a rest.If you are thinking, then you will relax in life, then it would be too late. Enjoy your life at the right time. The Old memories and laughter which we shared are my bank balance. I might not have a million Rupees in my account. But i have smile in my face when i think about our past. I am sorry, i dont understand your hi-fi life culture and i love to write a letter with my old pen than sending a message through facebook"
,Anil said in a broken voice.
"Anil, we dint mean to make you emotional. All we are trying to say is you cannot succeed with all these stuff. Be Practical for God's Sake. It is mandatory to swim with the flow to live out here. If you are happy with your current life, then fine. Its your wish. We have our own goals to do. Anyways, I gotto leave now guys. Told you right, i have a conference tomorrow. So need to make some preparations for that",
Deepak said while sipping the last drink
"Yea, me too have to go.There is a deal being fixed tonight", Kiran said and Deepak too got up.
"It was nice meeting you guys after 15 years. We had some good time", Anil said and hugged each one of them.
All four came out of the hotel and they got into the cars, except anil.He preferred to walk to his home as it was nearby. Pajero raced off to the highway with a buzzing sound and Anil stood there looking at the car till it vanish from his eye with a blank mind
***************************************************
Anil thought a lot about what his friends said. He dint know what he had in mind. Was it the joy of meeting his friends after 15 years or was it the disappointment that things dint happen like what he had in mind. He never felt bad about his 3 friends as they mean the world to them. He knew them since childhood and he understand them more than anyone else. Their words were ringing in his ear. Anil had decided something. He got up from his bed and locked the front door. Anil got out of the house and started walking.
Sun was setting and the birds had already started singing their usual song. Anil crossed the Banyan tree and dint feel like he should stop by for a while. He reached the town and got into a cyber cafe which was run by his friend Susheel. With the help of Susheel, Anil opened a web browser and typed in www.facebook.com. He was getting ready to begin the race of the modern world. Anil started a new account and Susheel explained him about the site.
Yes,
"Anil Kumar has joined Facebook!!!"
He started to search vigorously for his friends in Facebook.
-G.Sarath Menon
****************************************************
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 2.5 India License.
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR
Subscribe to:
Posts (Atom)