Viswasichalum Illenkilum - Marutha Mukku

ഡിസംബര്‍ 18 ആം തീയതി രാത്രി പത്തു മണിക്ക് ഏഷ്യാനെറ്റില്‍ സംപ്രേക്ഷണം ചെയ്ത "വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും" പരിപാടിയില്‍ കാണിച്ചത് ഹരിപ്പാടിനടുത്തുള്ള "മറുത മുക്ക്" എന്നാ സ്ഥലമായിരുന്നു. ഏഷ്യാനെറ്റിലെ ചുരുക്കം ചില നല്ല പരിപാടികളില്‍ ഒന്നാണ് ഇത്. പരസ്യത്തില്‍ ഹരിപ്പാടിനടുത്തുള്ള സ്ഥലമാണ് എന്ന് പറഞ്ഞതിനാല്‍ ഈ പരിപാടി കാണാന്‍ തന്നെ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. അങ്ങനെയാണ് ആ കഥ ഞാന്‍ അറിയുന്നത്. ഒരു ഗ്രാമത്തെ മുഴുവന്‍ വിറപ്പിച്ചു നിര്‍ത്തുന്ന, ആപതുകളുടെ ഒരു ഖോഷയാത്ര തന്നെ നാട്ടുകാര്‍ക് സമ്മാനിച്ച, വഴി യാത്രക്കാരെ കൊലപ്പെടുത്തുന്ന രക്ത ദാഹിയായ "മറുത" യുടെ കഥ.

സേലം -കന്യാകുമാരി നാഷണല്‍ ഹൈവേയില്‍ (NH -47 ) ഹരിപ്പാടിന് പോകുന്ന വഴിയില്‍ നാഷണല്‍ ഹൈവേയുടെ തൊട്ടടുത്ത്‌ തന്നെ കാണുന്ന ഒരു ചെറിയ പ്രദേശമാണ് "മറുത മുക്ക്". ഈ സ്ഥലത്ത് മറുതയുടെ ശല്യം ഉണ്ടെന്ന നാട്ടുകാര്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു. ഇത് വെറും ഒരു കള്ള കഥയാണെന്നും അങ്ങനെ ഒന്ന് ഇല്ലെന്നും വിശ്വസിച്ച ചില ജനങ്ങള്‍ പോലും മറുതയുടെ പ്രതികാരത്തിനു പാത്രമാകുകയും, സന്ധ്യ കഴിഞ്ഞാല്‍ ഈ വഴി സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യാറില്ല. നാഷണല്‍ ഹൈവേയില്‍ നിന്ന് ഇറങ്ങി ഗ്രാമതിനുള്ളിലെക്ക് പോയാല്‍ ഗ്രാമാതിര്തിയിലായ് കാടും പടലവും പിടിച്ചു പടര്‍ന്നു പന്തലിച്ചു കിടക്കുന്ന ഒരു അരയാല്‍ കാണാം. ഇവിടെയാണത്രെ മറുത വസിക്കുന്നത്. ഈ അരയാലിനു പുറകിലായ് ഒരു ചതുപ്പ് നിലവും ചെളികുണ്ടും നിറഞ്ഞ ചാലുമുണ്ട് . മറുത ആക്രമിച്ചു കൊലപെടുതുന്നവരുടെ മൃത ദേഹങ്ങള്‍ പിറ്റേന്ന് ഈ ചാലിലാണ് കാണപെടുന്നത്. മറുത വസിക്കുന്ന ആല്‍ മരം ഉഗ്ര വിഷമുള്ള സര്‍പ്പങ്ങളുടെ സങ്കേതമാണ്. എവിടെ നോക്കിയാലും പാമ്പുകള്‍. ഈ ആല്‍മരത്തിന്റെ ചുവട്ടില്‍ നിധി ഉണ്ടെന്നും, സര്‍പ്പങ്ങള്‍ ആ നിധിക്ക് കാവല്‍ നില്‍ക്കുകയാനെന്നുമാണ് ഇവിടെ ഉള്ള ജനങ്ങളുടെ വിശ്വാസം. ഈ ആല്‍മരം നില്കുന്നത് സുശീല എന്നാ സ്ത്രീയുടെ വസ്തുവിലാണ്. ഹരിപ്പടുള്ള ഒരു ജ്യോത്സ്യന്‍ പ്രശ്നം വെച്ച് പറഞ്ഞത്, ഇവിടെ നിധി ഉണ്ടെന്നും, അത് കാക്കുന്ന സര്‍പ്പങ്ങള്‍ക്ക് നിത്യവും വിളയ്ക്ക് വെയ്കണമെന്നും, അങ്ങനെ ചെയ്‌താല്‍ കാലാ കാലത്തില്‍ ആ നിധി വീട്ടുടമസ്തയ്ക്ക് തന്നെ ലഭിക്കും എന്നാണു. ഇന്റര്‍വ്യു ചെയ്ത ലേഖകനോട് സുശീല പറഞ്ഞത് നിധിക്ക് വേണ്ടി അല്ലെങ്കിലും മനസ്സമാധാനത്തോടെ ജീവിക്കാന്‍ വേണ്ടി എന്നും അവിടെ വിളക്ക്‌ വെയ്ക്കാറുണ്ട് എന്നുമാണ്. സര്‍പ്പങ്ങള്‍ നിറഞ്ഞു നില്‍കുന്ന കാട് പിടിച്ച ആല്‍ മരത്തിനു വിളക് വെയ്ക്കാന്‍ ചെല്ലുമ്പോള്‍ പലപ്പോഴും പാമ്പുകളെ കണ്ടിട്ടുണ്ടെന്നും, ചിലപ്പോള്‍ ആലില്‍ നിന്നും തന്റെ ദെഹതെക്ക് പാമ്പുകള്‍ വന്നു വീണിട്ടുന്ടെന്നും സുശീല പറയുന്നു. പക്ഷെ പാമ്പുകള്‍ അവരെ ഇത് വരെ ഉപദ്രവിച്ചിട്ടില്ല. ചില ദിവസങ്ങളില്‍ ഭര്താവുമായ്‌ വഴക്കിട്ടു വിളയ്ക്ക് വെയ്കാതിരിക്കുംപോള്‍ പിറ്റേ ദിവസം തന്നെ പാമ്പുകള്‍ സുശീലയുടെ വീട്ടിലെത്തും. അടുക്കളയിലും, കുളിമുറിയിലും മുറ്റത്തും പാമ്പുകള്‍ എത്തും. പിന്നെ വിളക്ക് വെച്ച് മന്നാരശാലയില്‍ നുരും പാലും വെച്ചതിനു ശേഷമേ പാമ്പുകളുടെ ശല്യം ഒഴിയു എന്നിവര്‍ പറയുന്നു.



ഇനി മറുതയുടെ കാര്യം. നേരം ഇരുട്ടി കഴിഞ്ഞാല്‍ ആരും ഈ ആല്‍മരത്തിന്റെ അടുത്തോ പരിസര പ്രദേശങ്ങളിലോ പോകാറില്ല. സന്ധ്യക്ക്‌ അവിടെ എത്തി പെടുന്നവര്‍ ഒരു ഹിപ്നോട്ടിസത്തിനു അടിമപെടുകയും മറ്റൊരു ലോകത്തില്‍ എത്തുകയും ചെയുന്നു. മുന്നില്‍ ഉള്ള ചാല് , നീണ്ടു നിവര്‍ന്നു വിശാലമായ് കിടക്കുന്ന വയല്‍ പാടമായ് അവര്ക് തോന്നുകയും ആരോ മുന്നോട്ടു നടക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതായി തോന്നുകയും അങ്ങനെ മുന്നോട്ടു നടന്നു ചാലില്‍ വീണു മരിക്കുകയുമാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഹരിപ്പടുള്ള ഒരു പ്രാദേശിക പത്രത്തില്‍ ജോലി ചെയ്യുന്ന ഈ സ്ഥലവാസിയായ ഒരു ചെരുപ്പകാരനെയും ലേഖകര്‍ ഇന്റര്‍വ്യു ചെയ്തിരുന്നു. അയാള്‍ ഈ മായിക പ്രഭാവത്തിന്റെ അനുഭവ സാക്ഷിയാണ്. ഒരിക്കല്‍ വളരെ വൈകി ഓഫീസില്‍ നിന്ന് മടങ്ങിയ അയാള്‍ ഈ സ്ഥലത്ത് എത്തിയപ്പോള്‍ മാനസികമായി മറ്റൊരു ലോകത്ത് എത്തിയ പോലെ അനുഭവപെടുകയും ബോധം മറഞ്ഞു വാഹനം ഓടിക്കാന്‍ ആകാതെ അപകടത്തില്‍ പെടുകയും ചെയ്തു. നിരവധി ആളുകള്‍ ഈ ചാലില്‍ വീണു മരിച്ചതിനാല്‍ നാടുകാര്‍ ഈ ചാല്‍ മണ്ണിട്ട്‌ നികത്താന്‍ ശ്രമിക്കുകയുണ്ടായ്. എന്നാല്‍ ഇട്ട മണ്ണ് മുഴുവന്‍ താഴ്ന്നു പോകുകയും, ചതുപ്പ് നിലം കൂടുതല്‍ ആഴം പ്രാപിക്കുകയുമാണ് ചെയ്തത്. ആളുകള്‍ വീണു മരിച്ച ചാലിന്റെ ഒരു ഭാഗത്ത്‌ ഒരു പ്രത്യേക തരം ചെടി വളര്‍ന്നു കാട് പോലെ രൂപ പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഈ ചെടി വളര്‍ന്നാല്‍ ആ പ്രദേശം മുടിയും എന്നാണു കാര്‍ന്നോന്മാരുടെ വിശ്വാസം. നാടുകാര്‍ ഈ ചെടി വേരോടെ പിഴുതെറിയാന്‍ ജെസിബി ഉപയോഗിച്ചുവെങ്കിലും, ജെസിബി കൊണ്ട് പോലും ഈ ചെടി പിഴുതെടുക്കാന്‍ സാധിക്കാതെ വരികയും അത് കൂടുതല്‍ ശക്തിയില്‍ തഴച്ചു വളരുകയും ചെയ്തു..
രാത്രി കാലങ്ങളില്‍ ഈ ചാലിന്റെ അടുത്ത് നിന്ന് ഒരു തീ ഗോളം ഉയര്‍ന്നു തെക്ക് നിന്ന് വടക്കെക്ക് പോകാറുണ്ട് എന്ന്‍ ദ്രുക്സാക്ഷികള്‍ പറയുന്നു. ഇത് "പോക്ക് വരവ്" ഉള്ള സ്ഥലം ആണെന്നും രാത്രിയില്‍ മറുത തീഗോളമായും രണ്ടാള്‍ പൊക്കമുള്ള ഭീകര രൂപമായും സന്ജരിക്കാരുന്ടെന്നും കരുതപെടുന്നു. നാഷണല്‍ ഹെവെയുടെ ഈ ഭാഗത്താണ് രാത്രി കാലങ്ങളില്‍ ഏറ്റവും കുടുതല്‍ വാഹനാപകടങ്ങള്‍ നടക്കാറുള്ളത്. അത് മറുതയുടെ ആക്രമണം കൊണ്ട് ആണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു.



ഇനി വര്‍ഷങ്ങള്‍ക് മുന്‍പുണ്ടായ കഥ. മറുത എന്ന് പറയപെടുന്ന ആത്മാവ് പണ്ട് ഇവിടെ ജീവിച്ചിരുന്ന ഒരു സ്ട്രീയുടെതാനെന്നും ഈ ഗ്രാമ വാസികള്‍ കാരണം ആണ് അവര്‍ മരിച്ചതെന്നും ആ പകയാണ് തലമുറകള്‍ പിന്നിട്ടു ഒരു ദുരന്തമായി ഈ ഗ്രാമത്തെ പിന്തുടരുന്നതെന്നും ഇന്ന് ഇവിടെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന കാരണവന്മാര്‍ പറയുന്നു. പണ്ട് ഈ ദേശത്ത് ചായ കട നടത്തിയിരുന്ന ഒരു സ്ത്രീക് വസുരി ബാധിക്കുകയും അവര്‍ സഹായതിനായ് ഈ പ്രദേശത്ത് ഓടി നടക്കുകയും ചെയ്തു. നാടുകാര്‍ അവരെ മറുതേ എന്ന് വിളിച്ചു ആട്ടി പായിക്കുകയും കല്ലെടുത്ത്‌ എറിയുകയും ചെയ്തു. അങ്ങനെ മരിച്ച അവരുടെ ആത്മാവാണ് മറുതയായി ഈ നാടുകാരെ ഇന്നും ശല്യം ചെയ്യുന്നത്. എന്നാല്‍ ഈ കഥകള്‍ ഒന്നും വിശ്വസിക്കാത്തവരും ഉണ്ട്. അവര്‍ പല തവണ ഈ പ്രദേശത്തിന്റെ പേര് മാറ്റാന്‍ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും , അവിടം ഇന്നും "മറുത മുക്ക്" ആയി അറിയപെടുന്നു. സത്യം എന്ത് തന്നെ ആയാലും മനുഷ്യന്റെ സാമാന്യ ബുദ്ധിക്കു നിര്‍വചിക്കാനാത്ത തരത്തില്‍ ഉള്ള സംഭവങ്ങള്‍ ആണ് ഈ സ്ഥലത്ത് സംഭവിക്കുന്നത്‌., ഇതൊക്കെ സ്വാഭാവിക സംഭവങ്ങള്‍ ആണെന്നും മറുതയുടെ ആക്രമണം അല്ല എന്നും വേണമെങ്കില്‍ യുക്തിവാദികള്‍ക്ക് ആരോപിക്കാം. പക്ഷെ മനുഷ്യന്റെ യുക്തിക്കും അപ്പുറത്തുള്ള ശക്തിയാണ് ദൈവവും പ്രേതവും. ദൈവം ഉണ്ടെങ്കില്‍ പ്രേതവും ഉണ്ടാകാം. പ്രേതം അല്ലെങ്കില്‍ ആത്മാവ് എന്നാല്‍ ഒരു പ്രത്യേക തരത്തില്‍ ഉള്ള സത്വം ആയി ഞാന്‍ കരുതുന്നില്ല. പക്ഷെ അവ ഉണ്ടാകുന്ന നെഗറ്റിവ് എനര്‍ജി നമുക്ക് തള്ളി കളയാന്‍ ആവില്ല. ചില സ്ഥലങ്ങള്‍ സന്ദര്‍ശിക്കുമ്പോള്‍ നമുക്ക് അകാരണമായ ഒരു ഭയവും ഭീതിയും അസ്വസ്ഥതയും ഉണ്ടാകാറുണ്ട്. അത് ഇത് പോലെയുള്ള ആത്മാകളുടെ നെഗറ്റിവ് എനര്‍ജി മൂലമാണ്. മറുത മുക്കിലെ മരുതയെ തളയ്ക്കാന്‍ എന്താണ് പോംവഴി എന്ന് അവിടുത്തെ ജനങ്ങള്‍ക് അറിയില്ല. മുന്പ് ചെയ്ത കര്‍മങ്ങളുടെ ഫലമായിരിക്കാം ഈ ആത്മാവിന്റെ രോഷത്തിനു കാരണം. മറുത മുക്കില്‍ ഇന്നും അനിഷ്ടങ്ങളും ദുരുഹ മരണങ്ങളും തുടരുന്നു. അത് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക് മുന്‍പ് ഒരു കൂട്ടം ആളുകള്‍ കല്ലെറിഞ്ഞു കൊല്ലപെടുത്തിയ മറുതയുടെ പ്രതികാരമായിരിക്കാം, നിങ്ങള്‍ അത് വിശ്വസിച്ചാലും ഇല്ലെങ്കിലും....

-ജി. ശരത് മേനോന്‍

****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Kandahar - Review

കീര്‍ത്തിചക്രയ്കും കുരുക്ഷേത്രയ്കും ശേഷം കാണ്ഡഹാറിലൂടെ മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ വീണ്ടും വരുന്നു എന്ന് കേട്ടത് മുതല്‍ മറ്റേതൊരു മലയാളിയെയും പോലെ ഞാനും ത്രില്ലടിച്ചു ഇരിക്കുകയായിരുന്നു. അന്നേ കരുതിയതാണ് പടം കണ്ടിട്ട് ഒരു റിവ്യു എഴുതണമെന്ന്. കഴിഞ്ഞ വെള്ളിയാഴ്ച റിലീസ് ആയ ഈ ചിത്രം കണ്ടു പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോ എന്റെ മനസ്സില്‍ ഒന്നേ തോന്നിയോള്ളു "എന്റെ മേജര്‍ രവി, ഞങ്ങളോട് എന്തിനീ ക്രൂരത ചെയ്തു?"

ഇത് കണ്ടു ഞാന്‍ ഒരു മമ്മൂട്ടി ഫാന്‍ ആണെന്ന തെറ്റിധാരണ ഒന്നും വേണ്ട. ഞാന്‍ കട്ടയ്ക്ക് മോഹന്‍ലാല്‍ ഫാന്‍ തന്നെ. ലാലേട്ടന്റെ ഒരൊറ്റ പടം പോലും വിടാതെ കാണുകയും ചെയ്യും. പറ്റിയാല്‍ റിലിസിന്റെ അന്ന് തന്നെ. പക്ഷെ ഉള്ളത്, ഉള്ള പോലെ തന്നെ പറയണമല്ലോ. അല്ലെങ്കില്‍ ചത്ത്‌ മുകളില്‍ ചെല്ലുമ്പോ ദൈവം പോലും എന്നോട് പൊറുക്കില്ല. പടം തല്ലിപോളിയാണ്!!! ഇത് എന്റെ മാത്രം ഏകപക്ഷീയമായ അഭിപ്രായമല്ല. കണ്ടവരുടെ എല്ലാം അഭിപ്രായമാണ്. ഈ ഒരു ചിത്രം മേജര്‍ രവി ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നില്ല. പടം പ്രേക്ഷകന് അത്ര രസിക്കാതെ പോയതില്‍ പ്രധാനമായ രണ്ടു കാരണം നീട്ടി വലിച്ച കാമ്പില്ലാത്ത ഫസ്റ്റ് ഹാഫും ചരിത്രത്തെ പാടെ അട്ടിമറിച്ചു കൊണ്ടുള്ള സെക്കണ്ട് ഹാഫും ആണ്. പണ്ട് നടന്നിട്ടുള്ള സംഭവങ്ങള്‍ ഇതിനു മുന്‍പും ഒരുപാട് പേര്‍ സിനിമ ആക്കിയിട്ടുണ്ട്. അപ്പോഴൊക്കെ ചരിത്രം വളചോടിചിട്ടുമുണ്ട്. അത് ഏറ്റവും അവസാനം കണ്ടു പഴശിരാജയിലായിരുന്നു . പക്ഷെ ആ സിനിമ ചിത്രീകരിച്ച മികവു കൊണ്ട് ചരിത്രം വളചോടിക്കപെട്ടിരിക്കുകയാനെന്നു പലരും തിരിച്ചറിഞ്ഞത് പോലുമില്ല. അവിടെയാണ് ഒരു സംവിധായകന്റെ ക്രാഫ്റ്റ് വെളിപ്പെടുന്നത്.പക്ഷെ കാണ്ഡഹാര്‍ എന്ന ഈ ചിത്രം കണ്ടിറങ്ങുന്ന ഒരു സാധാരണക്കാരന്റെ മനസ്സില്‍ ശൂന്യത മാത്രം അവശേഷിപ്പിക്കാനെ മേജര്‍ രവിക്ക് കഴിഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ. കഴിഞ്ഞ രണ്ടു മണിക്കൂര് നേരം ഞാന്‍ എന്താണ് കണ്ടു കൊണ്ടിരുന്നത് എന്ന് പ്രേക്ഷകന്‍ സ്വയം ചോദിക്കുന്ന തരത്തില്‍ ഉള്ള ശൂന്യത.

സിനിമ തുടങ്ങുന്നത് ഊട്ടിയിലാണ്. അവിടുത്തെ എല്ലാവരും ബഹുമാനിക്കുന്ന ഒരു അദ്ധ്യാപകന്‍ ആണ് ലോകനാധഷര്‍മ്മ (അമിതാഭ് ബച്ചന്‍) അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകനാണ് പൈലറ്റ് ആയ സുര്യ. പൈലറ്റ് ആണെങ്കിലും സൂര്യക്കു ജോലി ഒന്നും കിട്ടിയിട്ടില്ല. തൊഴില്‍ രഹിതനായ വിദ്യ സമ്പന്നന്‍. (നല്ല കാശും നല്ല വിദ്യാഭ്യാസവും പൈലറ്റും ഒക്കെ ആയ സൂര്യക്കു ജോലി മാത്രമില്ല എന്ന് മേജര്‍ രവി പറയുമ്പോ പ്രേക്ഷകന്‍ ചോദിച്ചു പോകും "ഞങ്ങള്‍ എന്നാടാ കുവേ മണ്ടന്മാര്‍ ആണോ" എന്ന്. പക്ഷെ അവനെ തൊഴില്‍ രഹിതന്‍ ആയി വെചെക്കുന്നത് മോഹന്‍ലാലിന് വന്നു പട്ടാളത്തില്‍ കൊണ്ട് പോകാന്‍ ആണെന്ന് എനിക്കപ്പോഴേ മനസ്സിലായി. എന്റെ ഒരു കാര്യം) അങ്ങനെ നാട്ടില്‍ അടിപിടിയും തല്ലുമായ് കഴിയുന്ന സൂര്യയെ അത് വഴി ചുമ്മാ പോയ മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ വന്നു പട്ടാളത്തില്‍ എടുക്കുന്നു (മനസ്സിലായില്ലേ? എടാ എല്‍ദോ, നിന്നെ സിനിമെലെടുതെന്നു!!! അങ്ങനെ ആര്‍കും ചുമ്മാ ഓടി കേറാന്‍ പറ്റുന്ന ഒന്നാണ് ഈ പട്ടാളം പട്ടാളം എന്ന് പറയുന്ന സംഭവം എന്ന് സത്യം പറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ അപ്പോഴാ അറിയുന്നത്)

ഇന്റര്‍വെല്‍ വരെ കാണിക്കുന്നത് സൂര്യയുദെ ട്രിയിനിങ്ങ് ആണ്. പുഷ് അപസ് എടുപ്പിക്കലും തവള ചാട്ടവും കണ്ടാല്‍ ഉറക്കം വരുന്ന തരത്തില് ഉള്ള കോമഡി സീനുകളും കൊണ്ട് വലിച്ചിഴച്ചു നീട്ടാവുന്നതിന്റെ പരമാവധി മേജര്‍ രവി ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ക്യാമറ റീലിനു നാക്കുണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ അത് ചോദിച്ചേനെ ഇങ്ങനെ നീട്ടാന്‍ ഞാന്‍ എന്നാ റബ്ബര്‍ ബാന്ട് ആണോ എന്ന്. ഇന്റെര്‍വല്‍ ആകുമ്പോഴേക്കും തീവ്രവാദികള്‍ ഒരു തീരുമാനത്തില്‍ എത്തുന്നു. ഫ്ലൈറ്റ് അങ്ങ് റാഞ്ചിയെക്കാമെന്ന് .ഇനിയെങ്കിലും കഥ അടിപൊളി ആകുമെന്ന് കരുതി ചായ കുടിക്കാന്‍ പോയ ഞാന്‍ മണ്ടനായെന്നു പറഞ്ഞാല്‍ മതിയല്ലോ.

ഇന്റര്‍വെലിനു ശേഷം കഥ കമ്പ്ലീറ്റു മാറ്റി മറിചിരിക്കുകയാണ്. മുംബൈയില്‍ നിന്ന് ഡല്‍ഹിയിലേക്ക് പുറപ്പെടുന്ന എയര്‍ ഇന്ത്യയുടെ വിമാനം തീവ്രവാദികള്‍ റാന്‍ചുന്നു. വിമാനം പറന്നു അഞ്ചു മിനിട്ട് കഴിഞ്ഞു ഫ്യുവല്‍ നിറയ്ക്കാന്‍ ഡല്‍ഹിയില്‍ ഇറക്കുന്നു. റാഞ്ചിയ ഉടനെ കാട്ടില്‍ ഒരു ഓപ്പറേഷനില്‍ ആയിരുന്ന മേജര്‍ മഹാദേവന് വയര്‍ലെസ്സ് സന്ദേശം കിട്ടുന്നു. പിന്നെ കാണിക്കുന്നത് മേജര്‍ മഹാദേവനും സങ്ഖവും ദല്‍ഹി എയര്‍പ്പോര്‍ട്ടില്‍ ഫ്ലൈറ്റിന്റെ ചോട്ടില്‍ വെയ്റ്റ് ചെയ്യുന്നതാണ്. ഇതൊക്കെ കാണുമ്പോ എനിക്ക് തോന്നുന്നത് മേജര്‍ മഹാദേവന്റെ കയ്യിലെ വയര്‍ലെസ്സ് പോലെ മേജര്‍ രവി ബ്രെയിന്‍ലെസ്സ് ആണെന്നാ. അതോ പ്രേക്ഷകര്‍ ബ്രെയിന്‍ലെസ്സ് ആണെന്ന് രവി ചേട്ടന്‍ കരുതിയോ? പതിവ് പോലെ മേലധികാരികളെ ധിക്കരിച്ചു മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ ഫ്ലൈട്ടിലെക് തന്റെ ഗടികലേം കൂട്ടി ഓപ്പറേഷന് തുടങ്ങുന്നു. വിമാനത്തിന്റെ വീല് വഴി കേറി ഗുഡ്സ് സ്റ്റൊരെജില്‍ എത്തുന്നു (ഗുരുവായുരപ്പാ ഇതെന്തൊരു പരീക്ഷണം. ഇങ്ങേരു രജനികാന്തിന് പഠിക്കുവാണോ) ഡല്‍ഹിയില്‍ നിന്ന് പൊങ്ങിയ ഫ്ലൈറ്റില്‍ പത്തു മിനിട്ട് കൊണ്ട് കമാണ്ടോസ് കേറി തീവ്രവാദികളെ മൊത്തം തട്ടുന്നു. ഇതോടെ കഥ തീര്‍ന്നു എന്ന് കരുതി ഇരിക്കുമ്പോഴല്ലേ ക്ലൈമാക്സ്. തീവ്രവാദികളുടെ വെടിയില്‍ ഒരെണ്ണം പൈലറ്റിനു കൊള്ളുന്നു. അങ്ങനെ വിമാനം നിയന്ത്രണം വിട്ടു പോകുകയാണ്. മേജര്‍ മഹാദേവനും ഗ്യാങ്ങും ഉള്ള വിമാനം അങ്ങനെ തകരാന്‍ പാടില്ലല്ലോ. യുധഭൂമിയില് നിന്ന ജീവനോടെ തിരിച്ചു നാട്ടിലെത്തിയ പട്ടാളകാരന് തലയില്‍ തേങ്ങാ വീണു ചാവാന്‍ പാടില്ലല്ലോ. അത് കൊണ്ട്... അത് കൊണ്ട് മാത്രം വിമാനത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം ഏറ്റെടുക്കുകയാണ് മേജര്‍ മഹാദേവന്‍. കാറ്റ് പോകാറായ പൈലറ്റ് പറയുന്നത് കേട്ടു വിമാനം മേജര്‍ മഹാദേവന്‍ ഓടിക്കുമ്പോള്‍ അറിയാതെ മോഹന്‍ലാല്‍ ഫാന്‍സ്‌ അസ്സോസ്സിയെഷന്കാരുടെ തൊണ്ടയില്‍ നിന്ന് പോലും വന്നു പോകും "കൂ" എന്ന ശബ്ദം.

പറയുമ്പോള്‍ എല്ലാം പറയണമല്ലോ. കെ പി എസ് സി ലളിതയും അമിതാഭും ഒക്കെ തങ്ങളുടെ ഭാഗം വളരെ മനോഹരമായി തന്നെ കൈകാര്യം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. പുതുമുഖം സുര്യ അത്ര പോര. മസില്‍ ഉണ്ടെകിലും മുഖത്ത് ഒരു വികാരവും ഇല്ല. എന്തിനാനെണ്ണ്‍ അറിയില്ല രഹസ്യയുടെ ഒരു ഐട്ടം സോങ്ങും കുത്തി കയറ്റിയിട്ടുണ്ട്. മേജര്‍ രവിയും ഈ ചിത്രത്തില്‍ അഭിനയിക്കുന്നുണ്ട്. പട്ടാളത്തില്‍ ചേര്‍ന്ന സൂര്യയുദെ ട്രെയിനര്‍ ആയി. പല രംഗത്തും നായര്‍ സാബിലെ മമ്മൂട്ടിയെ അനുകരിക്കുകയായിരുന്നില്ലേ മേജര്‍ രവി എന്ന് തോന്നി പോകും. പിന്നെ, ട്രെയിനിങ്ങ് കഴിഞ്ഞു പുറത്തിറങ്ങിയ സുര്യ ഉടനെ തന്നെ ക്യാപ്റ്റന്‍ ആയതും ഒരു ടീമിനെ ലീട് ചെയ്യുന്നതും എങ്ങനെ ആണെന്ന് എനിക്കറിഞ്ഞുട. ട്രെയിനിംഗ് കഴിഞ്ഞാല്‍ ഉടനെ ക്യാപ്റ്റന്‍ ആകുമെന്നരിഞ്ഞിരുന്നേല്‍ ഞാനും പട്ടാളത്തില്‍ ചെര്‍ന്നെനെ . ക്യാപ്റ്റന്‍ ശരത് മേനോന്‍ എന്ന് പറഞ്ഞാലെന്താ പുളിക്കുവോ?

കീര്‍ത്തിചക്ര വളരെ നല്ലൊരു പടം ആയിരുന്നു. മിഷന്‍ 90 ടൈയസ് പൊട്ടി പോയെങ്കിലും സത്യം സത്യമായി തന്നെ കാണിച്ചിരുന്നു. കുരുക്ഷേത്ര അത്യാവശ്യം നന്നായി ഓടിയ ചിത്രമാണ്. നിര്‍മാതാവിന്റെ കൈ പൊള്ളിയില്ല. പക്ഷെ കാണ്ഡഹാര്‍ ഇത്തിരി കടന്ന കൈ ആയിപ്പോയി. മുന്പ് ഉണ്ടാക്കിയ നല്ല പേര് മേജര്‍ രവി കളഞ്ഞു കുളിച്ചു എന്ന വേണം കരുതാന്‍. സത്യത്തെ വളചോടിക്കുംപോള്‍ കുറഞ്ഞത്‌ അതില്‍ കാശ് മുടക്കി പടം കാണാന്‍ കയറുന്ന പ്രെക്ഷനെ രസിപ്പിക്കുന്ന തരത്തില്‍ ഉള്ള എന്തെങ്കിലും വേണം. 1994 ഇല്‍ ഇന്ത്യന്‍ എയര്‍ലൈന്‍സിന്റെ IC 814 എന്ന കാട്മണ്ടുവില്‍ നിന്ന ടല്‍ഹിയിലെക്കുള്ള വിമാനം റാഞ്ചിയപ്പോള്‍ നമ്മള്‍ കണ്ടത് 5 ദിവസം നീണ്ടു നിന്ന സംഭവബഹുലമായ തീവ്രവാദ നീക്കമാണ്. നാടകീയമായ സംഭവങ്ങള്‍ ആയിരുന്നു അന്ന് അരങ്ങേറിയത്. അമൃത്സാറില്‍ ഇന്ധനം നിറയ്ക്കാന്‍ വിമാനം ഇറക്കിയതും ഇന്ത്യന്‍ കമാണ്ടോസ് വെറും നോക്ക് കുത്തികള്‍ ആയതും, കാബുളില്‍ വിമാനം ഇറക്കാന്‍ സമ്മതിക്കാഞ്ഞതും, റന് വെ ആണെന്ന് കരുതി പൈലറ്റ് നാഷണല്‍ ഹൈവേയില്‍ വിമാനം ഇറക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചതും ദുബൈയില്‍ പകുതി ബന്ദികളെ മോചിപ്പിച്ചതും കാണ്ടഹാറില്‍ വിമാനം ഇറക്കിയതും തുടര്‍ന്നുണ്ടായ സംഭവ വികാസങ്ങളും വേണമെങ്കില്‍ വളരെ നല്ല രീതിയില്‍ മേജര്‍ രവിക്ക് ചിത്രികരിക്കാമായിരുന്നു. പട്ടാള ചിത്രങ്ങള്‍ എടുക്കുന്നതില്‍ മേജര്‍ രവിക്ക് മറ്റാരെകാളും കഴിവും അനുഭവവും ഉണ്ട്. അത് കൊണ്ട് തന്നെ ഇനിയുള്ള ചിത്രങ്ങള്‍ എടുക്കുംപോഴെങ്കിലും ശ്രദ്ധിക്കുക. മേജര്‍ രവിക്ക് മത്സരിക്കാനുള്ളത് മറ്റുള്ള സംവിധായകരോടല്ല, മറിച്ച് , മുന്പ് ചിത്രീകരിച് വിജയം കൊയ്ത സ്വന്തം ചിത്രങ്ങളോടാണ്‌

-ജി. ശരത് മേനോന്‍
****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Anything for Love....

"It's all Over!!! Never ever come in front of me again. I dont want to see your face!!!"

, Shreya shouted at him. She was furious and frantic like a psychopath. Shreya had enough. For 3 years, they were in a relationship. But she couldn't take it anymore. Amit had been avoiding her for past 3 months. No phone calls, No messages, No meetings. Shreya doubted that he is trying for a break up and have hooked up with some one else.

"Shreya, Dont Over React", Amit Tried to console her

"I am over reacting??? What do you have in mind? U were avoiding me from 3 months!!! If you have someone else in mind, then go to her. Never come back to me"

,She walked away while wiping her tears.

Amit turned back and looked at the calm ocean infront of him. The beach was empty and sun was hiding behind the clouds, giving the sky a golden touch. He saw her fading like a spot in the far end of the bridge they were standing. Tears had filled in his eyes too.




****************************************************

They met few years back accidentally at a common friend's place. Even in that crowd, they couldn't help noticing each other. Amit couldn't take his eyes off her and Shreya couldn't stop admiring him. She had fallen for his cute smile. That day they looked each other and just smiled. But both of them din't had the guts to go and talk. That night itself, Amit took her number from his friend and left her a message. Shreya was moody and silent after she left the friend's place. She dint know why? It was a new feeling for. It was then she received Amit's message. Suddenly her face brightened up and she could realize that it was him, the reason for her sadness. She was missing him....

1 Week later they met each other at the Cafe Coffee Day and thankfully Amit had the guts to tell her what he felt for her. Shreya was waiting for that moment. He proposed to her that day and she smiled in return. That was enough for Amit. He hugged her tightly and Shreya too felt that she had the entire world in her hands.

Things went well just like any other lovers, Untill one point of time. Shreya was becoming more and more possessive about Amit. Amit was well known in their friends circle, and many girls used to mingle with him leisurely. His Charm, Personality, Wittiness and his sense of humor made him lovable among his friends. When he is there, no one used to be sad or gloomy.The girls of the gang liked him a lot for his happy-go-lucky kind of nature. But Amit never used to exploit that and he always made sure that Shreya is happy. Even Shreya would be there with him along with the other friends and she behave normally and enjoys the evening. But at night, she used to spark a fight with him for being more comfy with others. It was her possessiveness that made her to do so. Shreya loved him a lot and she couldnt tolerate anyone else even looking at him. Be it their friends or a stranger in a public place. Amit was bit upset because of this. But he knew that she is doing all this because she loves him more than anyone and she dint want to lose him.

***************************************************
Shreya reached her home and was totally shattered. She couldnt even think how Amit could do this to her. She dashed into her bedroom and fell into the bed weeping. Tears made her pillow wet. Shreya did everything to keep Amit with herself. She was strict with him because she scared that someone much better than her would hit on him.He was such a nice guy and she dint want that to happen. But what she feared has happened right now. Before today, Last time she met him was 3 months back.

That evening also she had to fight with him when he said, he need to leave early. She had been waiting for him all the while in the park and he came 1 hour late. Much before they could relax, he told he has to leave early. That made her angry. She felt, he doesn't want to be with her and he is trying to avoid her. He just came to the park for a namesake. She felt he doesnt love her like he did before. Shreya had doubts on Anjaly, who was working with Amit. She felt things began to change after Amit went for that late night party with his colleagues. Anjaly might also have been there. She remembered Amit talking about her and how good she is. The possessive mind in shreya needed just that much to soil the seeds of doubt in her.

Shreya had a quarrel with Amit that evening in the park. He would have been rushing to meet Anjaly. Shreya couldn't accept this and she left the place crying like a baby. After that incident, Amit reduced calling Shreya. Whenever she calls him, he says he is busy in work or he will call back. But he never used to call her back. Before, he used to call her and text her a 100 times in a day but now it has reduced to 1 or 2 in a week. He used to wake her up in the morning and made sure that she had food on time. But now he doesnt even look like bothered. He has changed. Shreya felt like someone is plucking out her heart and the pain which she had was untolerable.

*****************************************************
Amit tried to recollect what had happened in last few months. He remembered that evening when they saw at the park. He knew Shreya would be waiting for him, and was rushing to the park. But just as he stepped out of his house, he felt bit uneasy and a dizzy feeling. He felt as if the place around him is revolving and his vision was blurred. Slowly his eyesight darkened and he fainted.

Somone took him to the nearest clinic and they gave him some medicines. They told it is because his body has become too weak due to lack of proteins and he has to take some rest. But Amit, was in no mood to listen to them. He rushed to the park. Just as he reached the park, he remembered that he has an Appointment with Dr.Suresh that evening. But he dint tell that to Shreya because he felt that she would get tensed. Shreya inturn had started to quarrel with him. She thought he was going to meet Anjaly. Amit dint correct her. He dint say anything. Let her think whatever she can....

Doctor was reading his reports when Amit reached the hospital. Amit was tensed but he pretended as if he is not.

"How are you Amit?", asked Dr.Suresh

"I am good doctor, but some time back i fainted on the road."

Amit noticed a sudden change in Doctor's face. He had become more serious than usual.

"Amit, Last time when you came for the check up, i had warned you that the signs are not good. Then i had a mild doubt. But i have the reports now with me."

Amit, looked into his eyes. He felt like the floor is moving and he prayed hard not to hear the bad news

"I am not supposed to say this Amit. But i have no choice. Sorry, but it is confirmed!!!"

Amit knew that this would happen. He felt like crying out loud. He had just started his life and did no harm to anyone. But still, God up there have taken a wrong decision

"Which stage doctor?"

, Amit asked in a trembling voice. He wished if the Doctor had not realized that he was crying.

"Final Stage.... You dont have much time left..."

Amit stood up and walked out of the room. Dr.Suresh, the Oncologist cursed his job once again. He wished what he said to Amit was untrue. But the reports of Amit was lying on the table , as a proof rather, like a Death Warrant

*****************************************************
By then, Amit had gathered strength to face the cruelty of Life. He was not worried to die, but he was worried about Shreya. He knew that she loved him a lot and wont be able to tolerate if he tell her the news. So he decided to keep it as a secret. Infact, he dint tell this to anyone. Not even his family or closed friends knew about it. Amit thought that the only way to help Shreya is to avoid her. When he avoids her, she would not let her ego down.She would develop a hatred towards him and then at one point of time, his Death news won't shock her. So Amit decided not to talk to her or meet her.

Cancer was killing him inch by inch. When in the moment of pain, he feels like he should hear Shreya's voice. So he called her once in a while. Eventhough she was yelling at him on the phone. he smiled because he knew that what he had planned is moving on the right path.

After around 3 months, he felt like he should See Shreya for one last time. He was not sure whether he would get a second chance.That's why he called her to the Bridge near the Ocean.The perfect place to bid farewell. But she went crying that day. Amit felt it is better than the flood of tear that might happen tomorrow when she come to know about everything

*****************************************************
Two week's later,

Shreya had started to forget Amit and to move on. She felt like if he doesnt need her then why would she need him. But at some lonley times, his thoughts would creep in her. It was then she decided to go to the balcony to get some air.

It was nearing to dark and the birds had began to settle in their nests.Cool breeze was kissing her cheeks. Loneliness was killing her. Shreya couldnt forget Amit how much ever if she wants to. At the same time, she felt angry when she thought about what he had done to her. It was then Shreya Noticed someone standing outside her gate. It was Amit.

What does he want now? 2 weeks back when he met me he had nothing to say. Now i am trying to forget everything and he has come back again to prick me. He dint see my tears that day.Then why the hell he has come now. Shreya reached down to the gate and he was there.

"What do you want now? Now you remembered about me? Did Anjaly ditch you? You left me because you wanted her right? Then why are you standing infront of my gate. I told you, i dont want to see your face again. Now leave this place before i call the police!!!"

Shreya slammed the gate and was walking back to home. It was then she got a call from Rahul, who was a common friend of Shreya and Amit. She knew why he was calling her. Rahul is trying to Patch up between them both. She picked up the phone in an irritated mood,

"What Rahul?

"Shreya..."

"Look, i know why you are calling Ok. Dont try to patch up things. I am not going behind him anymore. You said, i had locked him up with me. Now he is free. He can do whatever he wants"

"Shreya Stop it... I just called in to Say, Amit passed away an hour ago!!! He had cancer..."

Shreya couldnt believe what she heard. She ran to the gate but there were no one. She was shocked. She just saw Amit some minute's back. She closed her eyes in guilt.Tears were flowing down as if they are in search of someone....

-G.Sarath Menon
*****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Flashback...!

Year 1995, Saint marys residential central school,Thiruvalla,Kerala,.

I saw that huge campus from the windshield of our white color maruti 800car. I was asked to wait in the office room while my mom and dad were called to the principal’s office.. I sat there looking at the grilled notice board and the various trophies on the shelf. Later I was called by the principal.



“Whats your name?:

Sarath.

“Aww that’s a good name. There are many famous personalities with that name”

“Yes, Sharad pawar is one among them”

He was impressed. He dint expect a boy seeking admission for 5th standard to know about sharad pawar.

Then I followed my parents through that narrow corridor which had a huge hall at the end and a staircase on one side. The staircase led to a huge dormitory which has around 100 double floored cots.I was asked to select one and I took the upper bed which was directly beneath the fan. There was a door on the corner of that dorm and beyond the door, was the dorm of +2 students. On the end of the dorm there was a way leading to the left direction. I just walked through it and it was again a corridor. On the left, instead of wall, it was a grilled window through which I could see the vehicles on the road.On the right, a vast area which has around 15 taps. Passing the taps, there were around 10 toilets.

I came back to the dorm and my mom kissed me and said “Balu, be a good boy. Study well. We will call you and write letters to you every month”I saw a drop of tear on the corner of her eye. From the window, I saw our car moving out of the gate,I felt moist in my eyes. I dint know why.Later I realized I was admitted to a hostel, somewhere far from home.That night I slept with a weeping heart and my pillow was wet with tears.

Next morning, 5 A.M.i woke up by hearing the shouting of Sulochana, our caretaker. I had to attend the christian prayers, which was the routine of the hostel.First day of class.I felt like an alien. It was difficult for me to find the 5th standard class which was on the top floor.Atlast I found it and sat on the middle bench. First lecture was Malayalam.I was pretty good in that subject.When the teacher asked something I stood up and replied “Teachere enikkariyam athu” (Teacher I know that).Class burst out into laughter.I dint know why.Later I realized students in that school address lectures as “Miss” instead of “Teacher” and that was why the laughter for.That concept dint digest me much.I continued to address her as teacher, ignoring the laughter of the entire class.Gradually, I got accustomed to the rest of the kids and I was gradually changing. I was becoming one among those NRI kids.My homesickness reduced and I felt okay of not seeing my parents.

At St.Mary’s, all letters the students would get from their parents would be first read by the warden and the students would get only opened envelopes. Those letters which I used to receive from my mom always brought tears to my eyes.Whenever I get letters from my parents I used to go near those grilled windows and stare at the outside world. I still have those 14 year old letters safe with me like a treasure.

It was then my brother also joined the same school for +2.It was a relief for me eventhough he was in another dorm, which was near the cabin of Vice principal Mr.Duke.Duke was an anglo Indian, heavily built. An iron rod with a small oval round shape at the end of it was his trademark.It was impossible to spot him without the rode and Duke was the nightmare of students.I had enormous respect for him due to his personality and also a bit of fear when I hear the name Duke!!! Donno why but he was always nice to me. He stayed with his wife n kid in the hostel itself.Did I mention our dorm was on first floor and the second floor was assigned to girls dorm.Next to girls dorm was the mess hall. My first love of life, Blessy Ann Mathew, lived there and we used to exchange that cute smile during our dinner hours.

I used to perform mimicry, mono act,speech, poem and many other art forms from childhood onwards.Youth festivals were always the days of joy, fame and appreciation for me.My mimicry and imitation of film stars were well received and it made me the kiddo star of the class.May be blessy was attracted to that.Anyways, I feel love is in our blood.My brother was the known romeo of the school.Visakh Menon.I still remember when a chechi(a girl much elder to me) named as jancy, started to mingle with me more and gave me many gifts, chocolates etc.Later I came to know that she was my brother’s girlfriend.Jancychechi was smart, n goodlooking.I liked her a lot for the gifts she give me.One was a toy of an eagle which balances itself on top of a cone.Well, as you guessed, it was just a teenage love of my bro.

Jerry, Ninan and Jyothish were my best friends then. Jerry was the studious boy of the class.How he became my friend is a story.One day there was an announcement in the class.”All students who are here from more than one year may enter bus no:2”I was a newbie and sat on my bench itself all alone.Later I understood, Jerry’s father had passed away and all students had gone to his home.So our friendship started on that sympathy but later he became my best friend.I should mention about Kuriakose Sir, Our geography lecturer.He was somewhere in 50’s then, thin, with a big spectacle and a long stick in his hand.He used to beat up the students mercilessly and was a real terror.For skipping his class, I used to hide in the hostel itself.There were many days when I was hiding in te hostel without food and being unnoticed by Sulochana.

There were many nights which I slept with flowing tears. My solitude life had begun at that age.It was then homesickness went away from me.It became an unknown feeling.I left the hostel by 10th standard.5 years of the hostel life made me stubborn and hard.Being away from home was never a problem for me.May be for those who had lived their wholelife with parents, and when asked to move away, it would be a great problem.But for me, I parted my dear family while in 5th standard itself. 5 years in school hostel. I graduated by staying in an college hostel again. From the last 3 years, I am away from my family. May be my likeness towards solitude had started then.

St.marys hostel moulded me. It gave me both good and bad experiences.To be away from home or away from parents never became a problem for me.I rarely visit my native.Once in 5 or 6 months.I love to be alone.Yes, at times, lonliness kills me, but at the same time its difficult to find someone of my same wavelength.So I prefer to be alone.While alone, I bare no responsibility to others.I can do whatever I want.But in one corner of my heart, those olden memories still hurts.My parents were forced to drop me in a hostel as they had to travel abroad when I needed their care the most.I don’t blame them at any cost. They taught me in a good and renowned school.That experience taught me to stand on my own feet. Till 10th I used to read bible daily and still respect Christianity to the most as same as Hinduism.Only because my parents left me in a Christian school, I came to know about the value of Christianity.Altogether, when I sit back and remember now, those days have a golden touch, eventhough at that time I considered it as the worst phase of my life. Days at school hostel and college hostel would everlast in my memories. Still there are hundreds of memories which I want to share.Everything is in my mind with a faded black n white touch….everything…..

-G.Sarath Menon

Their Diaries

Their Diaries

Boy's Diary

December,8,2009

Dear Diary,

You dont know the phase of life i am passing through. You dont know the pain i am suffering. 4 long years. From the last 4 years she had been a part of my life. We were so happy together. The day when i saw her for the first time in college, i still cannot forget that. She was wearing a white churidar and with that mesmerizing smile, she looked like an angel from the heaven. Yes, she was one. Her wide eyes and those few strands of hair that keep on falling to her forehead. It is a beauty to watch her slowly setting back those strands back to her ear. Her lips were like a bud of roses and her smile, It was a ravishing beauty. I was falling in love with her from that instant onwards. I still remember the puzzled look at her face when i smiled at her. May be she was shy. I couldn't hide the joy i had when i found that we belong to the same class. My days went by daydreaming about her and admiring her for the whole day. Slowly, she too began to notice me. Our eyes used to meet every now and then in class. But i dint had the guts to stand up and say my love to her. I was in fear of losing her. If she says a no, then that would be too much for me to bear.Months passed by and i was becoming restless. Apart from the casual “Hi,Bye”s nothing much happened. I should blame myself for not having the spine to tell her what's there in my mind. By then, we had become friends and i got to know about her better. Every single moment of the day, i was thinking about her. The time we spent together in college, the wait for next day to come when we leave the college , the cute dreams about her when i sleep... It was sweet... Just like her.

It's so funny when i think about the day when i proposed to her. Second year at the college and the last exam had just finished. I knew that we wont be seeing each other for 2 long months.That had created a big pain in me. After every exam, she used to come to me and we used to discuss the question papers. It's wrong if i say,”we discuss”. Its actually she would be discussing the answers and i would be simply admiring the beauty of her eyes. That day, after the exam, she came to me and were discussing the answers,

“Do you have any clue about this 3D graphic design? I think i will lose marks for this” , she said in a worried expression and i replied,

“I love You...”

She looked at me for a second and went without saying anything. I was disappointed to the core. I felt hatred towards myself and thought that i had lost her. The whole world was appearing blank to me. I couldnt sleep that night and at midnight, i got an sms from her which said,

“Me too...”

You cant imagine how happy i was that night. I felt like running to her and hug her tightly. Yes... I was in love....

From then on, i had the feeling that she is mine and we had a thousand great memories to cherish. I really dont know what i am going to do tomorrow. It's her marriage tomorrow morning. One thing i know, i cannot live without her.

Girl's Diary

December,8,2009

Dear Diary,

My life is going to change forever after tomorrow. I dont know what would happen to me. I am getting married to someone else and i am cheating my heart. I cannot forget the one i loved for 4 years. I noticed him the very first day at college. He was cute and decent. There is some magic in him which made me to look at him stealthily every time when he is not noticing me. The day when he smiled at me, i dint know what to do. My heart started to pump faster and i was kind of nervous. I became more nervous when i saw him in my class, eventhough i was praying hard for that to happen. He sat 3 row behind mine and i knew he was looking at me all the time. I too wanted to look back and smile at him, but i was too tensed to do so. But whenever i got a chance, i used to turn back and check out what he was doing. The day when we spoke for the first time, i was super excited but i dint express that.That evening, i couldnt sleep thinking about him. Was that an infactuation? Am i just attracted to him? I realized its not a mere infactuation when we became close friends.We used to share everything between us. Eventhough i was the one who talked all the time and he simply used to look at me, i was loving it. Even his silence had a hundred stories to tell.

That day after the last exam of second year, i was totally worried. 2 years had passed by and he never said that he loved me. I was waiting to hear that from him every single day. Yes, i could have told him what i felt, but my shy nature and nervousness hold me back from doing so. What if i am just a good friend to him? That day when i asked him something about the exam, he suddenly said I love you. It was totally unexpected and shocked me. It tooke me a while to realize that, yes, finally he said it. My heart was full with joy and happiness that i couldnt speak a word. I just turned back and walked away as i afraid that i would hug him right in the middle of other students. That night, i messaged him thath i love him too and i slept peacefull that night after many months. Yes, i was in love.

Followed by the best time of my life. We had nothing but happiness. I feel so complete with him and he could sense my right mood even if he cant see me. We were so attached each other and were in deep love.

Now my marriage is fixed with someone else without my consent and i am forced to marry him. I have no clue about what would happen tomorrow. 1 thing is for sure, i wont accept any other man in my life other than my love. If we cannot live together, we would atleast die together.

HIS Diary

December,9,2009

Dear Diary,

December 9 2009. Today. I cannot forget this day ever in my life. It was my marriage today. The day each man cherish for his life time. The day that fulfils a thousand dreams. It was an arranged marriage. It's not because i don't believe in love. But it's just that i believe in making some one who doesnt know me to love me with my love to her. I am not a cheesy film hero who fights with his family and run away with the girl by pushing my parents who struggled to bring me up into tears. I wanted to start my life with the better half with everyone's blessings. That's how this alliance was fixed. It was decided among the parents and the day when i saw her for the first time at her home itself, i had decided that this is the right partner for me.

From then, i started to have a thousand dreams of us. I started to plan our future. I was in some other world. Thinking about the life after marriage. Me and her. Our kids, Our home. I was least interested in shopping. But then on, i began to go for shopping every week and filled my cupboard with gifts for her. I did my level best to make her comfortable at my home. She shouldn't feel anything missing in her life with me. I had never loved a girl at college or when i started working. I was waiting for the right person. Rather, i was storing my love to shower upon that one lucky girl. I have spent years thinking about the one i am going to marry and this is the girl, who would be getting all my love. She is good looking and well cultured. My parents too love her. They are waiting for her to come to handover the responsibilities of the house.I am sure she would be a good home maker and a great daughter in law to them. I am sure she would be considered as a daughter and not a daughter in law. I spent yesterday night with a million hopes and slept by dreaming about the great life we are going to have together.

Today, the marriage time was at 11:00 A.M. We reached the marriage hall on time and after a while, she too came to the wedding hall. When she sat next to me, i had a feeling that i am on top of the world.My heart was beating faster when the time arrived. With prayers for a bright future i took the wedding chain. It was then, she just pushed my hand away and got up. Then she rushed out of the wedding hall and went with a guy who was waiting outside. That was a shock to me. I dint realize what was happening. Her parents, my parents and every single person who had gathered in the hall was shocked. Later some time only i realized that she was in love with someone else, and was getting married to me without her consent. She just went with her lover and shattered my dreams. She just fled with him by stepping onto my hopes, which i had cherished for years. She could have directly told me that she dint like me and love someone else. If she had told, i would have happily withdrawn from this alliance. But she never did. If that had happened, me and my family wouldnt have been humiliated in front of thousand people. I just sat there in the wedding hall with a lowered head and i could hear the laughter of people for whom i appeared like a clown. That was heart breaking.

Dear Diary,

I had not done anything wrong to anyone in my life. I haven't humiliated or cheated anyone. All i did was listening to my family and hoping a good life with my partner. All i did was building a million dreams and praying for them to come true. But still, i am punished with this misfortune. I am not sure if i would be alive after writing this. It's not that i wont be getting someone else, but its just that i still cannot forget that humiliating smile i saw in the face of people who witnessed all these. Just a note to all lovers and who run away for their own benefit. You are not only cheating your family but you are also shattering the dreams and hopes of one person who had not done anything wrong to you and just only wanted to have a happy life with you.

-G.Sarath Menon
*****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Varsham

പുതുമഴ ചാറ്റലും ഒരു കുളിര്‍ തെന്നലും
മെല്ലെ തഴുകുന്ന കായലിന്നോളവും
മായുന്ന സന്ധ്യയും മങ്ങുന്ന ഗാനവും
ഒരു കുഞ്ഞു താളമായ് മറയും എന്നോര്‍മയും

പാപങ്ങള്‍ കൊണ്ടിഹം നരകമായ് മാറവേ
വേദനയിലാന്ടൊരു ജനത തന്‍ തേങ്ങലോ
പുതുവര്‍ഷമേ നിന്നെ പെയ്യിച്ച്ചതാര്
ഭുമിയെ കാക്കുന്ന ദേവന്‍റെ കണ്ണീരോ

പ്രണയാര്‍ദ്രയായോരീ ഭുമിയെ കാണുവാന്‍
ഇരുളിന്‍റെ മറവില്‍ നീ വന്നതാണോ
സീല്‍ക്കാരമില്ലാതെ ശബ്ദങ്ങളില്ലാതെ
മൌനമായ് നീ ഇന്ന് പോകയാണോ?

ഇഷ്ടങ്ങള്‍ ഓരോന്നും ചൊല്ലി പറഞ്ഞിട്ടും
നഷ്ട വസന്തത്തിന്‍ കണക്കു ഞാന്‍ നോക്കവേ
ഏകനായ് പോയൊരീ ജീവന്നു കൂട്ടിനായ്
തോഴനായ്‌ വന്നത് ദൈവത്തിന്‍ ഇച്ച്ചയോ

മായ്ക്കുന്നു നിന്‍ മഴത്തുള്ളികള്‍ ഓരോന്നും
ചുട്ടു പഴുത്തോരെന്‍ ചങ്കിലെ വേദന
ഏറ്റു വാങ്ങുന്നു ഞാന്‍ നിന്നെ എന്‍ മൂര്ധാവില്
കര്‍മ്മഫലങ്ങള്‍ തീര്‍ക്കുന്ന തീര്‍ത്ഥമായ്

ജി.ശരത് മേനോന്‍

*****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

The Motorized Love

I was lying on the road with heavy bleeding. My head was totally smashed up and i could hardly open my eyes. My legs were broken and i could see those broken bones. My stomach has been torn and some fluid is gushing out. I feared an explosion at any point of time and if that happens, then it would be the end of all.Life was not like this a couple of days back....

@@@@@@@@ FLASHBACK @@@@@@@@@@@@@@

My name is RTR. TVS APACHE RTR. I am born in an aristocrat family. I had stunning looks and great power than any other two wheeler in our family. My friends and enemies looked at me with jealous and disbelief. Yes, I was one of a kind. My reddish skin had a special glow and it went well with those black racing stripes over my chest. I could run faster than anyone else and in lookwise also, i won the heart of many. Just like everyone else, my fate depends upon that "Someone Special" who likes me and takes me home. But i did not had to wait for long.

I had to leave my family and get accustomed to a new environment in July, 2007. Yes, I got a new partner, My new Boss. He was a cool guy and loved me more than anything. In the beginning, i dint like him or his behaviour. He never let me run beyond 50km/hr for the first few months. Later i knew, he did that because i am newly born, my legs wont have the power to run faster in the initial months or my heart won't pump that much energy. When i relaized that he did it for my long life, i started to like him more.

Very soon, we both made a great team. We loved our company each other. He used to take me to long rides and regularly took me to the clinic for checkup after every long ride. Over period of time, i got a great pickup and power. I carefully made use of the blood which he gave me, so that i can give him a great mileage. Moreover, the blood cost per litre for us, two wheelers are shooting sky high each day and i dint want my boss to spent too much on me. Eventhough, it was not a problem for him, i wanted to make sure that i give back for what i get.

Life began to change when i met her. I dono when i saw her for the first time. Was she the one who used to come in my dreams? One day i was taking some rest in the parking lot after dropping my boss in his office. It was then, she came and stood next to me. The lady who drove her locked her and went to office. Then she turned to right and looked at me. What a sight it was. I noticed her name first. It said "Scooty Pep Plus". Scooty, there is a beauty in that name. Her large eyes were sparkling like shining stars. Now i know, why humans call it as an Indicator. It truly indicates her beauty. She had chubby cheeks and they were in pink color. Her forehead was like a half moon.She had a cute but long nose. Her teeth was like pebbles. I dont know why it is called as a grill. They looked extremely cute. She had the right curves in right place. She was slim and her height was perfectly matching to mine. I was falling in love with her.

She saw me checking her out and smiled at me. That smile gave me the high of cruizing at 140km/hr. An electric shock passed through me as if some one welding in a 1000 butterflies in my stomach. Her one smile could make my engine accelerate at 1000 RPMs.

"Hi" , I said,

"Hello", she slightly looked at me.

"I am RTR"

I know, you are the new guy over here. There are not much RTR's in this parking lot and i saw you yesterday too" , she said with a smile

A vibration passed over through my body as if i am running a race with maximum torque and horse power. She had been noticing me and knew something about me.

"Yea, am new over here. Your name is scooty pep isnt it?"

"Scooty pep is my sister. My name is Scooty pep Plus"

"Ok,...anyways i will call you scooty itself and i must say that you are really beautiful"

She smiled at me again. That was worth a million bucks. Did i mention about her number? No..not the figure. I mean the number which we get as soon as we are born. The RTO number. Even that carried over our love. KA 09 L 143. The number of love....

Soon her boss came and was unlocking my love. Scooty was turned on with a smooth sound. Then, just before leaving, my scooty smiled and winked at me with her right indicator alone. That ignited a fire in me and unknowingly my engine too got ignited without the key. I wanted to follow her and to be with her.

Soon my boss also came and was driving me home. On the way to home, i was searching for my scooty. But i couldnt see her. I wished if my boss had taken me for a drive through the city so that i can look out for my scooty too. But i knew that i would meet her tomorrow in the parking lot. Love was in the air and i waited for the moon to die and for the sun to rise. Next morning, i waited for her in the parking lot. She came bit late but waiting for her only made my love to grow. She knew that i loved her and i knew that she too loved me. Else why would she blush all the time when she see me or while talking to me. I couldnt control myself and opened up my engine. I told her that i love her and as expected, she accepted my proposal. Soon our binding became more strong that we could not live without each other. Every day when our boss leave the office, i blew her kisses and she winks at me with her right indicator. That was enough for us. That was a friday and her madam came earlier than usual and took her away. We wanted to talk lot more, but this was unexpected.

I became sad at that moment and waited for my boss to come. It was getting dark and he is still in office. Hours passed by. It was midnight and this guy is no where to be seen. These IT people work a lot during at night than during day time. By 12:30, my boss came and took me home. I felt sad looking at him. He was tired and sleepy. Even i was sad because i wont be able to see my scooty for 2 days as its a holiday on saturday and sunday. My boss was driving me really fast. Poor guy must need some sleep and may be thats why he is hurrying.I ran on the maximum speed as there was no one on the road at midnight. Suddenly i felt a vibration in my engine and felt my handle bar shaking. A "U" curve was approaching and i understood that my boss is unable to handle me in the speed i am running, i tried to reduce my speed, but it was too late. We had crashed to an electric post and my boss had fallen into the bushes....

@@@@@@@@@@ END FLASHBACK @@@@@@@@@@@

(3 months later) I am still alive. The accident that night was a major one and no one saw me or my boss. I was not worried about me, but i was worried about my boss. I dint want any harm to happen to him. That night, when i knew that we are going to hit the electric post, i turned my handle to the left and he was thrown to the bushes in the side and i got hit with the post.Somehow i wanted to save atleast his life. But still, he was badly injured. After he was taken to the hospital, his brother came and took me also to the nearest hospital. 3 months later, i almost cried when i saw my boss in the hospital where i was admitted. He slowly touched my dome and my headlight. I saw a drop of tear in his eye. I thought he would abandon me there as i was sure that the expenses in the service centre to fix me up would be huge. But still, he dint leave me. He paid the service centre and made me walk once again.

3 more months had passed by. I was worried about my love, my scooty. I couldnt inform her about anything. She might have been waiting for me everyday in the parking lot. One fine day, i just disappeared. She might have been hurt a lot.Who said machines doesnt have a heart? Yes we do. We too have emotions. We also experience pain. When my boss took me to the parking lot again, i searched her everywhere. But she was missing. She might have gone or left the town thinking that i wont return. I dont blame her. But i couldnt forget her and wherever i went, i was searching for her and the number 143.

Soon, my boss had to leave the town. He was getting transferred. I came to know it very late. I dint want to leave that town, because my scooty lived in there. By the time, i had searched her in the whole city,But i couldnt get a glimpse of her.The day when me and my boss leave the city had arrived. I did all possible ways to delay his journey. I hoped that i could see my love just once before i go and wanted to bid her farewell. It was then a lightning came into my mind.I searched for her everywhere. Except one place. The Police Station!!!

That was the one place i had missed out in the entire town. I blamed myself for not thinking about it. My boss came out of the office and drove me fast to home as he had to pack the things and we are leaving that evening.I had an idea.I stopped moving when i saw a NO PARKING board. It was to get me caught by the police. My boss left me there and went to take the bags. Soon the police Towing vehicle came and took me to the station. I was sure that my boss would come and bail me out. In the station i saw 3 Pulsars, 2 Hero Hondas, 3 Suzukis. But not my scooty. I was shattered.Then my boss came and bailed me out. We started our journey to banglore that night itself. I ran with a heavy heart. It was raining and the raindrops covered my tears flowing through my indicators....

An Year passed by. Ever since we left mysore, i was under heavy depression. I never went for any long ride or least i bothered to go to clinic for check up. I dint wanted to live and hated this second life of mine without scooty. She was my first love. I couldnt bear the pain. It was then my boss decided to sell me off. It was another shock to me. He was my best companion. But his parents dint allow him to be with me after that scary accident. Even i dint had any hopes in life but i dint wanted to leave him also.

The deal was fixed and the D Day arrived. From morning, both of us were gloomy. The day before handing me over, my boss took me to the service centre for one last time and enhanced my beauty.I was just like the day when we saw each other for the first time in showroom. He got a call from my buyer and asked him to meet in 5 minutes. I was almost broken to tears. I dint want to leave my beloved boss. So i dint start eventhough he tried to ignite me. He used the Electric start and the kick start as well. But i dint start. Then he slowly touched my dome. He ran his hands over my headlamp and handle.Consoled me and said something good will be in store for me. With a heavy heart, i turned my engine on and started moving.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

My new owner was riding me home. I did not like this guy at all. May be its because i loved my previous owner a lot. For the first time in my life, i cursed myself for being a machine. We are made for the benefit f humans. Rarely someone treat us like one of their own. I was blessed to have an understanding owner. But i cannot expect that from this moron. The new guy doesnt even know how to ride me properly. He shifts the gear every now and then and it upsets my stomach. Somehow we reached his home. He left me in his garage and went. I slowly looked around and i couldnt believe what i saw there.

It was my Scooty!!!

She was there in that garage. Her eyes lit up when she saw me. Her headlights were glowing and i saw tears flowing through her eyes. We had a 1000 things to tell, but did not get a single word to express. We looked at each other and hugged tightly. It was then i started to believe,

For everything that happens in life, there is a reason...

- .G . Sarath Menon

*****************************************************
ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

മരിക്കില്ല ഓര്‍മ്മകള്‍...

മരിക്കില്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ മറക്കില്ല നോവുകള്‍
മറക്കാന്‍ കൊതിച്ച നിന്‍ നിനവുകള്‍ ഒക്കെയും
മറക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്ന നേരങ്ങള്‍ ഒക്കെയും
ഓര്മ തന്‍ തീ നാളം ജ്വലിക്കുന്നു ശക്തമായ്

ഒന്നിച്ചു പിന്നിട്ട പാതയിലേകനായ്
സഞ്ചരിചീടുന്നു നിന്‍ നിഴല്‍ തേടി ഞാന്‍
അന്ന് നാം കണ്ടൊരാ കാഴ്ചകള്‍ ഒക്കെയും,
സ്മരണ തന്‍ തീ നാമ്പില്‍ ഒരു കനല്‍ കഷ്ണമായ്
അന്ന് നാം പങ്കിട്ട പുഞ്ചിരികള്‍ ഒക്കെയും
നോവുമീ ഹൃദയത്തില്‍  പരിഹാസ മുഖങ്ങളായ്‌

മരിക്കില്ല നിനവുകള്‍ മറക്കില്ല നിമിഷങ്ങള്‍
ഒരായിരം കനവുകള്‍ നെയ്തോരാ സുദിനങ്ങള്‍
ഒന്നിച്ചു കണ്ടൊരാ സ്വപ്നങ്ങള്‍ ഓരോന്നും
ചില്ല് കൊട്ടരമായ് തകര്‍ന്നു വീണുടയവെ
കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല നിന്റെ കണ്ണീരെനിക്ക്
അന്ധനായ്‌ പോയി ഞാന്‍ വീഴ്ച്ചന്‍ തന്‍ നോവിനാല്‍

കണ്ണടയ്കുമ്പോള് തെളിയുന്നു നിന്‍ മുഖം
പുഞ്ചിരി മായാത്ത നിന്‍ കണ്ണിന്‍ സൌന്ദര്യം
വെളിച്ചം തന്നു നീ ഇരുട്ടില്‍ മറഞ്ഞതോ
ഇരുളിലെ യാത്രയില്‍ കൈ വിട്ടു പോയതോ
പിന്നിട്ട പാതയില്‍ തുണയ്ക്കു നീ നില്‍ക്കാതെ
പാതിയിലെങ്ങു പോയി ഒരു വാക്  മിണ്ടാതെ

അറിയില്ലെനിക്കിനി കാണുമോ പുണ്യങ്ങള്‍
പോകുന്ന പാതയില്‍ പിന്‍ വിളി കേള്‍ക്കുവാന്‍
മരിക്കില്ല ഓര്‍മ്മകള്‍ മറക്കില്ല നോവുകള്‍
മരിക്കില്ല നിനവുകള്‍ മരിക്കില്ല നിമിഷങ്ങള്‍
മറക്കില്ല പ്രാണനിന്‍ അവസാന തുടിപ്പിലും
ജ്വലിക്കുന്ന കണ്ണിനുടമയാം നിന്‍ മുഖം

-ജി. ശരത് മേനോന്‍

*****************************************************************

ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

I AM GOD...!!!

Now, something which i am going to tell here is a much old beaten to death topic, but still an unanswered question. "The Existence of GOD". Those who are not interested to read further or those who doesn't want to board the wagon again have the full freedom to leave this Page.

Many people say that there is no one called as GOD or GOD doesn't exist. Till one point of time, i used to debate and correct them,But later i left that try when i realized that the existence of GOD is not something which we should try to imbibe in other by words, but they have to experience themselves to know. Atheists say that, they don't believe in something which they can't see. They are skeptical or rather absolutely doesn't believe that there is someone called THE ALMIGHTY, because they can't see HIM. One quick question over here. When i send an e-mail, the recipient cannot see me in person. All he can see is an e-mail id. Does it mean that I do not exist, because he cannot see me? When you talk on phone, i cannot see you. Does that mean, you do not exist? No. You exist. Your presence is felt through a medium. E-Mail is a medium which says that is me and telephone is another medium which says i am alive.Similarly, GOD marks HIS presence through a medium. He doesn't come all of a sudden in a golden robe with twinkling stars and with lightning and Aura. GOD appears as a medium. Now what is that medium through which GOD appears? It's YOU...and ME...

From a personal experience, I have seen GOD many times. When i had a tragic bike accident and when i was lying on a road in mysore in a cold december night for 6 hours with bleeding, I saw GOD in the form of an engineering student. Among the crowd who  gathered around me and were just talking to each other without trying to save me, I saw a girl called Shwetha, who had the courage to take me to the hospital despite the comments from the mob. I Saw GOD  there. He chose her as a medium. Now this is my personal experience.  In your life, you might have come across various situations where you are truly helpless. The state where money doesnt even have the value of paper. The situation where you cannot do anything but to stare. At those moments, there would be someone or the other who had come to your rescue. Be it anyone. The one's whom you know or you doesn't. Who do you think that was and why did they help you out? It was GOD's will and his decision.To write a piece of note, you need a pen. With your bare fingers, you cannot do that. Same is the case with GOD. He make use of you or me or anyone but make sure that the needy gets help at the right place and at right time.

Now about idol worshiping. I am not against or for this ritual. GOD is present everywhere and in every form. Then what is the need of an idol? Good question. Why do people go to temple if GOD is present everywhere? That is because of something called the "Positive Energy". The atmosphere in a temple is quite positive with mantras or people praying and with sanity. So when you visit  a temple or church and spent some time over there, you inturn gets charged. The positive energy flows to you and your Aura turns to a positive form. For every human, there is something called as an "Aura" at all the time. When he does a good deed, it brightens up and when he is doing something not so good, then it diminishes. Aura is something which makes one to be optimistic and to progress in Life. When one goes to a temple, he gets peace of mind because the atmosphere in there. Is it the same if he is visiting a Bar? Definitely Not!  The idol in temple is nothing but a shape which we believe is GOD. Until a sculptor had found it, it was just a mere stone. Then he shaped it,molded it and made an idol. The idol is given powers or positive energy by poojas, prayers and chanting mantra's. Now that is not a stone anymore. But resemblance of GOD. When we look at an Idol and close eyes and when we pray, we don't remember the sculptor who made it. Neither we think about the Stone in pre idoling stage. All we think about is GOD and pray to him. So what is the Idol doing there? When we open our eyes and see, we find an idol there and we feel satisfied to see the replica of GOD out there. That idol is just a representation of GOD for our satisfaction. When we look at the photo of Mahatma Gandhi, we dont think about the artist who painted it, but inturn we think about Gandhi. Similarly, when we look at an idol, we just think about GOD and that is where an idol is necessary. Even if you dont go to a temple, rather you sit in your room and pray with your eyes closed, i am sure GOD would be listening to it, because HE doesn't need any form in particular and is everywhere.

So what is the conclusion over here. Does GOD exist or NOT? Certainly he does. He exist in the form of you and me. The GOD is within ourselves. Knowingly or unknowingly we have "Played the Role" of a GOD to someone who was in need. If i recall, i would have a huge list where i saw this Human form of GOD. It is we who have to decide that we should be a GOD or a SATAN. It doesn't take much to change some one Else's world. All you need is a heart of compassion and a willingness to be generous. We definitely are not going to take anything with us when we die. All we do throughout our life is to work hard  today to build a better tomorrow. But there are people who neither have a today nor a tomorrow. Be kind to them. It is said, "Aham Brahmasmi", meaning "I am GOD". It means GOD is not a second person. It's we ourselves. Next time, when you buy a biscuit from a shop and if you see a stray dog looking at you, please do not hesitate to give him a biscuit. It is your chance to play the role of a GOD. Every creature in this world is GOD's creation. So be nice to everyone. Afterall, man is a social animal.

-Sarath Menon .G

ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

The Inner Sight

Time is 6:00 P.M.

I was waiting on the platform with a heavy heart. Life was never like before. I realize that there is no value for Sincerity in this world. May be this would be the last journey of my life. Yes... I have decided!!!

I heard the whistling sound of the engine from a distance. The train is coming. The train which is going to relieve me from all the pain i am going through. Little did i knew, that this journey is gonna change my life forever.

The train had slowly approached the platform and i boarded it with my bags. It took me  a while to find my compartment and berth. Finally, i reached there. To my surprise, there was a man already seated in my berth, looking out of the window. He was somewhere in his 60's.Decently dressed and even had a goggles. He looked like a gentleman. But i was irritated to find someone else in my seat. Moreover, i did not want anyone to disturb me among the mental trauma i am going through.

"Excuse Me, Thats my seat"

"Oh... I am Sorry.Please be seated"

He moved a little and i occupied my window seat. I wished if the compartment was empty so that i would get some peace of mind.

I ignored the surrounding and began to think once again about my decision. I am not a coward. I never did anything wrong, but still Life is a bitch for me. I dont want to live in this dirty world anymore and i am not bothered about anyone else. I cant live rest of my life with this pain and the pricking memories. Tonight, before this train reaches its destination, i would bid farewell to this world. Thats why i chose and overnight journey. Because, after 10 PM all the passengers would be sleeping and if i jump out of the train, my death would be certain.

I took out my mobile and set the Alarm at 2:00 A.M. That was the time i had chosen to end my life. At 2 AM i would be jumping out of this train and pay my revenge for all those who pushed me to take this decision.8 more hours remaining....

The train started moving slowly and i was taken back to my memories....

**************************************************************

Life had been tough throughout the past but it also had its share of goodness for me. I thought it was my luck from the previous birth to have a girl like Varsha. She was beautiful and bold. Her eyes had a special magic and looking at them, makes me forget all worries of my life. She came to my life accidently and then slowly became a part of my life.

We had been working together  and like everyone else our love blossomed in fast pace with heavy bonding and passion.Varsha was a practical girl where as i used to live without bothering much about the future. We were in a relationship for 5 long years and i dont know how she could betray me all of a sudden. I gave her care, love  and always tried to make her happy.I never bothered about myself or others. All i wanted is to make her happy. But why do some people play with others life?

Yesterday when i went to Varsha's house with my parents to talk about our relation and to take it to the next step, but surprisingly she rejected my alliance.She was behaving as if she dont even know me. I was shocked. The girl who was in love with me for the last couple of years had started behaving different all of a sudden. She talked a lot that day. She humiliated and insulted me. Not only me, she even blamed my parents and when we got out of that house, the looks I saw on my parents' face are still pricking me.

I knew Varsha was a practical girl. But i did not realize, when it comes to mariage, girls will always go for a guy who is well settled and who can offer a paradise than a guy with whom she has to share his sorrow and joy. I am not blaming anyone for my fate. But i had loved her so much that i cannot think of anyone else and i cannot live rest of my life with this pain. That is why, i decided to end my life.

***************************************************************

"What is the time?". The old man next to me asked.

I was brought back from my memories.

"Uhh...What?"

"The time. What is the time?"

"Its 9:00 P.M"

"Thank you. Still a long journey left" , he said.

But i was in no mood for a small talk. I ignored him and looked out of the window. He was waiting for my response, but i just kept quiet.

"Where are you heading to?" , he again tried to spark a conversation

"Bangalore."

"Oh... That must be a nice place. I have heard about it. But never visited."

"You dont need a passport to go to Bangalore", I said with sarcasm to keep him quiet. But his lips were not sealed

"Ha Ha.. Thats true. But you know, some times you wont be able to do what you want to do even if you try for it"

"What do you mean?"

"I just said, the stuff called Life is very unpredictable".

That sentence he said, sparked in me. Is he pointing to my decision of  ending my life?Does he know me?Does he know about Varsha? Is he talking by knowing my story? A 100 questions arised in me.

"Yea, thats right. Life is unpredictable. And unpredictability is something which we should be scared of" , I said.

"Its not like that. If you know about your future or if you know about what is going to happen to you tomorrow, then you wont be having the force to live today. All of us are living today because we dont know about our tomorrow. And what is driving us to live today? That is HOPE."

A man who is dumb by birth is living in hope that he would be able to talk tomorrow. A deaf guy lives in hope that he would be able to hear his mom calling out his name in future. A blind man is living in constant hope that one day the ray of light would kiss his eyes. It is hope that drives us to live today and to make a better tomorrow"

"Are you a philosopher or something?", I asked in surprise. Slowly i was getting interested in his talks. It made perfect sense to me.

"I am not a philosopher.I work as a teacher."

"That is why you have plenty of advices. But reality is hard", I said with a smile.

"Ofcourse, reality is hard. But you win over it when you face it. Life is not a bed of roses. Tell me, dint you feel scared and tensed during the day of your final exam at school? But you faced it and got through it. Now if you look back, wasn't that a simple thing?"

"Life is not about exams. There are more crazy things than that". I was getting quite angry at that moment.

"Son, Life is just like an exam.The only difference is, its not in an examination hall or you dont have a paper to write down the answer"

It was then we heard a someone singinga hindi song on top of his voice. His sound was standing apart amidst the noise in the training. He was not singing the song, but crying it loud on top of his voice. He approached our compartment. It was a beggar crawling on his knees with a dirty steel plate on one hand and singing out loud. I just ignored him and looked out of the window. But the old man next to me took out few coins from his pocket and gave it to the beggar. He thankfully gave a smile and went to the next compartment.

"Now, why did you think that i gave him the coins i had?", He asked.

"I dont know. May be you wanted to be in the good books of God and want to secure your position up above after death."

"Hahaha...defenitely not. Giving alms to secure your position after you die is just like bribing God.", he said and smiled. This time he scored in making fun of me. He continued,

"I gave him that coin because the 1 or 2 Re in my wallet would value more when it is given to him. With 2 Re, i cannot do much and it might lie unused in my wallet for many months. But the same 2 Re could fetch a tea for him and may be that Tea would be the only thing he would get to have for the day. Instead of keeping unused in my wallet, isnt it better to make it useful to someone else?"

"True...", I said in guilt.

"Now, everyday is an exam for him. He is facing it.Then why can't you?"

"Me??? What?"

"No, i just said in General. There are people who stand still when life throws them challenges. Like the kids who fail in their board examination, or a broken heart, or an employee who is fired from job etc. Life would be thrilling only when you face it and get over. Now that kid has one more year to study well and appear for the exam. The broken heart will have someone else better than his ex waiting for him and the employee would get a job 100 times better than the old one. But very few people have the guts to face it. Majority dont even try to attempt and simply finish their life. When you have not even attempted how can you be sure that you will fail?

Life is a journey. Only the mighty ones have the strength to complete the journey...! It we ourselves who prove if we are strong or not..."

His words were a new experience to me. I just kept quiet and thought about myself. What had i been thinking? The girl whom i loved had ditched me and my world seemed to come to an end.But this man had just opened a door of hope to me. Is he telling all these by knowing my story? His words had just sparked up a flame in me.

Time had passed by.It was the wee hours of the night and the co passengers were sleeping. But the man next to me was still awake as if he is waiting for something to happen.

"Are you not sleeping?", I asked.

"Not yet."

I couldnt stop thinking about all what he said.They were ringing in my ears and i was getting inspired each time i thought about it. The cool breeze from outside was kissing my forehead. There was an explosion happening inside me. I have never experienced such a situation before.

Slowly the speed of the train got reduced. It was nearing a station. The old man slowly told me,

"I am getting down in this station. It was nice travelling with you.Even if you forget all the things which i have told, just remember the first thing which i said. HOPE. That keeps your life moving. God bless you..."

He slowly stood up and opened his side bag. He took a bundle of sticks from his bag and joined them together to make it a cane. Slowly he started walking by hitting the cane on the floor. He was Blind...

Suddenly the alarm in my mobile started ringing. It showed "2 A.M!!!"
Knowingly or unknowingly, i pressed the ignore button.

ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Ek Chotti Si Love Story

To Read this malayalam entry please download manorama font from below link
http://www.manoramaonline.com/mmfont/Manorama.ttf

ടീന... 

അതാണവളുടെ പേര്. അവളെ ഞാന്‍ ആദ്യമായ് കണ്ടത് എന്നാണു? എന്റെ കൂട്ടുകാരന് സണ്ണിയെ കാണാന്‍ പോയ ആ ദിവസം. സണ്ണിയുടെ വീടിനു അടുത്ത് തന്നെ ആയിരുന്നു അവളുടെ വീടും. വളരെ അവിചാരിതമായാണ് ഞാന്‍ അവളെ കണ്ടത്. സണ്ണിയെ കാത്തു അവന്റെ വീടിന്റെ അടുത്തുള്ള ചായ കടയുടെ മുന്നില്‍ നിക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ അത് വഴി കടന്നു പോയി. എന്റെ ടീന...

അവളുടെ ആ നോട്ടം ഇന്നും എന്റെ മനസ്സിലുണ്ട്. ഹോ... ഏതൊരുവനെയും കൊല്ലുന്ന‌ തരത്തില്‍ ഉള്ള ഒരു നോട്ടം. അവളുടെ ആ നടപ്പ് കാണുമ്പോള്‍ എന്റെ ഉള്ളില്‍ ഒരായിരം പൂതിരി കത്തും. ഷീ ഈസ്‌ സ്മാര്‍ട്ട്, ഷീ ഹാസ്‌ എ സ്റ്റൈല്‍ ആന്‍ഡ്‌ ഷീ ഈസ്‌ സെക്സി ടൂ. അടുത്ത ഇടക്ക് ആരോ ഇങ്ങനെ പറയുന്നത് കേട്ടല്ലോ. ആരാ അത്. ആരെങ്കിലും ആവട്ടെ. ലോകത്തിലെ എല്ലാ കാമുകന്മാരും പറയുന്നതാവും ഇത്. എന്നെയും അവള്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇല്ലെങ്കില്‍ എന്റെ ശബ്ദം കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ അവള്‍ എന്തിനു വീടിന്റെ ബാല്‍ക്കണിയില്‍ വന്നു നില്‍ക്കണം. അവള്‍ എന്നെ തന്നെ നോക്കി നില്കും. ഞാനും...

 "ടീനാ..."

ആരോ അകത്ത് നിന്ന് വിളിക്കുന്ന ശബ്ദം. അവള്‍ പരിഭ്രമിച് ഓടിപോയതും എനിക്ക് ഓര്‍മയുണ്ട്, ഒരു നിരാശ തോന്നിയെങ്കിലും അന്ന ആണവളുടെ പേര് എനിക്ക് മനസ്സിലായത്. അതില്‍ സന്തോഷം തോന്നി. പിന്നീട് അതൊരു പതിവായ്‌. ഞാന്‍ എന്നും അവളുടെ വീടിനു മുന്നില്‍ പോയി നില്‍ക്കും. എന്നെ കാത്ത് അവള്‍ ബാല്‍ക്കണിയില്‍ ഉണ്ടാവും. കണ്ടില്ലെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ചെറുതായ് എന്തെങ്കിലും ശബ്ദം ഉണ്ടാകും. അപ്പോള്‍ എവിടെ ആണെങ്കിലും അവള്‍ തീര്‍ച്ചയായും ബാല്‍ക്കണിയില്‍ വരും. കുറച്ച് നാള്‍ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ അടുത്തുള്ള ചായ കടകാരന്‍ ഞങ്ങളെ ശ്രദ്ധിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പക്ഷെ അതൊന്നും എനിക്ക് ഒരു പ്രശ്നമായിരുന്നില്ല. അവള്‍ എന്ടെത് മാത്രമാനെണ്ണ്‍ ഞാന്‍ മനസ്സില്‍ ഉറപ്പിച് കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ലോകവും സമൂഹവും ഞങ്ങളെ അന്ഗീകരിക്കുമെണ്ണ്‍ തോന്നുന്നില്ല. മിക്ക പ്രണയ കഥയിലെയും പോലെ പണക്കാരിയായ നായിക. ദരിദ്രനായ നായകന്‍.അന്നന്നത്തെ ആഹാരത്തിനു വേണ്ടി കഷ്ടപെടുന്ന നായകനോട് നായികയ്ക്ക് സ്നേഹം.ഇതൊക്കെ എത്രയോ കണ്ടിരിക്കുന്നു. പക്ഷെ പ്രണയത്തിന്‍ മാറ്റമില്ല.പ്രണയിക്കാന്‍ ജാതിയും മതവും ഭാഷയും സൌന്ദര്യവും ഒന്നും ആവശ്യമില്ല. രണ്ടു മനസ്സ് മാത്രം മതി. അത് വല്ലോം ആ അലവലാതി ചായകടക്കാരന്‍ മനസ്സിലാകുമോ? അല്ലെങ്കിലും മറ്റുള്ളവരുടെ കാര്യത്തില്‍ നാടുകാര്‍ക്ക് എന്താ ശ്രദ്ധ. എന്നെ പോലുള്ള ഏതെങ്കിലും രണ്ടു  കമിതാക്കള്‍ സ്വൈര്യമായ് എവിടെ എങ്കിലും മാറി ഇരുന്നു ഒന്ന് സല്ലപിച്ച്ചാല്‍ ഉടനെ ഇറങ്ങിക്കോളും കമ്പും കോലും കുര്രുവടിയുമായ്. അത് വേറൊന്നും കൊണ്ടല്ല. നല്ല പരിശുദ്ധമായ അസൂയ.

എന്റെ എല്ലാ ദിവസത്തെയും മുടങ്ങാത്ത പരിപാടിയായ് മാറി ടീനയുടെ വീടിന്റെ വാതില്കല്‍ ചെന്ന വായും പൊളിച്ച് നില്‍ക്കുക എന്നത്. ഒരു നാള്‍ അവളെ ബാല്‍ക്കണിയില്‍ കണ്ടില്ല. ഞാന്‍ ചെറുതായ് മുരടനക്കി നോക്കി. വന്നില്ല. ഞാന്‍ ഒന്ന്‍ കൂവി നോക്കി. വന്നില്ല. ഞാന്‍ ഒന്ന് അമറി നോക്കി. വന്നു. നല്ല തൊണ്ട വേദന വന്നു. അതിനടുത്ത ദിവസവും അവളെ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. തുടര്ന്ന്‍ ഒരാഴ്ച ഞാന്‍ അവളെ കണ്ടില്ല. എനിക്ക് വല്ലാത്ത ഒരു പേടി തോന്നി. എന്നെ പോലോരുതനെ ഒരു പെണ്‍ നോക്കുന്നത് തന്നെ വല്യ കാര്യം.അപ്പൊ ഞാന്‍ സ്നേഹിക്കുന്ന എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്ന പെണ്ണിനെ ഒരാഴ്ചയായ് കാനാതിരിക്കുംപോഴുള്ള അവസ്ഥ ഒന്നാലോചിച് നോക്ക്. അസഹനീയം. അവളെ കാണാതെ ഞാന്‍ ആകെ നിരാശനായ്. സണ്ണിയോടു ചോദിച്ചപ്പോള്‍ അവള്‍ മാത്രമല്ല അവളുടെ വീട്ടില്‍ ഉള്ള ആളുകളെ എല്ലാവരെയും കണ്ടിട്ട് ഒരാഴ്ച്ചയായ് എന്നവന്‍ പറഞ്ഞു. അവര്‍ താമസം മാറി പോയിരിക്കുന്നു. എനിക്ക് അത് സഹിക്കാനായില്ല. അന്ന്‍ രാത്രി എനിക്ക് ഉറങ്ങാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. ടീനയെ കുറിച്ചുള്ള മധുര സ്വപ്നങ്ങള്‍ കണ്ടും അവള്‍ പോയതോര്തുള്ള കണ്ണീരു തുടച്ചും ഞാന്‍ രാത്രി വെളുപ്പിച്ചു.

രണ്ടാഴ്ച അങ്ങനെ കടന്നു പോയി. അവളെ എനിക്ക് മറക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. വല്ലാത്ത ഒരു ടിപ്പ്രശന്‍. അങ്ങനെ ഒരു നാള്‍ അവളെ കുറിച്ചുള്ള ഓര്മകലുമായ് നിരാശനായ് ഞാന്‍ ബീച്ചില്‍ കൂടി നടക്കുമ്പോള്‍ പരിചയമുള്ള ഒരു സുഗന്ധം എന്നിലേക്കൊഴുകി എത്തി. ഞാന്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള്‍ അതവളായിരുന്നു. എന്റെ ടീന. എനിക്ക് എന്റെ കണ്ണുകളെ വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അവള്‍ എന്റെ അരികിലേക്ക് ഓടിയെത്തി. അവളുടെ കണ്ണുകള്‍ ഈറനണിഞ്ഞിരുന്നു.എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ അവളുടെ മുഖം സന്തോഷം കൊണ്ട് തുടുത്തു. പരസ്പരം ഇന്നേ വരെ ഒരു വാക്ക് പോലും സംസാരിചിട്ടില്ലെങ്കിലും ഞങ്ങള്‍ തമ്മില്‍ യുഗാന്തരങ്ങളുടെ ബന്ധം ഉണ്ടെന്ന്‍ തോന്നി പോയി. ഞാന്‍ അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ നോക്കി. അപ്പൊള്  ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരിയോടെ, ഒരു ചെറു നാണത്തോടെ അവള് എന്ടെ കണ്ണുകളിലെക്ക് നോക്കി പറഞ്ഞു

"ബൌ...ബൌ... ബൌ..."

എന്ടെയുള്ളില് ഒരായിരം വസന്ദം പൂത്തു. ഒരായിരം പൂത്തിരി കത്തി. ഞാന് അവളൊട് പറ‌ഞ്ഞു

"ബൌ ബൌ ബൌ ടൂ"

കന്നി മാസത്തിലെ സൂര്യന് ഞങ്ങളെ നോക്കി ചിരിച്ചു..,

***************************************************************************************************************

-ശരത് മേനോന്.

ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Pachavelicham - An Award Film

പച്ച വെളിച്ചം - An Award Film

വര്ഷം 1985. നഗരത്തിലെ തിരക്കുകളില്‍ നിന്നൊഴിഞ്ഞ ഒരു ഗ്രാമം. വൈദ്യുതി എന്താണെന്ന് പോലും അറിയാത്ത നാട്ടുകാര്‍. എങ്ങും ശ്മശാന മൂകത. അങ്ങിങ്ങായ്‌ ഒറ്റപെട്ടു നില്‍ക്കുന്ന കുടിലുകള്‍. ആ കുടിലുകളില്‍ മങ്ങിയ റാന്തല്‍ വിളക്കുകള്‍. ആ റാന്തല്‍ വിളക്കില്‍ വീനെരിയുന്ന ഈയാമ്പാറ്റകള്‍. ചെറ്റ കുടിലില്‍ വൈകുന്നേരത്തെ കഞ്ഞിക്കായ് കാത്തിരിക്കുന്ന കുട്ടികള്‍. അടുക്കളയിലെ മെഴുക്കു പുരണ്ട ഒരു കോണില്‍ ഒരു ചരുവം. തീ ഉതി തീ ഉതി തീരാരായ വീട്ടമ്മ. അടുപ്പില്‍ എന്തിനോ വേണ്ടി തിളയ്ക്കുന്ന സാമ്പാര്‍..

സന്ധ്യ മയങ്ങുന്ന നേരം . ഗ്രാമത്തില്‍ ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. വഴിയിലെങ്ങും ഇരുട്ട്. അമ്പല കുളത്തിന്റെ അടുത്തുള്ള ചെരുവില്‍ ചാത്തനും, ഗോവിന്ദനും , പാക്കരനും അക്ഷമയോടെ കാത്തിരിക്കുന്നു. ചാത്തനും ഗോവിന്ദനും പാക്കരനും കുട്ടികാലം തൊട്ടേ കലിക്കൂട്ടുകാരായിരുന്നു. ഇപ്പോള്‍ വാര്‍ധക്യത്തിന്റെ പടി വാതില്‍ക്കല്‍ എത്തി കുഴിയിലേക്ക് കാലും നീട്ടി ഇരിക്കുന്നു. ചാത്തന് മേമന ഇല്ലത്തെ തിരുമേനിയുടെ വീട്ടില് കൂലിപ്പനി ആയിരുന്നു. മകളെ കല്യാണം കഴിപിച്ചു അയച്ചതിന് ശേഷം കുടിലില്‍ ചാത്തന്‍ ഒറ്റയ്ക്കായ്. ഗോവിന്ദന്റെ സ്ഥിതിയും ഏറെ വ്യത്യസ്തമായിരുന്നില്ല. നല്ല പ്രായത്തില്‍ പ്രമാണിമാരുടെ പറമ്പിലെ തെങ്ങ് കയറിയും തേങ്ങ കട്ട് വിറ്റും കിട്ടുന്ന കാശിനു കള്ള് കുടിച്ചു ജീവിതം പാഴാക്കി. ഒരു കല്യാണം കഴിക്കാന്‍ അന്ന് തോന്നാഞ്ഞതില്‍ ഈ 70ആമ് വയസ്സിലും ഗോവിന്ദന്ന് ഖേതമുന്ട്ട്. ആ വിഷമം തീരുന്നത് പാക്കരനെ കാണുമ്പോഴാണ്. പാക്കരന്റെ കെട്ട്യോള്‍ ദാക്ഷായണി ഒരു ദിവസം പോലും പാക്കരന് മനസാമ്മാതാനം കൊടുക്കാറില്ല. വൈകുന്നേരം മണി ആകുമ്പോഴേ ദാക്ഷായണി കുടിലിന്റെ മുന്നില്‍ കുട്ടിചൂലുമായ് പ്രത്യക്ഷപെടും. പാക്കരനേയും കാത്ത്. മൂവരുമ് ദിവസവും ഒത്തു കൂടാരുല്ലതു ഈ അമ്പല കടവിന്റെ അടുത്താണ്. അവരുടെ ജീവിതത്തില്‍ ആശ്വാസം കിട്ടുന്ന ഏക സമയം ഈ കുടികാഴ്ചയാണ്.

അങ്ങകലെ ഒരു മിന്നാമിനുങ്ങിന്റെ നുറുങ്ങു വെട്ടം പോലെ ഒരു വെളിച്ചം. ആരോ ചൂട്ടുമ് കത്തിച്ചു പിടിച്ചു വരികയാണ്. ചാത്തനും ഗോവിന്ദനും പാക്കരനും മുഖാമുഖം നോക്കി. എല്ലാവരുടെയും കണ്ണില്‍ ഒരു ആകാംഷ. പതുക്കെ പതുക്കെ ആ വെളിച്ചം അടുത്തെത്തി. അത് തെക്കെപുരയിലെ നാരായണന്‍ ആയിരുന്നു. നാരായണന്‍ , അവരുടെ സുഹൃത്താണ്. വയസ്സ് കഴിയാരായ് . നാരായണനും ചാത്തനെയും ഗോവിന്ദനെയും പാക്കരനേയും പോലെ ആ ഗ്രാമത്തിന്റെ ജീവിക്കുന്ന അവശേഷിപ്പാണ്. വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുന്പ് ദിവാന്മാര്‍ ആ ഗ്രാമം ഭരിച്ചിരുന്നപ്പോള്‍ നാരായണന്‍ ദിവാന്റെ വസതിയിലെ അടുക്കള പണിക്കാരനായിരുന്നു. നാരായണന്റെ ഭാര്യ ഗോമതിക്ക് പരാതി ഒഴിഞ്ഞ നേരമില്ല.

നാരായണനെ കണ്ടതും മുഉവരുറെയും മുഖം പ്രസന്നമായ്. സന്ധ്യ മങ്ങി കഴിഞ്ഞു. ചീവിടുകലുടെ കരച്ചില്‍ കൂടി കൂടി വരുന്നു. നാരായണനും അവരുടെ കൂടെ ഇരിപ്പുറപ്പിച്ചു.

നാരായണന്‍ : പോയോ ?

ചാത്തന്‍ : ഇല്ല

ഗോവിന്ദന്‍ : എന്താ വയ്കിയെ?

നാരായണന്‍ : ആ...വൈകി

പാക്കരന്‍ : വൈകിയപ്പോ, ഇന്നിനി വരുമെന്ന കരുതിയില്ല

നാരായണന്‍ :  വരാതിരിക്കാന്‍ പറ്റുവോ?

ചാത്തന്‍ : ഗോമതിക്ക് എങ്ങനുണ്ട് ?

നാരായണന്‍ : അങ്ങനെ തന്നെ

ഗോവിന്ദന്‍ : (അക്ഷമയോടെ) വരില്ലേ?

നാരായണന്‍ : വരാതിരിക്കില്ല.

പാക്കരന്‍ : പണ്ടത്തെ പോലെയല്ല. ഇപ്പൊ എനിക്ക് തീരെ വയ്യ. നടക്കാനും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ട്. പിന്നെ ഇക്കാര്യമായതോണ്ട

ചാത്തന്‍ : വയ്യായ്ക എനിക്കുമുണ്ട്. ഇനി എത്ര കാലം ഉണ്ടെന്ന. ഹാ... മരിക്കുന്നത് വരെ ഇതെങ്കിലും മുടങ്ങാതിരുന്ന മതിയായിരുന്നു.

നാരായണന്‍ : ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ .... വരുന്നുണ്ട്.

(മൂവരുമ് ആ ഭാഗത്തേക്ക് നോക്കി. അമ്പല കുളത്തില്‍ നിന്നും കുളി കഴിഞ്ഞു തിരുമേനിയുടെ ഭാര്യ ജാനകി നടന്നു വരുന്നു.കൈയില്‍ സോപ്പും തോര്‍ത്തും. ഈറന്‍ മാറി നനഞ്ഞൊട്ടിയ ശരീരവുമായ് ജാനകി കടന്നു പോയി )

ഗോവിന്ദന്‍ : ഹോ... വര്‍ഷമെത്ര കഴിഞ്ഞു എന്നിട്ടും ഒരു മാറ്റവുമില്ല.

പാക്കരന്‍ : ഹാ... ഇനി ഇത് എത്ര നാള്‍ കൂടി കാണാന്‍ കഴിയുമെന്ന ?

നാരായണന്‍ : എന്നാല്‍ ഞാനിറങ്ങുന്നു. നാളെ കാണാം. രാത്രി യാത്രയില്ല... ************************************************************************************************************************ നാരായണന്റെ കുടില്‍.

രാത്രി. ചിവിടുകലുറെ കരച്ചില്‍ ഉച്ചസ്ഥായിയില്‍ ആയി . കുടിലിന്റെ ഉമ്മറത്തെ റാന്തല്‍ വിളക്കില്‍ നോക്കി എന്തോ ആലോചിച്ചിരിക്കുന്നു നാരായണന്‍. അകത്തു ഭാര്യ ഗോമതി എന്തോ പിറുപിറുക്കുന്നു. ഗോമതിക്ക് നാല്പതിനോടടുക്കുന്ന പ്രായം. ആ ദമ്പതികള്‍ക്ക് കുട്ടികളില്ല. . കുടിലില്‍ നാരായണനും ഗോമതിയും മാത്രം. സമയം കടന്നു പോകുന്നു. ചുറ്റുവട്ടത്തുള്ള കുടിലുകളിലെ വെളിച്ചം കേട്ടിരിക്കുന്നു. മണ്ണെണ്ണ തീര്‍ന്നതിനാല്‍ റാന്തല്‍ വിളക്കിന്റെ പ്രകാശം മങ്ങി തുടങ്ങി .അകത്തു ഗോമതി ഉറങ്ങാനുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്.

അപ്പോള്‍ നാരായണന്‍ ഒരു കാല്‍പെരുമാറ്റം കേട്ട്. ഈ അസമയത്ത് തന്റെ കുടിലിലേക്ക് ആര് വരാന്‍ ആണ്? നാരായണന്‍ ആശങ്കയിലായ്. അപ്പോള്‍ കാല്‍പെരുമാറ്റം അടുത്ത് അടുത്ത് വന്നു.

നാരായണന്‍ : ആരാ?

ആഗതന്‍ : ഞാന്‍ ആന്നേ

നാരായണന്‍ : ഞാന്‍ എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ ?

ആഗതന്‍ : ഒരു കള്ളന്‍ ആന്നേ

നാരായണന്‍ : ആ...കള്ളനോ... എന്താ ഈ വഴിക്ക്

കള്ളന്‍ : അത്... 2 ദിവസമേ ഒന്നും കിട്ടിയില്ലേ

നാരായണന്‍ : ആ... കേറി ഇരിക്ക്....

കള്ളന്‍ : വേണ്ട...ഞാന്‍ ഇവിടെ നിന്നോളാം

നാരായണന്‍ : എന്താ വേണ്ടത്?

കള്ളന്‍ : എന്തായാലും മതിയേ

നാരായണന്‍ : ഇവിടെ....അങ്ങനെ വില പിടിപ്പുല്ലതായ് ഒന്നുമില്ല.

കള്ളന്‍ : ഓ... നാരായണന്‍ : അകത്തു ഒരു തടി പെട്ടി ഇരിപ്പുന്റ്റ്. അതിനകത്ത് വല്ലതും കാണും. ചെന്ന നോക്ക്

കള്ളന്‍ : ഉവ്വ്. നാരായണന്‍ : ഭാര്യ അകത്ത്തുന്റ്റ്.

കള്ളന്‍ : ഉണര്ത്തില്ല.

നാരായണന്‍ : ചെല്ല്

സമയം കടന്നു പോയി. അകത്തു എന്തൊക്കെയോ തട്ടും മുട്ടും ശബ്ദങ്ങളും കേള്‍ക്കുന്നു. നാരായണന്‍ വിദൂരതയിലെക്ക നോക്കി കണ്ണും നട്ടിരിക്കുന്നു, ഏകദേശം 2 മനിക്കൂര് കഴിഞ്ഞ കള്ളന്‍ പുറത്ത് വന്നു.

നാരായണന്‍ : എന്തേ

കള്ളന്‍ : ഒന്നും കിട്ടിയില്ല

നാരായണന്‍ : പിന്നെ ഇത്രയും നേരം?

കള്ളന്‍ : അത്... ഞാന്‍ ഇറങ്ങുന്നു

നാരായണന്‍ : കയ്യില്‍ വെളിച്ച്ചമുന്ടോ?

കള്ളന്‍ : ഇല്ല നാരായണന്‍ : നില്ക്. ചുട്ടു കത്തിച്ചു തരാം

കള്ളന്‍ : ഓ...

നാരായണന്‍ : ഇതാ ചുട്ടു... ഇഴ ജന്തുക്കള്‍ ഉള്ളതാ... സുക്ഷിച്ചു പോണം

കള്ളന്‍ : ഓ... നാരായണന്‍ : ഇനിയും വരുമോ?

കള്ളന്‍ : വരാം.

നാരായണന്‍ : വരണം....

കള്ളന്‍ ചുറ്റും കത്തിച്ചു ഇരുട്ടിലേക്ക് നടന്നു നിങ്ങി. അകത്തു നിന്നും ഗോമതിയുടെ ശബ്ദം ഉയര്‍ന്നു.

ഗോമതി : മനുഷ്യാ നിങ്ങള്‍ വന്നു കേടക്കുന്നുന്ടോ ?

നാരായണന്‍ ആ കള്ളന്‍ പോയ വഴിയിലേക്ക് നോക്കി ആത്മഗതം നടത്തി :

അയാള്‍ ഇനി വരില്ലേ? വരുമായിരിക്കും....

കരിന്തിരി കത്തിയ് മണ്ണെണ്ണ വിലക്ക് നാരായണന്‍ ഉതി കെടുത്തി. മണ്ണെണ്ണ ടീര്‍ന്നതോ കൊണ്ടോ മറ്റോ, അപ്പോള്‍ ആ റാന്തല്‍ വിളക്കിനു പച്ച വെളിച്ചമായിരുന്നു. *************************************************************************************************************** - ശരത് മേനോന്‍

ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Tomorrow...

Vikram was walking into the dark, unknowing where he is going. The cold night was filled with darkness. There was no sound except from the mild cry of a lonely owl. He walked with strong foot steps, amidst the fog. The parallel rails which were running beside him saw no end. He felt, the railway track which is stretching beside him is leading to the end of the world. He had no desire, no wish to fulfill. No responsibilities or no fear. The only question in front of him was , “What Next?”

Vikram had no clue of what he is doing. He was driven by an unknown force. There were several trains which ran on a fast pace over the track which he is standing right now, carrying a thousand lives, a million hopes and a billion dreams. This life is a miraculous adventure, where no one knows what happens in the next moment. He had decided to leave this nasty life and to explore the unknown world. It was then he noticed someone lying in a distance on the track. At first, He couldn’t identify what it was. It seemed like a bundle. Or was it a mirage? Is it an illusion or is it really a dead body?

Click here to read further







ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

ഹൃദയത്തിലൊരു ചെറു മുറിവുല്ലോരീ രാവില്‍
ഒരു തരി സുഖമുണ്ടോരാ നാളകള്‍ തന്‍ ഓര്‍മയില്‍
ജീവന്‍റെ ഒരു ചെറു നിശ്വാസം തന്നിലും
ഓര്‍മ്മകള്‍ മായ്കാത്ത ആ വെന്‍ നിലാവിലും
ഓമനിചീടുമാ ജന്മ സാഭാല്യത്തിനെ
ഒര്കുമിന്നെപോഴും നീ തോട്ടാ മുത്തിനെ

കാത്തുവെയ്ക്കുന്നു ഞാന്‍ തൂ വെന്‍നിലാ രാവില്‍
ആരാരും കാണാതെ നീ തന്ന ചുംബനം
ഓമനിക്കുന്നു ഞാന്‍ ആ നിലാ പൊയ്ക തന്‍
തീരത്ത് ഞാന്‍ തൊട്ട നിന്‍ വിരല്‍ സ്പന്ദനം

അറിയാതെ ചെയ്തൊരാ തെറ്റുകലോക്കെയും
പറയാതെ നീ ഇന്ന് കാത്തുവേച്ച്ചെങ്കിലും
പ്രാണന്റെ പാതി ഇന്നടര്‍ വീണു പോകവേ
ഒരു കുത്ത് വാക്കുമായ് നീ എന്നെ നോക്കിയോ?

അറിയുന്നു ഞാന്‍ നിന്റെ വേദനകള്‍ ഒക്കെയും
അറിയുന്നു ഞാന്‍ നിന്റെ രോഷങ്ങലോക്കെയും
നിസ്സഹായനായി ഞാന്‍ നില്കുമീ നേരത്ത്
ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി അര്‍ഹിപ്പതില്ലെയോ?

മാഞ്ഞ്ഞ്ഞു പോകുന്നോരാ ഓര്‍മ്മകള്‍ തന്നിലും
കീഴടക്കീടുമാ നോവുകള്‍ എങ്കിലും
പാതി കെള്ക്കുന്നോരാ ശബ്ദതിലെപ്പോഴും
നിന്‍ നാമം അറിയാതെ ചൊല്ലുന്നു ഇപ്പോഴും

Pokkiri Raja - Review

വളരെയേറെ പ്രതിക്ഷകലോടെയാണ് ഞാന്‍ "പോക്കിരി രാജ " കാണാന്‍ പോയത്. ഭാഗ്യത്തിന് എന്റെ പ്രതിക്ഷകള്‍ തെറ്റിയില്ല. വിചാരിച്ച പോലെ തന്നെ തല്ലിപ്പൊളി പടം. മമ്മുട്ടിയുടെ തുരുപ്പു ഗുലാന്‍, മായ ബസാര്‍, പരുന്ത്, തുടങ്ങിയ "സുപ്പര്‍ ഹിറ്റ് " ചിത്രങ്ങളുടെ നിരയിലേക്ക് മറ്റൊരെണ്ണം കുടി. ഇപ്പൊ ഈ പടത്തിന്റെ റിവ്യു എഴുതുന്നത് മറ്റൊന്നും കൊണ്ടല്ല, ഇത് വരെ ഈ പടം കാണാന്‍ സാധിക്കാഞ്ഞ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍ക്ക് ഒരു മുന്നറിയിപ്പും, കഷ്ടപ്പെട്ട് ഉണ്ടാക്കുന്ന പണം വെറുതെ കളഞ്ഞ എന്നോടു തന്നെയുള്ള ദേഷ്യവും ആണ് കാരണം. മക്കളില്ലാത്ത എനിക്ക് ഇതൊക്കയല്ലേ ഒരാശ്വാസം. അപ്പൊ തുടങ്ങിയേക്കാം.

മലയാളി ഇതിനോടകം ഒരു നുറു പ്രാവശ്യമെങ്കിലും കേട്ട കഥ പിന്നെയും പൊക്കി കൊണ്ട് വന്നിരിക്കുകയാണ് ഉദയ്കൃഷ്ണയും സിബി കെ തോമസും. (എന്തിനു ചേട്ടാ ഞങ്ങളോട് ഈ ക്രുരത? ). ചെയ്യാത്ത കുറ്റത്തിന് ചെറുപ്പത്തിലെ ജയിലില്‍ പോകേണ്ടി വന്ന കഥാനായകനും , അച്ഛന്‍ ചെയ്ത കുറ്റം സ്വയം ഏറ്റെടുത്ത മകന്റെ കഥയുമൊക്കെ ഞാന്‍ സിനിമ കാണാന്‍ തുടങ്ങിയ കാലം തൊട്ടേ മലയാളത്തില്‍ ഉള്ളതാണ്. പഴയ വിഞ്ഞു പുതിയ കുപ്പിയില്‍ കൊണ്ട് തന്നാല്‍ മലയാളി കണ്ണും പുട്ടി കുടികുമെന്നു കരുതിയോ? കഥ ഇങ്ങനെ. നെടുമുടി വേണുവിനു രണ്ടു മക്കള്‍. മമ്മുട്ടിയും പ്രിത്വിരാജും. നാട്ടിലെ ഉത്സവം നടത്താന്‍ വേണ്ടി രണ്ടു കുടുംബകാര്‍ തമ്മില്‍ മുടിഞ്ഞ കലിപ്പ്. (ദേവാസുരത്തിലും ഇതൊക്കെ തന്നെ അല്ലെ കണ്ടത്? ). വില്ലന്മാരുടെ വിട്ടിലെ ഒരു സന്തതിയെ നെടുമുടി വേണു അറിയാതെ കൊല്ലുന്നു. ആ കുറ്റം ഏറ്റെടുത് മമ്മുട്ടി ജയിലിലോട്ടു വണ്ടി കേറുന്നു.(ഏതാണ്ട് ഇത് പോലൊക്കെ തന്നെ ആയിരുന്നു രാജമാണിക്യത്തിലെ ഫ്ലാഷ്ബാകും) സത്യം അറിയാവുന്നത് ചത്ത ചെക്കനും, ഹിറോ മമ്മുസിനും, പ്രേക്ഷകര്‍ക്കും, പിന്നെ ക്ലൈമാക്സില്‍ ഈ സത്യം തുറന്നു പറയാന്‍ വേണ്ടി മാത്രം സിനിമയില്‍ ഉള്ള വിജയ രാഖവനും. ജയിലില്‍ നിന്ന് തിരിച്ചു വന്ന മമ്മുട്ടി വില്ലന്മാരുടെ കൈ കൊണ്ട് തിരാതിരിക്കാന്‍ നാട് വിടുന്നു. എങ്ങോട്ട്? മധുരയ്ക്ക്. (പിന്നെ, കേരളത്തിന്നു വില്ലന്മാര്‍ക്ക് ചെല്ലാന്‍ പറ്റാത്ത സ്ഥലം ആണല്ലോ മധുര. അങ്ങോട്ട്‌ വണ്ടിം വള്ളോം ഒന്നുമില്ലാരിക്കും.എന്റെ ഉദയ്കൃഷ്ണ, അപാര ഭാവന തന്നെ). മധുരയില്‍ നമ്മള്‍ പ്രതിക്ഷിച്ച പോലെ, സ്ഥലത്തെ പ്രധാന രൌടിയും നാട്ടുകാരുടെ കണ്ണിലുന്നിയുമായ ഒരു അങ്കിള്‍. "മണിയണ്ണന്‍". മണിയന്നനെ അവിടുത്തെ ലോക്കല്‍ ഗുണ്ടകള്‍ കൊല്ലാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോ ഇടയ്ക് കേറുന്നു നമ്മുടെ ഹിരോ രാജ. അങ്ങനെ മണിയണ്ണന്‍ രാജയെ അങ്ങ് ദത്തെടുക്കുന്നു. (ഏതൊക്കെ സിനിമയില്‍ മേല്പറഞ്ഞ സിടുവേശന്‍ വന്നിട്ടുണ്ട് എന്നറിയാന്‍ ഗുഗിളടിച്ചു നോക്കേണ്ടി വരും. അത്രയ്ക്കുണ്ട് പടങ്ങള്‍.) അങ്ങനെ രാജ, പോക്കിരി രാജ ആകുന്നു.

ഇനി ഇന്റര്‍വല്‍ വരെ പ്രിത്വിരാജിന്റെ തോന്ന്യാസം ആണ്. പ്രിത്വിരാജിനെ നന്നാകാന്‍ വേണ്ടി അളിയന്‍ പോലീസുകാരന്‍ സുരാജ് വെഞാരംമുടിന്റെ കുടേ നെടുമുടി വേണു പട്ടണത്തിലോട്ടു വിടുന്നു. സുരാജ് ഒരു പേടിച്ചു തുറി പോലീസുകാരനെ പതിവ് പോലെ ഓവര്‍ ആക്ട് ചെയ്തു കൊളമാക്കിയിരിക്കുന്നു. കമ്മിഷനരുടെ മകള്‍ക്ക് സംരക്ഷണം കൊടുക്കാന്‍ വേണ്ടി സുരാജു, അളിയന്‍ പ്രിത്വിരാജിനു സ്വംതം പോലീസു യുനിഫോരം ഇടിച്ചു വിടുന്നു. പോലിസല്ലാത്ത ഒരാള്‍ ആ വേഷമിട്ടു ഗുണ്ടകളെ തല്ലാനും കോളേജില്‍ കേറി അടി ഉണ്ടാകാനും പോയാല്‍ അകതാവുമെന്നു എസ് ഐ ആയാ സുരാജിനറിയില്ല എന്ന് സംവിധായകന്‍ കാണിക്കുമ്പോ, കാനുന്നവന്മാരെന്നാ പോട്ടന്മാരാണോ എന്ന് ചോദിക്കാന എനിക്ക് തോന്നിയത്. ആ എന്തെങ്കിലും ആവട്ടെ. കാശ് കൊടുത്തു തിയെട്ടരില്‍ കേറി ഇരുന്നു പോയില്ലേ. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാല്‍, കംമിഷരുടെ മകളും ആഭ്യന്തര മന്ത്രിയുടെ മകനുമായ റിയാസ് ഖാന് കെട്ടിച്ചു കൊടുക്കാന്‍ വേണ്ടി വച്ചിരിക്കുന്നതുമായ ശ്രേയ ശരണിനെ പ്രിത്വി വളയ്കുന്നു, പ്രതിക്ഷിച്ച പോലെ കമ്മിഷണര്‍ സിദ്ദിക്ക് തുക്കി ലോക്കപിലിടുന്നു, അവനെ ഇറക്കാന്‍ അതാ വരുന്നു മധുര രാജ അല്ലെങ്കില്‍ പോക്കിരി രാജ അല്ലെങ്കില്‍ ജൂനിയര്‍ പ്രഭു ദേവ.

പിന്നെ കണ്ടതൊന്നും പുറത്തു പറയാന്‍ കൊള്ളില്ല. ഒരുപാട് തമിഴ് പടങ്ങളില്‍ നമ്മള്‍ കണ്ടിട്ടുള്ള സിനും പഞ്ച് ഡയലോഗും ഒക്കെ പിന്നേം എടുത്തു വാരി വിതറിയിരിക്കുകയാണ് സംവിധായകന്‍ വൈശാഖ്. "രാജ സെയ്യറത്തു താന്‍ സോല്ലുവാന്‍, സോല്ല്റത്തു മട്ടും താന്‍ സെയ്യുവാന്‍" ഈ പഞ്ച് പണ്ട് രജനികാന്ത് പറഞ്ഞു ഞങ്ങള്‍ കെട്ടിടുണ്ടല്ലോ വൈശാഖേ. അത് പോട്ടെ, ശ്രേയയെ ഗുണ്ടകള്‍ ഓടിക്കുമ്പോ അവള്‍ ഓടി ഒരു കാറിന്റെ മറവിലോട്ടു പോകും. പിന്നെ കാണിക്കുന്നത് നല്ല സ്റ്റൈയില്‍ നെഞ്ചും വിരിച്ചു ഇറങ്ങി വരുന്നത. നോക്കുമ്പോ പുറകെ പ്രിത്വിരാജു. (അല്ല, പറഞ്ഞ പോലെ പ്രിത്വി ആരും ഇല്ലാത്ത സ്ഥലത്ത് പാര്ക് ചെയ്ത കാറിന്റെ പുറകില്‍ ഇരുന്നു എന്തെടുക്കുവാരുന്നു? ) ഇതേ സിന് തന്നെയാണ് "ദുല്‍" എന്നാ തമിഴ് പടത്തില്‍ പണ്ട് വിക്രം ചെയ്തത്. അതും പോട്ടെ. രാജ മാനിക്യത്തിലെ മമ്മുട്ടിയുടെ ഇന്റ്രോടാക്ഷന്‍ സിന് ഓര്‍മ്മയുണ്ടോ?. മഴയത്, റഹ്മാന് പുറകില്‍ മമ്മുട്ടിക്ക്‌ കുടയും പിടിച്ചു വരുന്നത്. അതേ സിന് തന്നെ ആണ് ഈ പടത്തിലും മമ്മുട്ടിക്ക്‌ ഓപ്പണിങ്ങ്. മഴ, കുട, പിടിക്കാന്‍ ഒരാള്, ഇടി കൊള്ളാന്‍ ഒരാള്. ഇതെല്ലാം കണ്ടിട്ടും ഇതൊരു പുതുമയുള്ള വ്യത്യസ്തമായാ പടം ആണെന്ന് തോന്നനമെന്കിലെ, തിയെട്ടരില്‍ ഇരിക്കുന്ന പ്രേക്ഷകര്‍ക്ക് മുഴുവന്‍ അമ്നെഷിയ പിടിപെടനം. തമിഴ് പടങ്ങള്‍ കേരളത്തിലും റിലീസ് ചെയുമെന്നു വൈശാഖ് ഓര്‍ത്തു കാണില്ല.

എടുത്തു പറയേണ്ടത് ഈ പടത്തിലെ മമ്മുട്ടിയുടെ ടാന്‍സ് ആണ്. ജമ്പോ സര്‍ക്കസിലെ കരടി ചെയ്യും ഇതിലും നല്ല ടാന്‍സ്. പിന്നെ, ഒരു കാര്യമുണ്ട്. മമ്മുട്ടിക്ക്‌ വേണ്ടി പ്രത്യേകം രൂപകല്പന ചെയ്തതാണ് ടാന്‍സ് സ്റ്റെപ്സ് എല്ലാം. കയ്യടിക്കുക, ആകാശത്തേക്ക് വിരല്‍ ചുണ്ടുക. പിന്നേം കയ്യടിക്കുക. മമ്മുട്ടിയുടെ ചില മുവ്മെന്റ്സു കണ്ടപ്പോ കി കൊടുത്ത റോബോട്ട് ടാന്‍സ് കളിക്കുന്ന പോലെ തോന്നി. എന്തിനാ അങ്കിള്‍ വയസ്സ് കാലത്ത് ആവശ്യമില്ലാത്ത പണിക്കു പോകുന്നത്. നല്ല പ്രായത്തില്‍ കളിച്ചിട്ടില്ല ടാന്‍സ്, പിന്നാ ഇപ്പോഴ്.

അഞ്ചാറു തമിഴ് പദങ്ങളും കുറെ മലയാളം പടങ്ങളും മിക്സ് ചെയ്തു രണ്ടു സുപ്പര്‍ സ്ടാരുകളെയും വിളിച്ചു തമിഴ് നാടിന്നു ഒരു നായികയെയും ഇറക്കുമതി ചെയ്തു കുറച്ചു കോമഡിയും ചേര്‍ത്ത് ഇറക്കിയാലോന്നും സുപ്പര്‍ ഹിറ്റ് പടം ആകുല്ല. അതിനു നല്ലൊരു കഥ വേണം. സ്ക്രിപ്റ്റ് വേണം. അല്ല ചുമ്മാ കൊറെ വെടിം പോകേം മാത്രം മതിയെങ്കില്‍ പടം കാണാന്‍ ആളുണ്ടാവില്ല. ആളുകള്‍ക്ക് എപ്പൊഴും അബദ്ധം പറ്റില്ലല്ലോ. വൈശാഖിന്റെ ആദ്യത്തെ പടം ആണ് ഇത്. ഇനിയും ഇത് പോലുള്ള കടും കൈ കാട്ടി കുട്ടുന്നതിന് മുന്‍പ് ഒരു കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചാല്‍ നന്ന്. മലയാളിക്ക് ക്ഷമയും സഹന ശക്തിയും അനുദിനം കുറഞ്ഞു വരികയാണ്. സുക്ഷിച്ചാല്‍ ദുഖിക്കണ്ട. "നാന്കെ ഒരു തടവേ അടിച്ചാ അത് നുറു തടവേ അടിച്ച മാതിരി"

-ശരത് മേനോന്‍

ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR

Silsila hai…Silsila…

Check this video first before reading further

കാലാ കാലങ്ങളില്‍ മനുഷ്യനെ വെറുപ്പിക്കുന്ന സൃഷ്ടികള്‍ ഉണ്ടായിക്കൊന്ടെയിരിക്കും. അത് ദൈവ  നിശ്ചയമാണ്. അതിന്‍റെ ഏറ്റവും നല്ല   ഉദാഹരണമാണ് ഹരിശങ്കര്‍ എന്നാ എമ്ബോക്കിയുടെ  മുകളില്‍ കാണുന്ന തോന്ന്യാസം. കണ്ടക ശനി കൊണ്ടേ പോകു എന്ന് പറഞ്ഞ പോലെയായി ഈ വീഡിയോ കണ്ട ആളുകളുടെ അവസ്ഥ. അടുത്ത കാലത്തൊന്നും ഇത്രേം കുതറയായ ഒരു സംഭവം ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല. കുറെ കാലങ്ങള്‍ക്ക് മുന്പ് സാം ആന്ടെഴ്സന് എന്ന് പറഞ്ഞൊരു ജിവി മനുഷ്യനെ വെറുപ്പിച്ചിരുന്നു. പിന്നെ അവന്‍റെ അഡ്രെസ്സ് ഇല്ലാതെയായി. നാട്ടുകാര്‍ തല്ലികൊന്നു കുഴിച്ചു മുടി എന്നാണു കേട്ടു കേള്‍വി.  അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് ഈ ഹരിശങ്കരിന്റെ വരവ്. എന്ത് ഉദ്ദേശിച്ചാണ് ഇങ്ങനെ ഒരു ആല്‍ബം ഇവന്മാരൊക്കെ ഇറക്കിയത് എന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നില്ല. ഇവര്‍ക്കൊക്കെ   സാമാന്യ ബുദ്ധി ഇല്ലാത്തതാണോ   അതോ ജന്മനാ മന്ദബുദ്ധികാലോ?

ബാക്കി ഉള്ളവരുടെ മുന്നില്‍ മലയാളികളുടെ മാനം കളയുന്നത് ഇത് പോലെയുള്ള അറുക്ക ടിംസാനു. അല്ലേലും നോര്‍ത്ത് ഇന്ദ്യന്സോക്കെ  മലയാളി എന്ന് കേട്ടാല്‍  "ഓ, ബ്ലഡി മല്ലുസ്" എന്ന ഒരു എക്സ്പ്രഷന്‍  ആണ്. അതിന്‍റെ മോളിലാണ് ഇത്. ഇതിനൊക്കെ വേണ്ടി കാശ് മുടക്കുന്നവന്മാരെ വേണം തല്ലാന്‍. അറിയാന്‍ പാടില്ലഞ്ഞിട്ടു ചോദിക്കുവ, ഇവന്റെ ഒക്കെ വിട്ടില്‍ ചോദിക്കാനും പറയാനും ആരുമില്ലേ. ആ നില ടി ഷര്‍ട്ടും ഇട്ടു തോപ്പിം വെച്ച് പാട്ട് പാടി അര്‍മാദിക്കുന്ന ചേട്ടനാണ് ഈ മഹാ പാതകത്തിന്റെ സൂത്രധാരന്. പാടിയതും, എഴുതിയതും, സംവിധാനിച്ച്ചതും, അഭിനയിച്ചതും ഒക്കെ ആ അണ്ണന്‍ തന്നെ. യെവനാരാ ബാലചന്ദ്ര മേനോനോ? കുടെ ഡാന്സ് കളിക്കുന്ന ചെക്കന്മാരെ ശ്രദ്ധിക്കു. കെട്ടിടം പണിക്കു ഒരിസ്സയിന്നു വരുന്ന ഹിന്ദിക്കാരന്മാര്‍കും   തമിഴ്നാട്ടിലെ കല്പണിക്കാര്‍ക്കും കാണും ഇവന്മാരെകാളും ഭംഗിയും അന്തസ്സും. ഒരുത്തന്‍റെ വിചാരം അവന്‍ പ്രഭുദേവക്ക് , മൈക്കിള്‍ ജാക്സണില്‍ ഉണ്ടായ മോന്‍ ആണെന്നാ. അവന്‍ ഒരുത്തന്റെ തുള്ളല്‍ തന്നെ അസഹനിയം. അപ്പോഴ ഒരുത്തനെ രണ്ടായി കാണിക്കുന്ന ഗ്രാഫിക്സ്. ശോ.. ഈ ഗ്രാഫിക്സ് കണ്ടാ ജെയിംസ്   കാമരുന്‍ വന്നു ക്യാമറാ മാനെ പൊക്കി കൊണ്ട് പോകും, അവതാര്‍ റിലോടടിന്റെ  ക്യാമറ മാന്‍ ആകാന്‍. പോയി ചാവിനെട...>

ഈ മഹത്തായ കൊലാ സൃഷ്ടിയുടെ അതി സമ്പുഷ്ടവും അനിര്‍വച്ചനിയവും അത്യന്തം ആഹ്ലാദ ജനകവുമായ മനുഷ്യ മനസ്സിന്റെ ആഴങ്ങളിലേക്ക് ഉളിയിട്ടിറങ്ങുന്ന അതി ഗ്രഹണിയമായ ഈണങ്ങളുടെ   മാസ്മരികത നമുക്ക് ശ്രദ്ധിക്കാം. മനസ്സിലാവുന്ന ഭാഷയില്‍ പറഞ്ഞാല്‍ ഹരിശങ്കര്‍ എന്ന ഡാഷ് മോന്‍  എഴുതി വെച്ച തോന്യാസം ശ്രദ്ധിക്കാമെന്ന്.

സില്‍സിലാ ഹായ് സില്‍സിലാ
സില്‍സിലാ ഹായ് സില്‍സില്ലാ
എന്റെ കുടെ പാടു നീ
സിലസില ഹായ് സില്‍ സില
സിലസില ഹായ് സില്‍ സില
മോദമോടെ ആട് നീ
സില്‍സില ഹായ് സില്‍സില
[നിന്റെ കുടെ പാടുവല്ലടാ  , ഓടിച്ചിട്ട് വെട്ടി കിറുവാ വേണ്ടത്]

ആടിയും പാടിയും തിരാത്ത പെണ്ണിന്റെ മനസ്സിലുള്ളിലെ ദുഃഖങ്ങള്‍
കുമിള പോലുള്ള ജിവിതത്തില്‍ ഇന്ന് സങ്കടപെടുവാന്‍ നേരമില്ല
ആടിയും   പാടിയും....ഹായ് ഹായ്.....
ആടിയും പാടിയും...ഹായ് ഹായ്...
[പെണ്ണ് ആടിയും പാടിയും എന്തുണ്ടാക്കിയെന്നാ? കള്ള് കുടിച്ചാ വയറ്റില്‍ കെടക്കണം. കുമിള
പോലുള്ള ജിവിതത്തില്‍ സങ്കടപെടാന്‍ നെരമില്ലേ?. എടാ അലവലാതി, ഈ ഒടുക്കത്തെ വീഡിയോ കണ്ടാ നാട്ടുകാര്‍ക്കാനെട  സങ്കടം. ]

സന്തോഷ പുത്തിരി കത്തിച്ച നേരത്ത് മണ്ണിലും വിണ്ണിലും വെട്ടം വന്നു
ഉള്ളിലെ ചന്ദ്രിക പുത്തു തളിര്തപ്പോള്‍ മനസ്സിന്റെ ഉള്ളിലും വെട്ടം വന്നു
[ എന്റെ പൊന്നു ഹരിശങ്കര, ആദ്യം പോയി നേരാം വണ്ണം മലയാളം എങ്കിലും പടിക്ക്. ചന്ദ്രിക പുത്തോ? ചന്ദ്രിക എങ്ങനാടോ പുക്കുന്നത്?  സന്തോഷ പുത്തിരി കത്തിച്ച നേരത്ത് മണ്ണിലും വിണ്ണിലും വെട്ടം വന്നതിന്റെ കുട്ടത്തില്‍ നിന്റെ ഒക്കെ തലക്കകതുടെ   കുറച്ചു വെട്ടം വന്നിരുന്നെങ്കില്‍ ഇന്നെനിക് ഇത് എഴുതേണ്ടി വരുമായിരുന്നില്ല.]

മുത്തമിട്ടെ മനം മുത്തമിട്ടെ... മുത്തമിട്ടെ മനം മുത്തമിട്ടെ....
മുത്തമിട്ടെ മനം മുത്തമിട്ടെ.... മുത്തമിട്ടെ മനം മുത്തമിട്ടെ...
[മുത്തമിടുവല്ല, നിന്റെ ഒക്കെ മുഖം അടച്ചു പോട്ടിക്കുവ വേണ്ടത്. ഇതിനൊക്കെ കാശ് മുടക്കിയവന്ടെ   മുഖത്തും ഒന്ന് മുത്ത്തമിടാനുണ്ട് . സുക്ഷിച്ചിരുന്നോലാന്‍ പറ]

ആനന്ദ കണ്ണിരില്‍ മുത്തമിട്ടെ മനം ആനന്ദ കണ്ണിരില്‍ മുത്തമിട്ടെ
ആനന്ദ കണ്ണിരില്‍ മുത്തമിട്ടെ മനം ആനന്ദ കണ്ണിരില്‍ മുത്തമിട്ടെ
[സത്യമായും നിന്നെ ഒക്കെ കയ്യില്‍ കിട്ടിയാല്‍ നീ ഒക്കെ ആനന്ദ കണ്ണിരില്‍ മുത്തമിടും. ആ തലമുടി വളര്‍ത്തിയ കുത്തറയും ആനന്ദ കണ്ണിരില്‍ മുത്തമിടും]

ജിവിതം ഒരു സില്‍സില...സില്‍സില ഹായ് സില്‍സില
യൌവനം ഒരു സില്‍സില...സില്‍സില..ഹായ് സില്‍സില....
പ്രണയം ഒരു സില്‍സില...സില്‍സില...ഹൌ സില്‍സില.....
[ഇങ്ങനെ പോയാല്‍ ചെട്ടന്മാര്ക് അധികം കാലം ജിവിതം ഉണ്ടാകുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല. യൌവനത്തിലെ ഭിത്തിയില്‍ കേറി മാലയിട്ടു  ചിരിചോന്ടിരിക്കാനാ  യോഗം.]

ആസ്വദിക്കുക ജിവിതം...ആനന്ദിക്കുക യൌവനം...
ആസ്വദിക്കുക ജിവിതം...ആനന്ദിക്കുക യൌവനം....
സില്‍സിലാ ഹായ് സില്‍സില....
സില്‍സില..ഹൌ..സില്‍സില...

ഈ വീഡിയോ കണ്ടാ ആളുകള്‍ വണ്ടി പിടിച്ചു വന്നു തല്ലി കയ്യും കാലും  ഓടിചിട്ടാല്‍  പിന്നെങ്ങനെ യൌവനം ആനന്ദിക്കും മച്ചു? ഒരു ഹാന്ടിക്യാമരയും, അഞ്ചാറു കുതരകളും   ഉണ്ടെങ്കി ആല്‍ബം ഇറക്കാം എന്നാണോ വിചാരം. അതിന്ടിടയ്ക്ക്, നാട് കാണാന്‍ വന്നു കാശും തിര്‍ന്നു പാസ്പോര്‍ട്ടും പണയം വെച്ച് തെണ്ടി തിരിഞ്ഞു നടന്ന രണ്ടു മദാമ്മമാരെ കുടെ കൊണ്ട് വന്നു തുള്ളിച്ച്ചാല്‍ സംഗതി ജോരാകുമെന്നു ആരാ പറഞ്ഞ്ഞു തന്നത്. വെള്ളമടിച്ചു ഫിറ്റായ നേരത്താണോ ഈ ആല്‍ബം ഇറക്കാന്‍ തോന്നിയത്? അല്ല, ഇതൊന്നും നിങ്ങടെ കുറ്റമല്ല. "ആ നേരത്ത് " ഒരു വാഴ വെയ്ച്ച്ചിരുന്നെങ്കില്‍ ഇപ്പോള്‍ കുല എങ്കിലും വെട്ടി   വില്‍ക്കമായിരുന്നു. ഇനി പറഞ്ഞ്ഞ്ഞിട്ടു കാര്യമില്ല.

വെറുതെ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ എഴുതി വെച്ചു അതിനൊരു ട്യുനും കൊടുത്തു  പണിയില്ലാതെ തെണ്ടി തിരിഞ്ഞു നടക്കുന്ന ചെക്കന്മാര്ക് ഫുട്പാത്തില്‍ കിട്ടുന്ന ടി ഷര്‍ട്ടും ജിന്സും വാങ്ങി കൊടുത്തു ആളുകള്‍ വെളിക്കിരിക്കാന്‍ പോകുന്നത് പോലെയുള്ള ലൊക്കേഷനില്‍ ഒരു ഹാന്ടിക്യാമും വച്ചു തുള്ളിച്ച്ചാലോന്നും ആല്‍ബം ആകുല്ല ചേട്ടാ. വെറുതെ മാനം കെടത്തെയുല്ല് . ഈ വീഡിയോ യ്ക്ക്  യുട്യുബില്‍ കിട്ടിയ കമന്റ്സ് കണ്ടിട്ടെങ്കിലും അത് മനസ്സിലാക്കണം. സംഗിതം ഒരു മഹാ സാഗരമാണ്. അതിന്‍റെ മുന്നില്‍ പകച്ചു നില്‍ക്കുന്ന ഒരു കുട്ടി ആകുന്നതിനു മുന്നേ സമ്മര്‍ സോല്ട്ടടിക്കാന്‍ പോയാലെ, വല്ല കൊമ്പന്‍ സ്രാവും വന്നു കൊണ്ടു പോകും. ഇനി എങ്കിലും ഇത്തരം കടും കൈ കാണിക്കുന്നതിന് മുന്പ് ഒരു നിമിഷം ആലോചിക്കണം. കേരളത്തിലെ പാവം ജനങ്ങളെ കുറിച്ചു....
- ശരത് മേനോന്‍

ALL RIGHTS RESERVED.NO PART OF THIS MATERIAL PROTECTED BY THE COPYRIGHT MAY BE REPRODUCED OR UTILIZED IN ANY FORM BY ANY MEANS, ELECTRONIC OR MECHANICAL. USERS ARE FORBIDDEN TO REPRODUCE,REPUBLISH,REDISTRIBUTE, OR FORWARD ANY MATERIAL FROM THIS JOURNAL IN EITHER MACHINE READABLE FORM OR ANY OTHER FORM WITHOUT THE PERMISSION OF THE AUTHOR