Viswasichalum Illenkilum - Marutha Mukku

ഡിസംബര്‍ 18 ആം തീയതി രാത്രി പത്തു മണിക്ക് ഏഷ്യാനെറ്റില്‍ സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്ത "വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും" പരിപാടിയില്‍ കാണിച്ചത് ഹരിപ്പാടിനടുത്തുള്ള "മറുത മുക്ക്" എന്നാ സ്ഥലമായിരുന്നു. ഏഷ്യാനെറ്റിലെ ചുരുക്കം ചില നല്ല പരിപാടികളില്‍ ഒന്നാണ് ഇത്. പരസ്യത്തില്‍ ഹരിപ്പാടിനടുത്തുള്ള സ്ഥലമാണ് എന്ന് പറഞ്ഞതിനാല്‍ ഈ പരിപാടി കാണാന്‍ തന്നെ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് ആ കഥ ഞാന്‍ അറിയുന്നത്. ഒരു ഗ്രാമത്തെ മുഴുവന്‍ വിറപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തുന്ന, ആപതുകളുടെ ഒരു ഖോഷയാത്ര തന്നെ നാട്ടുകാര്‍ക് സമ്മാനിച്ച, വഴി യാത്രക്കാരെ കൊലപ്പെടുത്തുന്ന രക്ത ദാഹിയായ "മറുത" യുടെ കഥ.

സേലം -കന്യാകുമാരി നാഷണല്‍ ഹൈവേയില്‍ (NH -47 ) ഹരിപ്പാടിന് പോകുന്ന വഴിയില്‍ നാഷണല്‍ ഹൈവേയുടെ തൊട്ടടുത്ത്‌ തന്നെ കാണുന്ന ഒരു ചെറിയ പ്രദേശമാണ് "മറുത മുക്ക്". ഈ സ്ഥലത്ത് മറുതയുടെ ശല്യം ഉണ്ടെന്ന നാട്ടുകാര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഇത് വെറും ഒരു കള്ള കഥയാണെന്നും അങ്ങനെ ഒന്ന് ഇല്ലെന്നും വിശ്വസിച്ച ചില ജനങ്ങള്‍ പോലും മറുതയുടെ പ്രതികാരത്തിനു പാത്രമാകുകയും, സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ വഴി സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യാറില്ല. നാഷണല്‍ ഹൈവേയില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങി ഗ്രാമതിനുള്ളിലെക്ക് പോയാല്‍ ഗ്രാമാതിര്തിയിലായ് കാടും പടലവും പിടിച്ചു പടര്‍ന്നു പന്തലിച്ചു കിടക്കുന്ന ഒരു അരയാല്‍ കാണാം. ഇവിടെയാണത്രെ മറുത വസിക്കുന്നത്. ഈ അരയാലിനു പുറകിലായ് ഒരു ചതുപ്പ് നിലവും ചെളികുണ്ടും നിറഞ്ഞ ചാലുമുണ്ട് . മറുത ആക്രമിച്ചു കൊലപെടുതുന്നവരുടെ മൃത ദേഹങ്ങള്‍ പിറ്റേന്ന് ഈ ചാലിലാണ് കാണപെടുന്നത്. മറുത വസിക്കുന്ന ആല്‍ മരം ഉഗ്ര വിഷമുള്ള സര്‍പ്പങ്ങളുടെ സങ്കേതമാണ്. എവിടെ നോക്കിയാലും പാമ്പുകള്‍. ഈ ആല്‍മരത്തിന്റെ ചുവട്ടില്‍ നിധി ഉണ്ടെന്നും, സര്‍പ്പങ്ങള്‍ ആ നിധിക്ക് കാവല്‍ നില്‍ക്കുകയാനെന്നുമാണ് ഇവിടെ ഉള്ള ജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസം. ഈ ആല്‍മരം നില്കുന്നത് സുശീല എന്നാ സ്ത്രീയുടെ വസ്തുവിലാണ്. ഹരിപ്പടുള്ള ഒരു ജ്യോത്സ്യന്‍ പ്രശ്നം വെച്ച് പറഞ്ഞത്, ഇവിടെ നിധി ഉണ്ടെന്നും, അത് കാക്കുന്ന സര്‍പ്പങ്ങള്‍ക്ക് നിത്യവും വിളയ്ക്ക് വെയ്കണമെന്നും, അങ്ങനെ ചെയ്‌താല്‍ കാലാ കാലത്തില്‍ ആ നിധി വീട്ടുടമസ്തയ്ക്ക് തന്നെ ലഭിക്കും എന്നാണു. ഇന്റര്‍വ്യു ചെയ്ത ലേഖകനോട് സുശീല പറഞ്ഞത് നിധിക്ക് വേണ്ടി അല്ലെങ്കിലും മനസ്സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടി എന്നും അവിടെ വിളക്ക്‌ വെയ്ക്കാറുണ്ട് എന്നുമാണ്. സര്‍പ്പങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍കുന്ന കാട് പിടിച്ച ആല്‍ മരത്തിനു വിളക് വെയ്ക്കാന്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ പലപ്പോഴും പാമ്പുകളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടെന്നും, ചിലപ്പോള്‍ ആലില്‍ നിന്നും തന്റെ ദെഹതെക്ക് പാമ്പുകള്‍ വന്നു വീണിട്ടുന്ടെന്നും സുശീല പറയുന്നു. പക്ഷെ പാമ്പുകള്‍ അവരെ ഇത് വരെ ഉപദ്രവിച്ചിട്ടില്ല. ചില ദിവസങ്ങളില്‍ ഭര്താവുമായ്‌ വഴക്കിട്ടു വിളയ്ക്ക് വെയ്കാതിരിക്കുംപോള്‍ പിറ്റേ ദിവസം തന്നെ പാമ്പുകള്‍ സുശീലയുടെ വീട്ടിലെത്തും. അടുക്കളയിലും, കുളിമുറിയിലും മുറ്റത്തും പാമ്പുകള്‍ എത്തും. പിന്നെ വിളക്ക് വെച്ച് മന്നാരശാലയില്‍ നുരും പാലും വെച്ചതിനു ശേഷമേ പാമ്പുകളുടെ ശല്യം ഒഴിയു എന്നിവര്‍ പറയുന്നു.



ഇനി മറുതയുടെ കാര്യം. നേരം ഇരുട്ടി കഴിഞ്ഞാല്‍ ആരും ഈ ആല്‍മരത്തിന്റെ അടുത്തോ പരിസര പ്രദേശങ്ങളിലോ പോകാറില്ല. സന്ധ്യക്ക്‌ അവിടെ എത്തി പെടുന്നവര്‍ ഒരു ഹിപ്നോട്ടിസത്തിനു അടിമപെടുകയും മറ്റൊരു ലോകത്തില്‍ എത്തുകയും ചെയുന്നു. മുന്നില്‍ ഉള്ള ചാല് , നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു വിശാലമായ് കിടക്കുന്ന വയല്‍ പാടമായ് അവര്ക് തോന്നുകയും ആരോ മുന്നോട്ടു നടക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതായി തോന്നുകയും അങ്ങനെ മുന്നോട്ടു നടന്നു ചാലില്‍ വീണു മരിക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഹരിപ്പടുള്ള ഒരു പ്രാദേശിക പത്രത്തില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഈ സ്ഥലവാസിയായ ഒരു ചെരുപ്പകാരനെയും ലേഖകര്‍ ഇന്റര്‍വ്യു ചെയ്തിരുന്നു. അയാള്‍ ഈ മായിക പ്രഭാവത്തിന്റെ അനുഭവ സാക്ഷിയാണ്. ഒരിക്കല്‍ വളരെ വൈകി ഓഫീസില്‍ നിന്ന് മടങ്ങിയ അയാള്‍ ഈ സ്ഥലത്ത് എത്തിയപ്പോള്‍ മാനസികമായി മറ്റൊരു ലോകത്ത് എത്തിയ പോലെ അനുഭവപെടുകയും ബോധം മറഞ്ഞു വാഹനം ഓടിക്കാന്‍ ആകാതെ അപകടത്തില്‍ പെടുകയും ചെയ്തു. നിരവധി ആളുകള്‍ ഈ ചാലില്‍ വീണു മരിച്ചതിനാല്‍ നാടുകാര്‍ ഈ ചാല്‍ മണ്ണിട്ട്‌ നികത്താന്‍ ശ്രമിക്കുകയുണ്ടായ്. എന്നാല്‍ ഇട്ട മണ്ണ് മുഴുവന്‍ താഴ്ന്നു പോകുകയും, ചതുപ്പ് നിലം കൂടുതല്‍ ആഴം പ്രാപിക്കുകയുമാണ് ചെയ്തത്. ആളുകള്‍ വീണു മരിച്ച ചാലിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത്‌ ഒരു പ്രത്യേക തരം ചെടി വളര്‍ന്നു കാട് പോലെ രൂപ പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഈ ചെടി വളര്‍ന്നാല്‍ ആ പ്രദേശം മുടിയും എന്നാണു കാര്‍ന്നോന്മാരുടെ വിശ്വാസം. നാടുകാര്‍ ഈ ചെടി വേരോടെ പിഴുതെറിയാന്‍ ജെസിബി ഉപയോഗിച്ചുവെങ്കിലും, ജെസിബി കൊണ്ട് പോലും ഈ ചെടി പിഴുതെടുക്കാന്‍ സാധിക്കാതെ വരികയും അത് കൂടുതല്‍ ശക്തിയില്‍ തഴച്ചു വളരുകയും ചെയ്തു..
രാത്രി കാലങ്ങളില്‍ ഈ ചാലിന്റെ അടുത്ത് നിന്ന് ഒരു തീ ഗോളം ഉയര്‍ന്നു തെക്ക് നിന്ന് വടക്കെക്ക് പോകാറുണ്ട് എന്ന്‍ ദ്രുക്സാക്ഷികള്‍ പറയുന്നു. ഇത് "പോക്ക് വരവ്" ഉള്ള സ്ഥലം ആണെന്നും രാത്രിയില്‍ മറുത തീഗോളമായും രണ്ടാള്‍ പൊക്കമുള്ള ഭീകര രൂപമായും സന്ജരിക്കാരുന്ടെന്നും കരുതപെടുന്നു. നാഷണല്‍ ഹെവെയുടെ ഈ ഭാഗത്താണ് രാത്രി കാലങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും കുടുതല്‍ വാഹനാപകടങ്ങള്‍ നടക്കാറുള്ളത്. അത് മറുതയുടെ ആക്രമണം കൊണ്ട് ആണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.



ഇനി വര്‍ഷങ്ങള്‍ക് മുന്‍പുണ്ടായ കഥ. മറുത എന്ന് പറയപെടുന്ന ആത്മാവ് പണ്ട് ഇവിടെ ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു സ്ട്രീയുടെതാനെന്നും ഈ ഗ്രാമ വാസികള്‍ കാരണം ആണ് അവര്‍ മരിച്ചതെന്നും ആ പകയാണ് തലമുറകള്‍ പിന്നിട്ടു ഒരു ദുരന്തമായി ഈ ഗ്രാമത്തെ പിന്തുടരുന്നതെന്നും ഇന്ന് ഇവിടെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന കാരണവന്മാര്‍ പറയുന്നു. പണ്ട് ഈ ദേശത്ത് ചായ കട നടത്തിയിരുന്ന ഒരു സ്ത്രീക് വസുരി ബാധിക്കുകയും അവര്‍ സഹായതിനായ് ഈ പ്രദേശത്ത് ഓടി നടക്കുകയും ചെയ്തു. നാടുകാര്‍ അവരെ മറുതേ എന്ന് വിളിച്ചു ആട്ടി പായിക്കുകയും കല്ലെടുത്ത്‌ എറിയുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ മരിച്ച അവരുടെ ആത്മാവാണ് മറുതയായി ഈ നാടുകാരെ ഇന്നും ശല്യം ചെയ്യുന്നത്. എന്നാല്‍ ഈ കഥകള്‍ ഒന്നും വിശ്വസിക്കാത്തവരും ഉണ്ട്. അവര്‍ പല തവണ ഈ പ്രദേശത്തിന്റെ പേര് മാറ്റാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും , അവിടം ഇന്നും "മറുത മുക്ക്" ആയി അറിയപെടുന്നു. സത്യം എന്ത് തന്നെ ആയാലും മനുഷ്യന്റെ സാമാന്യ ബുദ്ധിക്കു നിര്‍വചിക്കാനാത്ത തരത്തില്‍ ഉള്ള സംഭവങ്ങള്‍ ആണ് ഈ സ്ഥലത്ത് സംഭവിക്കുന്നത്‌., ഇതൊക്കെ സ്വാഭാവിക സംഭവങ്ങള്‍ ആണെന്നും മറുതയുടെ ആക്രമണം അല്ല എന്നും വേണമെങ്കില്‍ യുക്തിവാദികള്‍ക്ക് ആരോപിക്കാം. പക്ഷെ മനുഷ്യന്റെ യുക്തിക്കും അപ്പുറത്തുള്ള ശക്തിയാണ് ദൈവവും പ്രേതവും. ദൈവം ഉണ്ടെങ്കില്‍ പ്രേതവും ഉണ്ടാകാം. പ്രേതം അല്ലെങ്കില്‍ ആത്മാവ് എന്നാല്‍ ഒരു പ്രത്യേക തരത്തില്‍ ഉള്ള സത്വം ആയി ഞാന്‍ കരുതുന്നില്ല. പക്ഷെ അവ ഉണ്ടാകുന്ന നെഗറ്റിവ് എനര്‍ജി നമുക്ക് തള്ളി കളയാന്‍ ആവില്ല. ചില സ്ഥലങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്ക് അകാരണമായ ഒരു ഭയവും ഭീതിയും അസ്വസ്ഥതയും ഉണ്ടാകാറുണ്ട്. അത് ഇത് പോലെയുള്ള ആത്മാകളുടെ നെഗറ്റിവ് എനര്‍ജി മൂലമാണ്. മറുത മുക്കിലെ മരുതയെ തളയ്ക്കാന്‍ എന്താണ് പോംവഴി എന്ന് അവിടുത്തെ ജനങ്ങള്‍ക് അറിയില്ല. മുന്പ് ചെയ്ത കര്‍മങ്ങളുടെ ഫലമായിരിക്കാം ഈ ആത്മാവിന്റെ രോഷത്തിനു കാരണം. മറുത മുക്കില്‍ ഇന്നും അനിഷ്ടങ്ങളും ദുരുഹ മരണങ്ങളും തുടരുന്നു. അത് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക് മുന്‍പ് ഒരു കൂട്ടം ആളുകള്‍ കല്ലെറിഞ്ഞു കൊല്ലപെടുത്തിയ മറുതയുടെ പ്രതികാരമായിരിക്കാം, നിങ്ങള്‍ അത് വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും....

-ജി. ശരത് മേനോന്‍

****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Kandahar - Review

കീര്‍ത്തിചക്രയ്കും കുരുക്ഷേത്രയ്കും ശേഷം കാണ്ഡഹാറിലൂടെ മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ വീണ്ടും വരുന്നു എന്ന് കേട്ടത് മുതല്‍ മറ്റേതൊരു മലയാളിയെയും പോലെ ഞാനും ത്രില്ലടിച്ചു ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അന്നേ കരുതിയതാണ് പടം കണ്ടിട്ട് ഒരു റിവ്യു എഴുതണമെന്ന്. കഴിഞ്ഞ വെള്ളിയാഴ്ച റിലീസ് ആയ ഈ ചിത്രം കണ്ടു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോ എന്റെ മനസ്സില്‍ ഒന്നേ തോന്നിയോള്ളു "എന്റെ മേജര്‍ രവി, ഞങ്ങളോട് എന്തിനീ ക്രൂരത ചെയ്തു?"

ഇത് കണ്ടു ഞാന്‍ ഒരു മമ്മൂട്ടി ഫാന്‍ ആണെന്ന തെറ്റിധാരണ ഒന്നും വേണ്ട. ഞാന്‍ കട്ടയ്ക്ക് മോഹന്‍ലാല്‍ ഫാന്‍ തന്നെ. ലാലേട്ടന്റെ ഒരൊറ്റ പടം പോലും വിടാതെ കാണുകയും ചെയ്യും. പറ്റിയാല്‍ റിലിസിന്റെ അന്ന് തന്നെ. പക്ഷെ ഉള്ളത്, ഉള്ള പോലെ തന്നെ പറയണമല്ലോ. അല്ലെങ്കില്‍ ചത്ത്‌ മുകളില്‍ ചെല്ലുമ്പോ ദൈവം പോലും എന്നോട് പൊറുക്കില്ല. പടം തല്ലിപോളിയാണ്!!! ഇത് എന്റെ മാത്രം ഏകപക്ഷീയമായ അഭിപ്രായമല്ല. കണ്ടവരുടെ എല്ലാം അഭിപ്രായമാണ്. ഈ ഒരു ചിത്രം മേജര്‍ രവി ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നില്ല. പടം പ്രേക്ഷകന് അത്ര രസിക്കാതെ പോയതില്‍ പ്രധാനമായ രണ്ടു കാരണം നീട്ടി വലിച്ച കാമ്പില്ലാത്ത ഫസ്റ്റ് ഹാഫും ചരിത്രത്തെ പാടെ അട്ടിമറിച്ചു കൊണ്ടുള്ള സെക്കണ്ട് ഹാഫും ആണ്. പണ്ട് നടന്നിട്ടുള്ള സംഭവങ്ങള്‍ ഇതിനു മുന്‍പും ഒരുപാട് പേര്‍ സിനിമ ആക്കിയിട്ടുണ്ട്. അപ്പോഴൊക്കെ ചരിത്രം വളചോടിചിട്ടുമുണ്ട്. അത് ഏറ്റവും അവസാനം കണ്ടു പഴശിരാജയിലായിരുന്നു . പക്ഷെ ആ സിനിമ ചിത്രീകരിച്ച മികവു കൊണ്ട് ചരിത്രം വളചോടിക്കപെട്ടിരിക്കുകയാനെന്നു പലരും തിരിച്ചറിഞ്ഞത് പോലുമില്ല. അവിടെയാണ് ഒരു സംവിധായകന്റെ ക്രാഫ്റ്റ് വെളിപ്പെടുന്നത്.പക്ഷെ കാണ്ഡഹാര്‍ എന്ന ഈ ചിത്രം കണ്ടിറങ്ങുന്ന ഒരു സാധാരണക്കാരന്റെ മനസ്സില്‍ ശൂന്യത മാത്രം അവശേഷിപ്പിക്കാനെ മേജര്‍ രവിക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു മണിക്കൂര് നേരം ഞാന്‍ എന്താണ് കണ്ടു കൊണ്ടിരുന്നത് എന്ന് പ്രേക്ഷകന്‍ സ്വയം ചോദിക്കുന്ന തരത്തില്‍ ഉള്ള ശൂന്യത.

സിനിമ തുടങ്ങുന്നത് ഊട്ടിയിലാണ്. അവിടുത്തെ എല്ലാവരും ബഹുമാനിക്കുന്ന ഒരു അദ്ധ്യാപകന്‍ ആണ് ലോകനാധഷര്‍മ്മ (അമിതാഭ് ബച്ചന്‍) അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനാണ് പൈലറ്റ് ആയ സുര്യ. പൈലറ്റ് ആണെങ്കിലും സൂര്യക്കു ജോലി ഒന്നും കിട്ടിയിട്ടില്ല. തൊഴില്‍ രഹിതനായ വിദ്യ സമ്പന്നന്‍. (നല്ല കാശും നല്ല വിദ്യാഭ്യാസവും പൈലറ്റും ഒക്കെ ആയ സൂര്യക്കു ജോലി മാത്രമില്ല എന്ന് മേജര്‍ രവി പറയുമ്പോ പ്രേക്ഷകന്‍ ചോദിച്ചു പോകും "ഞങ്ങള്‍ എന്നാടാ കുവേ മണ്ടന്മാര്‍ ആണോ" എന്ന്. പക്ഷെ അവനെ തൊഴില്‍ രഹിതന്‍ ആയി വെചെക്കുന്നത് മോഹന്‍ലാലിന് വന്നു പട്ടാളത്തില്‍ കൊണ്ട് പോകാന്‍ ആണെന്ന് എനിക്കപ്പോഴേ മനസ്സിലായി. എന്റെ ഒരു കാര്യം) അങ്ങനെ നാട്ടില്‍ അടിപിടിയും തല്ലുമായ് കഴിയുന്ന സൂര്യയെ അത് വഴി ചുമ്മാ പോയ മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ വന്നു പട്ടാളത്തില്‍ എടുക്കുന്നു (മനസ്സിലായില്ലേ? എടാ എല്‍ദോ, നിന്നെ സിനിമെലെടുതെന്നു!!! അങ്ങനെ ആര്‍കും ചുമ്മാ ഓടി കേറാന്‍ പറ്റുന്ന ഒന്നാണ് ഈ പട്ടാളം പട്ടാളം എന്ന് പറയുന്ന സംഭവം എന്ന് സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ അപ്പോഴാ അറിയുന്നത്)

ഇന്റര്‍വെല്‍ വരെ കാണിക്കുന്നത് സൂര്യയുദെ ട്രിയിനിങ്ങ് ആണ്. പുഷ് അപസ് എടുപ്പിക്കലും തവള ചാട്ടവും കണ്ടാല്‍ ഉറക്കം വരുന്ന തരത്തില് ഉള്ള കോമഡി സീനുകളും കൊണ്ട് വലിച്ചിഴച്ചു നീട്ടാവുന്നതിന്റെ പരമാവധി മേജര്‍ രവി ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ക്യാമറ റീലിനു നാക്കുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ അത് ചോദിച്ചേനെ ഇങ്ങനെ നീട്ടാന്‍ ഞാന്‍ എന്നാ റബ്ബര്‍ ബാന്ട് ആണോ എന്ന്. ഇന്റെര്‍വല്‍ ആകുമ്പോഴേക്കും തീവ്രവാദികള്‍ ഒരു തീരുമാനത്തില്‍ എത്തുന്നു. ഫ്ലൈറ്റ് അങ്ങ് റാഞ്ചിയെക്കാമെന്ന് .ഇനിയെങ്കിലും കഥ അടിപൊളി ആകുമെന്ന് കരുതി ചായ കുടിക്കാന്‍ പോയ ഞാന്‍ മണ്ടനായെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ.

ഇന്റര്‍വെലിനു ശേഷം കഥ കമ്പ്ലീറ്റു മാറ്റി മറിചിരിക്കുകയാണ്. മുംബൈയില്‍ നിന്ന് ഡല്‍ഹിയിലേക്ക് പുറപ്പെടുന്ന എയര്‍ ഇന്ത്യയുടെ വിമാനം തീവ്രവാദികള്‍ റാന്‍ചുന്നു. വിമാനം പറന്നു അഞ്ചു മിനിട്ട് കഴിഞ്ഞു ഫ്യുവല്‍ നിറയ്ക്കാന്‍ ഡല്‍ഹിയില്‍ ഇറക്കുന്നു. റാഞ്ചിയ ഉടനെ കാട്ടില്‍ ഒരു ഓപ്പറേഷനില്‍ ആയിരുന്ന മേജര്‍ മഹാദേവന് വയര്‍ലെസ്സ് സന്ദേശം കിട്ടുന്നു. പിന്നെ കാണിക്കുന്നത് മേജര്‍ മഹാദേവനും സങ്ഖവും ദല്‍ഹി എയര്‍പ്പോര്‍ട്ടില്‍ ഫ്ലൈറ്റിന്റെ ചോട്ടില്‍ വെയ്റ്റ് ചെയ്യുന്നതാണ്. ഇതൊക്കെ കാണുമ്പോ എനിക്ക് തോന്നുന്നത് മേജര്‍ മഹാദേവന്റെ കയ്യിലെ വയര്‍ലെസ്സ് പോലെ മേജര്‍ രവി ബ്രെയിന്‍ലെസ്സ് ആണെന്നാ. അതോ പ്രേക്ഷകര്‍ ബ്രെയിന്‍ലെസ്സ് ആണെന്ന് രവി ചേട്ടന്‍ കരുതിയോ? പതിവ് പോലെ മേലധികാരികളെ ധിക്കരിച്ചു മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ ഫ്ലൈട്ടിലെക് തന്റെ ഗടികലേം കൂട്ടി ഓപ്പറേഷന് തുടങ്ങുന്നു. വിമാനത്തിന്റെ വീല് വഴി കേറി ഗുഡ്സ് സ്റ്റൊരെജില്‍ എത്തുന്നു (ഗുരുവായുരപ്പാ ഇതെന്തൊരു പരീക്ഷണം. ഇങ്ങേരു രജനികാന്തിന് പഠിക്കുവാണോ) ഡല്‍ഹിയില്‍ നിന്ന് പൊങ്ങിയ ഫ്ലൈറ്റില്‍ പത്തു മിനിട്ട് കൊണ്ട് കമാണ്ടോസ് കേറി തീവ്രവാദികളെ മൊത്തം തട്ടുന്നു. ഇതോടെ കഥ തീര്‍ന്നു എന്ന് കരുതി ഇരിക്കുമ്പോഴല്ലേ ക്ലൈമാക്സ്. തീവ്രവാദികളുടെ വെടിയില്‍ ഒരെണ്ണം പൈലറ്റിനു കൊള്ളുന്നു. അങ്ങനെ വിമാനം നിയന്ത്രണം വിട്ടു പോകുകയാണ്. മേജര്‍ മഹാദേവനും ഗ്യാങ്ങും ഉള്ള വിമാനം അങ്ങനെ തകരാന്‍ പാടില്ലല്ലോ. യുധഭൂമിയില് നിന്ന ജീവനോടെ തിരിച്ചു നാട്ടിലെത്തിയ പട്ടാളകാരന് തലയില്‍ തേങ്ങാ വീണു ചാവാന്‍ പാടില്ലല്ലോ. അത് കൊണ്ട്... അത് കൊണ്ട് മാത്രം വിമാനത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുക്കുകയാണ് മേജര്‍ മഹാദേവന്‍. കാറ്റ് പോകാറായ പൈലറ്റ് പറയുന്നത് കേട്ടു വിമാനം മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ ഓടിക്കുമ്പോള്‍ അറിയാതെ മോഹന്‍ലാല്‍ ഫാന്‍സ്‌ അസ്സോസ്സിയെഷന്കാരുടെ തൊണ്ടയില്‍ നിന്ന് പോലും വന്നു പോകും "കൂ" എന്ന ശബ്ദം.

പറയുമ്പോള്‍ എല്ലാം പറയണമല്ലോ. കെ പി എസ് സി ലളിതയും അമിതാഭും ഒക്കെ തങ്ങളുടെ ഭാഗം വളരെ മനോഹരമായി തന്നെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പുതുമുഖം സുര്യ അത്ര പോര. മസില്‍ ഉണ്ടെകിലും മുഖത്ത് ഒരു വികാരവും ഇല്ല. എന്തിനാനെണ്ണ്‍ അറിയില്ല രഹസ്യയുടെ ഒരു ഐട്ടം സോങ്ങും കുത്തി കയറ്റിയിട്ടുണ്ട്. മേജര്‍ രവിയും ഈ ചിത്രത്തില്‍ അഭിനയിക്കുന്നുണ്ട്. പട്ടാളത്തില്‍ ചേര്‍ന്ന സൂര്യയുദെ ട്രെയിനര്‍ ആയി. പല രംഗത്തും നായര്‍ സാബിലെ മമ്മൂട്ടിയെ അനുകരിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ മേജര്‍ രവി എന്ന് തോന്നി പോകും. പിന്നെ, ട്രെയിനിങ്ങ് കഴിഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങിയ സുര്യ ഉടനെ തന്നെ ക്യാപ്റ്റന്‍ ആയതും ഒരു ടീമിനെ ലീട് ചെയ്യുന്നതും എങ്ങനെ ആണെന്ന് എനിക്കറിഞ്ഞുട. ട്രെയിനിംഗ് കഴിഞ്ഞാല്‍ ഉടനെ ക്യാപ്റ്റന്‍ ആകുമെന്നരിഞ്ഞിരുന്നേല്‍ ഞാനും പട്ടാളത്തില്‍ ചെര്‍ന്നെനെ . ക്യാപ്റ്റന്‍ ശരത് മേനോന്‍ എന്ന് പറഞ്ഞാലെന്താ പുളിക്കുവോ?

കീര്‍ത്തിചക്ര വളരെ നല്ലൊരു പടം ആയിരുന്നു. മിഷന്‍ 90 ടൈയസ് പൊട്ടി പോയെങ്കിലും സത്യം സത്യമായി തന്നെ കാണിച്ചിരുന്നു. കുരുക്ഷേത്ര അത്യാവശ്യം നന്നായി ഓടിയ ചിത്രമാണ്. നിര്‍മാതാവിന്റെ കൈ പൊള്ളിയില്ല. പക്ഷെ കാണ്ഡഹാര്‍ ഇത്തിരി കടന്ന കൈ ആയിപ്പോയി. മുന്പ് ഉണ്ടാക്കിയ നല്ല പേര് മേജര്‍ രവി കളഞ്ഞു കുളിച്ചു എന്ന വേണം കരുതാന്‍. സത്യത്തെ വളചോടിക്കുംപോള്‍ കുറഞ്ഞത്‌ അതില്‍ കാശ് മുടക്കി പടം കാണാന്‍ കയറുന്ന പ്രെക്ഷനെ രസിപ്പിക്കുന്ന തരത്തില്‍ ഉള്ള എന്തെങ്കിലും വേണം. 1994 ഇല്‍ ഇന്ത്യന്‍ എയര്‍ലൈന്‍സിന്റെ IC 814 എന്ന കാട്മണ്ടുവില്‍ നിന്ന ടല്‍ഹിയിലെക്കുള്ള വിമാനം റാഞ്ചിയപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ കണ്ടത് 5 ദിവസം നീണ്ടു നിന്ന സംഭവബഹുലമായ തീവ്രവാദ നീക്കമാണ്. നാടകീയമായ സംഭവങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു അന്ന് അരങ്ങേറിയത്. അമൃത്സാറില്‍ ഇന്ധനം നിറയ്ക്കാന്‍ വിമാനം ഇറക്കിയതും ഇന്ത്യന്‍ കമാണ്ടോസ് വെറും നോക്ക് കുത്തികള്‍ ആയതും, കാബുളില്‍ വിമാനം ഇറക്കാന്‍ സമ്മതിക്കാഞ്ഞതും, റന് വെ ആണെന്ന് കരുതി പൈലറ്റ് നാഷണല്‍ ഹൈവേയില്‍ വിമാനം ഇറക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചതും ദുബൈയില്‍ പകുതി ബന്ദികളെ മോചിപ്പിച്ചതും കാണ്ടഹാറില്‍ വിമാനം ഇറക്കിയതും തുടര്‍ന്നുണ്ടായ സംഭവ വികാസങ്ങളും വേണമെങ്കില്‍ വളരെ നല്ല രീതിയില്‍ മേജര്‍ രവിക്ക് ചിത്രികരിക്കാമായിരുന്നു. പട്ടാള ചിത്രങ്ങള്‍ എടുക്കുന്നതില്‍ മേജര്‍ രവിക്ക് മറ്റാരെകാളും കഴിവും അനുഭവവും ഉണ്ട്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇനിയുള്ള ചിത്രങ്ങള്‍ എടുക്കുംപോഴെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കുക. മേജര്‍ രവിക്ക് മത്സരിക്കാനുള്ളത് മറ്റുള്ള സംവിധായകരോടല്ല, മറിച്ച് , മുന്പ് ചിത്രീകരിച് വിജയം കൊയ്ത സ്വന്തം ചിത്രങ്ങളോടാണ്‌

-ജി. ശരത് മേനോന്‍
****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Anything for Love....

"It's all Over!!! Never ever come in front of me again. I dont want to see your face!!!"

, Shreya shouted at him. She was furious and frantic like a psychopath. Shreya had enough. For 3 years, they were in a relationship. But she couldn't take it anymore. Amit had been avoiding her for past 3 months. No phone calls, No messages, No meetings. Shreya doubted that he is trying for a break up and have hooked up with some one else.

"Shreya, Dont Over React", Amit Tried to console her

"I am over reacting??? What do you have in mind? U were avoiding me from 3 months!!! If you have someone else in mind, then go to her. Never come back to me"

,She walked away while wiping her tears.

Amit turned back and looked at the calm ocean infront of him. The beach was empty and sun was hiding behind the clouds, giving the sky a golden touch. He saw her fading like a spot in the far end of the bridge they were standing. Tears had filled in his eyes too.




****************************************************

They met few years back accidentally at a common friend's place. Even in that crowd, they couldn't help noticing each other. Amit couldn't take his eyes off her and Shreya couldn't stop admiring him. She had fallen for his cute smile. That day they looked each other and just smiled. But both of them din't had the guts to go and talk. That night itself, Amit took her number from his friend and left her a message. Shreya was moody and silent after she left the friend's place. She dint know why? It was a new feeling for. It was then she received Amit's message. Suddenly her face brightened up and she could realize that it was him, the reason for her sadness. She was missing him....

1 Week later they met each other at the Cafe Coffee Day and thankfully Amit had the guts to tell her what he felt for her. Shreya was waiting for that moment. He proposed to her that day and she smiled in return. That was enough for Amit. He hugged her tightly and Shreya too felt that she had the entire world in her hands.

Things went well just like any other lovers, Untill one point of time. Shreya was becoming more and more possessive about Amit. Amit was well known in their friends circle, and many girls used to mingle with him leisurely. His Charm, Personality, Wittiness and his sense of humor made him lovable among his friends. When he is there, no one used to be sad or gloomy.The girls of the gang liked him a lot for his happy-go-lucky kind of nature. But Amit never used to exploit that and he always made sure that Shreya is happy. Even Shreya would be there with him along with the other friends and she behave normally and enjoys the evening. But at night, she used to spark a fight with him for being more comfy with others. It was her possessiveness that made her to do so. Shreya loved him a lot and she couldnt tolerate anyone else even looking at him. Be it their friends or a stranger in a public place. Amit was bit upset because of this. But he knew that she is doing all this because she loves him more than anyone and she dint want to lose him.

***************************************************
Shreya reached her home and was totally shattered. She couldnt even think how Amit could do this to her. She dashed into her bedroom and fell into the bed weeping. Tears made her pillow wet. Shreya did everything to keep Amit with herself. She was strict with him because she scared that someone much better than her would hit on him.He was such a nice guy and she dint want that to happen. But what she feared has happened right now. Before today, Last time she met him was 3 months back.

That evening also she had to fight with him when he said, he need to leave early. She had been waiting for him all the while in the park and he came 1 hour late. Much before they could relax, he told he has to leave early. That made her angry. She felt, he doesn't want to be with her and he is trying to avoid her. He just came to the park for a namesake. She felt he doesnt love her like he did before. Shreya had doubts on Anjaly, who was working with Amit. She felt things began to change after Amit went for that late night party with his colleagues. Anjaly might also have been there. She remembered Amit talking about her and how good she is. The possessive mind in shreya needed just that much to soil the seeds of doubt in her.

Shreya had a quarrel with Amit that evening in the park. He would have been rushing to meet Anjaly. Shreya couldn't accept this and she left the place crying like a baby. After that incident, Amit reduced calling Shreya. Whenever she calls him, he says he is busy in work or he will call back. But he never used to call her back. Before, he used to call her and text her a 100 times in a day but now it has reduced to 1 or 2 in a week. He used to wake her up in the morning and made sure that she had food on time. But now he doesnt even look like bothered. He has changed. Shreya felt like someone is plucking out her heart and the pain which she had was untolerable.

*****************************************************
Amit tried to recollect what had happened in last few months. He remembered that evening when they saw at the park. He knew Shreya would be waiting for him, and was rushing to the park. But just as he stepped out of his house, he felt bit uneasy and a dizzy feeling. He felt as if the place around him is revolving and his vision was blurred. Slowly his eyesight darkened and he fainted.

Somone took him to the nearest clinic and they gave him some medicines. They told it is because his body has become too weak due to lack of proteins and he has to take some rest. But Amit, was in no mood to listen to them. He rushed to the park. Just as he reached the park, he remembered that he has an Appointment with Dr.Suresh that evening. But he dint tell that to Shreya because he felt that she would get tensed. Shreya inturn had started to quarrel with him. She thought he was going to meet Anjaly. Amit dint correct her. He dint say anything. Let her think whatever she can....

Doctor was reading his reports when Amit reached the hospital. Amit was tensed but he pretended as if he is not.

"How are you Amit?", asked Dr.Suresh

"I am good doctor, but some time back i fainted on the road."

Amit noticed a sudden change in Doctor's face. He had become more serious than usual.

"Amit, Last time when you came for the check up, i had warned you that the signs are not good. Then i had a mild doubt. But i have the reports now with me."

Amit, looked into his eyes. He felt like the floor is moving and he prayed hard not to hear the bad news

"I am not supposed to say this Amit. But i have no choice. Sorry, but it is confirmed!!!"

Amit knew that this would happen. He felt like crying out loud. He had just started his life and did no harm to anyone. But still, God up there have taken a wrong decision

"Which stage doctor?"

, Amit asked in a trembling voice. He wished if the Doctor had not realized that he was crying.

"Final Stage.... You dont have much time left..."

Amit stood up and walked out of the room. Dr.Suresh, the Oncologist cursed his job once again. He wished what he said to Amit was untrue. But the reports of Amit was lying on the table , as a proof rather, like a Death Warrant

*****************************************************
By then, Amit had gathered strength to face the cruelty of Life. He was not worried to die, but he was worried about Shreya. He knew that she loved him a lot and wont be able to tolerate if he tell her the news. So he decided to keep it as a secret. Infact, he dint tell this to anyone. Not even his family or closed friends knew about it. Amit thought that the only way to help Shreya is to avoid her. When he avoids her, she would not let her ego down.She would develop a hatred towards him and then at one point of time, his Death news won't shock her. So Amit decided not to talk to her or meet her.

Cancer was killing him inch by inch. When in the moment of pain, he feels like he should hear Shreya's voice. So he called her once in a while. Eventhough she was yelling at him on the phone. he smiled because he knew that what he had planned is moving on the right path.

After around 3 months, he felt like he should See Shreya for one last time. He was not sure whether he would get a second chance.That's why he called her to the Bridge near the Ocean.The perfect place to bid farewell. But she went crying that day. Amit felt it is better than the flood of tear that might happen tomorrow when she come to know about everything

*****************************************************
Two week's later,

Shreya had started to forget Amit and to move on. She felt like if he doesnt need her then why would she need him. But at some lonley times, his thoughts would creep in her. It was then she decided to go to the balcony to get some air.

It was nearing to dark and the birds had began to settle in their nests.Cool breeze was kissing her cheeks. Loneliness was killing her. Shreya couldnt forget Amit how much ever if she wants to. At the same time, she felt angry when she thought about what he had done to her. It was then Shreya Noticed someone standing outside her gate. It was Amit.

What does he want now? 2 weeks back when he met me he had nothing to say. Now i am trying to forget everything and he has come back again to prick me. He dint see my tears that day.Then why the hell he has come now. Shreya reached down to the gate and he was there.

"What do you want now? Now you remembered about me? Did Anjaly ditch you? You left me because you wanted her right? Then why are you standing infront of my gate. I told you, i dont want to see your face again. Now leave this place before i call the police!!!"

Shreya slammed the gate and was walking back to home. It was then she got a call from Rahul, who was a common friend of Shreya and Amit. She knew why he was calling her. Rahul is trying to Patch up between them both. She picked up the phone in an irritated mood,

"What Rahul?

"Shreya..."

"Look, i know why you are calling Ok. Dont try to patch up things. I am not going behind him anymore. You said, i had locked him up with me. Now he is free. He can do whatever he wants"

"Shreya Stop it... I just called in to Say, Amit passed away an hour ago!!! He had cancer..."

Shreya couldnt believe what she heard. She ran to the gate but there were no one. She was shocked. She just saw Amit some minute's back. She closed her eyes in guilt.Tears were flowing down as if they are in search of someone....

-G.Sarath Menon
*****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR